Σάββατο 28 Μαΐου 2016

The Mind-Obliterating Realms of Noisecraft

Noisecraft is a Russian artist who pushes the boundaries of illustrative story-telling with his cryptic, yet breathtaking renditions of societal relations. In his works, he cleverly incorporates many of the diverse aspects of human existence, including anything from anguish, greed and corruption to the awareness of purpose, dissolution of the ego and unition of the species. The soothing textures paired with the unique and alluring array of colors used in each piece results in works of art that are nothing short of extraordinary.
Presented below is just a handful of Noisecraft’s work; if you would like to learn more:
facebook deviant art
TW_NoiseCraft01_670


TW_NoiseCraft02_670

TW_NoiseCraft03_670

TW_NoiseCraft04_670

TW_NoiseCraft05_670

TW_NoiseCraft06_670

TW_NoiseCraft07_670

TW_NoiseCraft08_670

TW_NoiseCraft09_670

TW_NoiseCraft10_670

TW_NoiseCraft11_670

TW_NoiseCraft12_670

Παρασκευή 27 Μαΐου 2016

Παράνοια και παρανοϊκή προσωπικότητα

Η παράνοια χαρακτηρίζεται από σοβαρά, χρόνια αισθήματα καταδίωξης, δυσπιστίας, φιλυποψίας και υπερβολικής σημασίας που έχει το άτομο για τον εαυτό του. Παρατηρείται σε πολλές ψυχιατρικές παθήσεις και σπάνια υπάρχει ως ξεχωριστή παθολογική οντότητα.

Στα άτομα με τη χρόνια αυτή ψυχοπαθολογική διαταραχή της προσωπικότητας, δημιουργούνται διαρκή προβλήματα στις σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους και στο επαγγελματικό περιβάλλον.
Υπάρχουν διάφορες μορφές παράνοιας. Σε αυτές περιλαμβάνονται η συζυγική παράνοια, η ερωτομανία και η υποχονδριακή παράνοια. Υπάρχουν επίσης διάφορες μορφές παρανοϊκών διαταραχών όπως η παρανοϊκή προσωπικότητα, η παρανοϊκή διαταραχή με αυταπάτη και η παρανοϊκή σχιζοφρένεια.
Τα συμπτώματα της παράνοιας και των παρανοϊκών διαταραχών περιλαμβάνουν:
  1. Έντονες, ψηλού βαθμού, παράλογες υποψίες και δυσπιστία στις σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους που συχνά συνοδεύονται από θυμό, οργή, μίσος, εχθρότητα και κατάχρηση εμπιστοσύνης
     
  2. Τα άτομα με παρανοϊκή προσωπικότητα υποφέρουν λόγω του ότι αγωνιούν υπερβολικά ότι άλλοι ανθρώποι έχουν κρυμμένα κίνητρα εναντίον τους. Υποθέτουν παράλογα ότι οι άλλοι τους κατηγορούν πίσω τους και συνωμοτούν εναντίον τους
     
  3. Οι ασθενείς αδυνατούν να αναγνωρίσουν τα δικά τους υπερβολικά, ατεκμηρίωτα, αρνητικά αισθήματα που έχουν έναντι των άλλων ανθρώπων 
     
  4. Άκαμπτη και απροσάρμοστη συμπεριφορά που μπορεί να ενοχλεί και να προκαλεί το θυμό άλλων
     
  5. Υπερβολική ευθιξία, χαμηλή αυτοεκτίμηση, κοινωνική απομόνωση, δυσκολία συνεργασίας με άλλους
     
  6. Αμυντική συμπεριφορά του ατόμου που προκύπτει λόγω ότι φαντάζεται ότι υπόκειται σε κριτική, φόβων ότι οι άλλοι τον παραπλανούν ή τον εκμεταλλεύονται χωρίς να υπάρχουν λογικές ενδείξεις ή αποδείξεις για κάτι τέτοιο
     
  7. Απότομη, πεισματική, φιλόνικη, τελειοθηρική, στενόμυαλη συμπεριφορά του ατόμου που θέλει να έχει πάντα δίκαιο
     
  8. Οι παρανοϊκοί δυσκολεύονται ή δεν μπορούν να συγχωρούν και να ξεχνούν μια διαφορά
     
  9. Αδυναμία χαλάρωσης
     
  10. Δυνατότητα βίαιης συμπεριφοράς
Οι αιτίες
Οι αιτίες που προκαλούν την παράνοια είναι άγνωστες. Οι μηχανισμοί που οδηγούν στην ψυχοπαθολογική αυτή κατάσταση, έχουν σχέση με ανεπάρκεια διαφόρων νοητικών και συναισθηματικών λειτουργιών που ελέγχουν τη λογική σκέψη και τη σημασία που δίνεται σε έννοιες στη ζωή του ασθενούς.
Η πάθηση είναι συχνότερη σε οικογένειες στις οποίες ήδη υπάρχουν άτομα με ψυχωτικές παθήσεις όπως η σχιζοφρένεια. Το γεγονός αυτό δείχνει ότι πιθανόν υπάρχει οικογενειακή προδιάθεση και γενετική συνιστώσα του προβλήματος.
Θεραπεία της παράνοιας
Δεν υπάρχει απόλυτη ίαση από τις καταστάσεις που προκαλούν παράνοια. Οι θεραπείες που υπάρχουν, βοηθούν τον ασθενή να χειρίζεται καλύτερα τα συναισθήματα του και να έχει μια πιο ευτυχισμένη και αποδοτικότερη ζωή. 
Η θεραπεία της παράνοιας βασίζεται στη συμπεριφορική θεραπεία. Ο στόχος της είναι να βοηθά τον ασθενή  να είναι λιγότερο ευαίσθητος στην κριτική και να βελτιώνει τις κοινωνικές του ικανότητες.
Κάποτε χρειάζονται φάρμακα όπως αγχολυτικά και αντιψυχωτικά. Όμως οι ασθενείς με παράνοια συχνά αρνούνται να πάρουν φάρμακα διότι υποπτεύονται τους γιατρούς και φοβούνται ότι θα βλαφθούν.
Οι προσπάθειες επικεντρώνονται μεταξύ άλλων, στο να διακόψουν το φαύλο κύκλο υποψίας και απομόνωσης που χαρακτηρίζει τους παρανοϊκούς. Χρησιμοποιούνται μέθοδοι χαλάρωσης και καταπολέμησης των ανησυχιών με ταυτόχρονη συνεχή βοήθεια στον ασθενή για να μπορέσει να αλλάξει ορισμένες συμπεριφορές του.   
Η θεραπεία των ασθενών με παράνοια μπορεί να είναι δύσκολη. Αυτό οφείλεται στο ότι είναι ευερέθιστοι, επιθετικοί, απόμακροι επιφυλακτικοί από συναισθηματικής άποψης.
Οι παρανοϊκοί, είναι συνήθως απρόθυμοι για τη θεραπεία κα εξαιρετικά καχύποπτοι σε σχέση με τους γιατρούς. Για αυτό η πρόοδος που επιτυγχάνεται είναι πολύ αργή.


Ποιον ωφελεί η βία;

Η στρατιωτική, η πολεμική βία με την δυναμική, την εμβέλεια, το μέγεθος του καταστροφικού αποτελέσματος και της οδύνης που προκαλεί ξεχωρίζει ευδιάκριτα από κάθε άλλη μορφή βίας που πλαισιώνει και διαμορφώνει την ποιότητα αυτού του (ειρηνικού) κόσμου που έχουμε οικοδομήσει. Είναι σφιχταγκαλιασμένη με την θεσμοθετημένη, νομιμοποιημένη βία της κρατικής εξουσίας, της κρατικής μηχανής, την εργασιακή-εργοδοτική βία, την ενδοοικογενειακή βία, την ενδοσχολική βία, την σεξιστική βία, την βία του σωφρονιστικού συστήματος την ρατσιστική βία, την τηλεοπτική βία, την βία στις κερκίδες. Παιδιά της ίδιας μάνας που γέννησε την εγκληματική βία του κοινού ποινικού δικαίου έχουν κάτι κοινό. Πάντα προσπαθούν να επιβάλλουν το «δίκαιο» , «το συμφέρον», την θέληση του ισχυρότερου. Ακόμα και η συμβολική βία σε άψυχα αντικείμενα ή ο εκφοβισμός χρήσης βίας στόχο έχει την παραβίαση της ελεύθερης βούλησης, τον εξαναγκασμό, την υποταγή, την στέρηση δικαιωμάτων, την καταλήστευση του μόχθου, της δημιουργίας , του συνανθρώπου μας, του συμπολίτης μας του αδελφού μας.Επιτρέψτε μου σε αυτό το σημείο να επισημάνω την θεσμοθετημένη και νομιμοποιημένη βία που εφαρμόζουμε απέναντι στο φυσικό περιβάλλον σε κάθε άλλη μορφή ζωής στα οικοσυστήματα και στους φυσικούς πόρους. Πάντα με εργαλείο την βία παραβλέποντας την επιστημονική γνώση, παραβιάζοντας κάθε μέτρο ορθολογικής και στρατηγικής διαχείρισης, κάθε αίσθημα ή δικλίδα κοινωνικού δικαίου καταπατώντας κάθε έννοια δικαιώματος στους λοιπούς ζώντες οργανισμούς με βία επιδιώκουμε το γρηγορότερο, το ευκολότερο, το μεγαλύτερο κέρδος ανεξαρτήτως ποιότητας επώδυνων κοινωνικών επιπτώσεων και ανεπανόρθωτης περιβαλλοντικής καταστροφής. Η βία παρουσιάζεται ως αναγκαίο κακό και κατά κανόνα μετονομάζεται σε κάτι άλλο. Συχνά νομιμοποιείται στην συνείδηση των ανθρώπων η βία ως μέσο άμυνας. Η νομιμοποίηση αυτή ανοίγει την κερκόπορτα να επεκτείνουμε το «δικαίωμα» χρήσης της βίας ονομάζοντας άμυνα ακόμα και την επίθεση. Γνωστή είναι η ρήση ότι η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση. Έτσι:
  • Οι στρατοί εξοπλίζονται στο όνομα της άμυνας.
  • Η αστυνομία σπάζει στο ξύλο τους πολίτες στο όνομα της άμυνας.
  • Διαδηλωτές σπάνε βιτρίνες, πετάνε εμπρηστικές βόμβες στο όνομα της άμυνας.
  • Η μία άμυνα λοιπόν προκαλεί την άμυνα της «άλλης» πλευράς και έτσι κλιμακώνεται η άμυνα με δίκαιες βόμβες, δίκαιους φόνους, δίκαιη βία.
  Η άλλη ρήση «ο σκοπός αγιάζει τα μάσα » εξαγιάζει πρώτα τον σκοπό ως «υψηλό ιδανικό» στην συνέχεια εξαγιάζει και τα αθέμιτα μέσα αθωώνοντας τελικά, δίνοντας συγχωροχάρτι στον οποιανδήποτε επίδοξο σωτήρα. Είναι φανερό ότι όλες αυτές οι βίαιες πολιτικές παραβιάζουν αντίστοιχα και επώδυνα το δίκαιο, το συμφέρον, της θέληση του ασθενέστερου με αποτέλεσμα να εργάζεται για ένα κομμάτι ψωμί, να είναι χρεωμένος όλη του την ζωή, να μην μπορεί να συντηρεί την οικογένεια του, να σκύβει το κεφάλι. Αυτοδικαίως γεννιέται η κριτική, τη διαμαρτυρία και η αντίσταση. Η επιβολή της θέλησης των ισχυρότερων ο εξαναγκασμός, η αυθαίρετη παραβίαση ή αλλαγή υφιστάμενων κοινωνικών κανόνων οδηγεί σε κοινωνική έκρηξη Το ερώτημα που γεννιέται με τον προβληματισμό που οδήγησε στην σημερινή μας συνάντηση είναι αν πρέπει, αν είναι αυτονόητο, αν είναι ανυπέρβλητο, αν αυτή η υγιείς αντίδραση και αντίσταση πρέπει να έχει μέτρο, να έχει ποιότητα την βία την εκδίκηση, την κοινωνική οδύνη, τον θάνατο.


Την ίδια στιγμή το κράτος χρησιμοποιεί την λεγόμενη νόμιμη βία προκειμένου να εξασφαλίσει την απρόσκοπτη συνέχεια της εφιστάμενης κατάστασης, την διαιώνιση του. Χρησιμοποιεί βία όταν φοβάται τους πολίτες του, όταν διαπιστώνει την ασυνέχεια της υποστήριξης τους προς αυτούς. Οργανώνει σύγχρονους πανίσχυρους μηχανισμούς καταστολής που συνεπικουρούμενοι από παρακρατικά στοιχεία συνδυάζει αδυσώπητο ξύλο πολλά χημικά, χειροβομβίδες συλλήψεις, διώξεις και όπου χρειάζεται χαλκευμένα κατηγορητήρια. Το κράτος δεν σέβεται και παραβιάζει την δική του διακηρυγμένη ηθική τους νόμους που εκείνο επικαλείται προκειμένου να ασκήσει βία. Αυτό σημαίνει εγκατάλειψη του κράτους δικαίου, εγκατάλειψη των κανόνων της δημοκρατίας. Η αυτοδικία και η ατομική βία του καθενός είναι αρνητικό πράγμα, αλλά η βία του κράτους είναι δεκαπλάσια αρνητική γιατί παραβιάζει το κοινωνικό συμβόλαιο με το οποίο του έχουμε εκχωρήσει δύναμη να ρυθμίζει την ζωή με κοινωνική δικαιοσύνη και σεβασμό των κοινωνικών δικαιωμάτων. Δεν παραχωρήσαμε το δικαίωμα να καταστέλλει ένα κοινωνικό αίτημα, να ευτελίζει ή να αφαιρεί ανθρώπινες ζωές. Η αστυνομία καταχράται την εξουσία που της έχει παραχωρηθεί. Ο Τσόμσκι εύστοχα διαπιστώνει ότι: Δεν έχει σημασία πόση βία μπορούμε να ασκήσουμε εμείς. Το κράτος έχει την δυνατότητα και θα αναπτύξει βία μεγαλύτερης έντασης. Λατρεύει την βία και έχει το μονοπώλιο της. Η αριστερά μετά την ήττα του εμφύλιου παρότι είχε κερδίσει σε ηθικό επίπεδο παγιδευμένη από το βάρος των πολιτικών και κοινωνικών διώξεων που υπέστησαν τα μέλη της αισθάνεται ότι βία ασκεί μόνο το κράτος και η δεξιά.. Η βία που ασκείται από την αριστερά δεν θεωρείται βία αλλά απλά «απελευθέρωση». Έτσι για πολλούς το να σκοτώνεις έναν αστυνομικό σαν τον Χαράλαμπο Αμανατίδη ή έναν δημοσιογράφο σαν τον Σωκράτη Γκιόλια δεν είναι κακό πράγμα, ενώ η δολοφονία του 15χρονου μετανάστη Χαμί Νατζάφη ήταν απλά μια παράπλευρη απώλεια του δίκαιου αγώνα τους. Η δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου ξεχείλισε την οργή, άνοιξε το καπάκι και απελευθέρωσε κοινωνική βία που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Κάποιοι μικρόψυχοι τιμωροί αναζήτησαν δικαιολογίες του τύπου καλά να πάθουν οι απεργοσπάστες για να απεκδυθούν την φρίκη του φονικού των τριών υπαλλήλων της ΜΑΡΦΙΝ. Μικρόψυχοι γιατί δεν μπόρεσαν να αισθανθούν τον συμπολίτη τους , τον γεμάτο ανασφάλεια , αδύναμο και παγιδευμένο στις ανάγκες του βίου εργαζόμενο, τον σιωπηλό αμνό αλλά παντού θέλουν να αναγνωρίζουν εχθρούς. Με την λογική του συμψηφισμού «για όλα φταίνε οι μετανάστες», «όλοι οι αστυνομικοί είναι φονιάδες» έχουμε μπει σε έναν φαύλο κύκλο βίας από όπου δεν μπορούμε να βγούμε εύκολα γιατί ο ένας συμψηφίζει την βία του άλλου. Διαδηλώνουμε κατά της αστυνομικής βίας, οι αστυνομικοί ανταποδίδουν χτυπώντας περισσότερο κάποιοι τρίτοι σκοτώνουν έναν αστυνομικό, τρεις μετανάστες κάνουν έγκλημα, κάποιοι άλλοι λένε ότι όλοι οι μετανάστες φταίνε, κάποιος άλλος σκοτώνει έναν αθώο μετανάστη. Έτσι συμψηφίζουμε το έγκλημα. Αυτό δεν είναι πρόβλημα εγκληματικότητας είναι πρόβλημα δημοκρατίας υπάρχει ένα χάος μια σύγχυση και μια ανομία. Όλα συγχωρούνται, όλα συμψηφίζονται. Οδηγούμαστε να πιστέψουμε ότι η Ελλάδα είναι ένδεκα εκατομμύρια δικαιώματα και ο καθένας έχει το δίκιο του, το διεκδικεί με τον τρόπο του, τιμωρεί με τον τρόπο του. Έχουμε ευθύνη όλοι μας και πρώτα από όλα τα κυρίαρχα πολιτικά κόμματα και οι πολιτικοί για την έκπτωση του πολιτικού συστήματος, την απαξίωση των θεσμών, των κοινωνικών αξιών, των συνδικάτων, κάθε συλλογικότητας. Τίποτα δεν μπορεί να νομιμοποιήσει τη βία. Κανένας θάνατος δεν είναι δίκαιος. Η ουσιαστική αιτία του κύκλου της πολιτικής βίας είναι η μη δημοκρατική και κοινωνικά άδικη οργάνωση της κοινωνίας μας. Η κοινωνική αλληλεγγύη μας δείχνει άλλη μια φορά τον δρόμο. Η αδελφοσύνη είναι η μόνη απάντηση στην βία. Η αγάπη είναι το όπλο μου, είναι το όπλο μας. Ας το χρησιμοποιήσουμε.   Μιχάλης Μαραγκάκης



Πέμπτη 26 Μαΐου 2016

Ανυπακοή και κοινωνική ψυχολογία

Σε μια έρευνα που οδήγησε σε ανατριχιαστικά συμπεράσματα (Hoffling, 1966), οι ερευνητές πήραν τηλέφωνο νοσηλεύτριες που εργάζονταν σε νοσοκομεία και τους ζήτησαν να χορηγήσουν μια μεγάλη ποσότητα (διπλάσια από τη υποτιθέμενη συνιστώμενη) από ένα άγνωστο φάρμακο σε ασθενείς, δηλώνοντας πως είναι γιατροί. Ο κανονισμός του νοσοκομείου ρητά απαγόρευε την χορήγηση μη εγκεκριμένων φαρμάκων (ακόμη και αν ήξεραν ποιος είναι ο γιατρός που ζήτησε την χορήγησή τους).
Τα αποτελέσματα ήταν συντριπτικά: 21 από τις 22 νοσοκόμες υπάκουσε και έδωσε τα χάπια (που στην πραγματικότητα βέβαια ήταν χάπια placebo - δηλαδή φτιαγμένα από ζάχαρη) στους υποτιθέμενους ασθενείς. Όταν οι ερευνητές ρώτησαν άλλες νοσοκόμες εάν θα έκαναν κάτι τέτοιο εφόσον τους το ζητούσε ένας γιατρός, σχεδόν όλες απάντησαν πως όχι. Δηλαδή όχι μόνο υπάκουσαν στον "ανώτερο" όταν τους ζήτησε κάτι κατάφωρα αντίθετο με τους κανονισμούς - μα επιπλέον δεν είχαν συναίσθηση του πόση επιρροή έχει επάνω τους ένας "ιεραρχικά ανώτερος".
Το πείραμα αυτό είναι εμπνευσμένο από τα ιστορικά πειράματα του Millgram, που πραγματοποιήθηκαν στην αρχή της δεκαετίας του '60: Ήταν η εποχή που ξεκινούσε η δίκη του Eichman, του ανώτατου αξιωματικού των Ναζί που ήταν υπεύθυνος για την μεταφορά και εξόντωση εκατομμυρίων αμάχων με συστηματικό τρόπο στα λεγόμενα στρατόπεδα θανάτου. Το ερώτημα που απασχολούσε την κοινή γνώμη ήταν εάν είναι πραγματικά δυνατό να είχε πραγματοποιηθεί το Ολοκαύτωμα λόγω του ότι απλώς "εκτελούσαν διαταγές" οι υφιστάμενοί του. Είναι δηλαδή τόσο ισχυρή η παρόρμηση να υπακούσουμε όποια/ο θεωρούμε ανώτερο και επιπλέον, πόσο μακρυά μπορεί να φτάσει αυτή η υπακοή; Φυσικά οι μηχανισμοί συμμόρφωσης δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως η μοναδική εξήγηση του Ολοκαυτώματος - ωστόσο είναι μια σημαντική παράμετρος. 
Ο Lee Ross (1988) ερμηνεύοντας τα αποτελέσματα του πειράματος του Millgram, είπε πως δεν σχετίζονται τόσο με την τυφλή υπακοή - όσο με την αδυναμία σταθερής αν-υπακοής: Εάν παρατηρήσετε το σχετικό βίντεο, θα δείτε πως οι συμμετέχοντες πολλές φορές ψελλίζουν ορισμένες ανησυχίες ή αντιρρήσεις για την διαταγή που τους δίνεται - όμως τελικά υποχωρούν. Δεν γνωρίζουν - (ούτε φυσικά έχουν ποτέ διδαχτεί συστηματικά) πως πρέπει να συμπεριφερθούν όταν δέχονται εντολές από τον ανώτερό τους που είναι όχι μόνο παράτυπες, μα ξεκάθαρα ανήθικες.
Λίγα χρόνια πριν από το πείραμα του Millgram, ένας άλλος ερευνητής πραγματοποίησε εντυπωσιακά πειράματα. Ο Asch, είχε δείξει την σημασία της ανυπακοής, ακόμη και από μια μικρή μειοψηφία, με τον εξής έξυπνο τρόπο: Οι ερευνητές παρουσίαζαν στον συμμετέχοντα γραμμές διαφορετικού μήκους και ύστερα ρωτούσαν ποια είναι μακρύτερη. Παρ' όλο που ήταν προφανής η απάντηση, ο ερωτώμενος εξαναγκαζόταν να δώσει λάθος απάντηση, λόγω "κοινωνικής πίεσης". Στην αίθουσα εκτός από τον συμμετέχοντα, υπήρχαν και άλλα άτομα (ερευνητές) που είχαν συνεννοηθεί και έδιναν συστηματικά λάθος απάντηση. Ο συμμετέχων ένιωθε την ανάγκη να "συμμορφωθεί" με την πλειοψηφία και να δώσει και αυτός λάθος απάντηση, όταν ομόφωνα οι υπόλοιποι έδιναν λάθος απάντηση. Όταν όμως, σε μια παραλλαγή του πειράματος, προστέθηκε στους ερωτώμενους ένας επιπλέον ερευνητής που είχε οδηγίες να δίνει την σωστή απάντηση, τα ποσοστά άλλαξαν ριζικά. Όσοι δηλαδή συμμετείχαν στο πείραμα με αυτές τις συνθήκες, είχαν πλέον το "θάρρος της γνώμης" να επιμείνουν σε αυτό που θεωρούσαν σωστό - παρ' όλο που η συντριπτική πλειοψηφία έδινε την λάθος απάντηση. Η παρουσία ενός ακόμη ατόμου που δεν συμμορφωνόταν με την πλειοψηφία, ήταν αρκετή να προκαλέσει τη διαφορά. Θυμίζει ίσως το παραμύθι με τα "ρούχα του γυμνού βασιλιά", όπου η αυθόρμητη φωνή ενός μικρού παιδιού αρκεί να ανατρέψει την σιωπή των του κοινού μπροστά στην ιεραρχικά ανώτερη μορφή του βασιλιά και να προκαλέσει αλυσιδωτές αντιδράσεις που τελικά διαβρώνουν την τάση για συμμόρφωση.
Σήμερα είναι αδύνατο να πραγματοποιηθούν παρόμοια πειράματα, αφού ο νόμος απαιτεί να γνωρίζουν όλοι οι συμμετέχοντες τι ακριβώς περιλαμβάνει η πειραματική διαδικασία - ειδικά εάν ενδέχεται να τους ασκηθεί ψυχολογική πίεση. Ωστόσο ορισμένοι κοινωνικοί ψυχολόγοι κατάφεραν με έξυπνες παραλλαγές, να επαναλάβουν ορισμένες πτυχές των ιστορικών αυτών πειραμάτων. Λόγου χάρη πρόσφατα οι Brief et al (2000), επιχείρησαν να ελέγξουν εάν ύστερα από σχεδόν μισό αιώνα, έχει μειωθεί η έντονη τάση για άκριτη υπακοή στον ανώτερο. Για το λόγο αυτό, επέλεξαν φοιτητές ως συμμετέχοντες - μιας και η ιεραρχία καθώς και η απαίτηση υπακοής στον ακαδημαϊκό χώρο δεν είναι τόσο έντονα όσο σε ένα νοσοκομείο ή σε ένα εργαστήριο. Στο πείραμα των Brief et al, οι φοιτητές/τριες, κατόπιν απαίτησης του υπεύθυνου καθηγητή (που ήταν στην πραγματικότητα ερευνητής), έπρεπε υποτίθεται να προσλάβουν προσωπικό με βάση ξεκάθαρα ρατσιστικά κριτήρια. Τα αποτελέσματα ήταν απογοητευτικά. Υπάκουσαν δηλαδή σε μεγάλο ποσοστό πρόθυμα στις εντολές του υποτιθέμενου καθηγητή, παρ' όλο που ήταν προφανώς ανήθικες (αλλά και παράνομες). Πρόσφατα, ένας ακόμη ερευνητής θέλησε να ελέγξει εάν έχει αλλάξει το ποσοστό των ανθρώπων που είναι πρόθυμοι να συμμορφωθούν με καταφανώς απάνθρωπες διαταγές ιεραρχικά ανώτερων. Ο Jerry Burger κατάφερε να αναπαράγει ξανά το ιστορικό πείραμα του Millgram, παρατηρώντας πως, ύστερα σχεδόν από μισό αιώνα, δεν υπάρχει καμιά αλλαγή - είμαστε το ίδιο πρόθυμοι να βασανίσουμε αθώους συνανθρώπους μας, εφ' όσον ένα πρόσωπο εξουσίας το απαιτεί από εμάς (ή να αδιαφορήσουμε για τον βασανισμό αθώων συνανθρώπων μας, εφ' όσον άνθρωποι με κύρος/εξουσία είναι επίσης αδιάφοροι). Λεπτομέρειες στο σχετικό βίντεο στο τέλος του άρθρου.

Τα απογοητευτικά αποτελέσματα δεν σημαίνουν πως η τάση μας για συμμόρφωση είναι ας πούμε "γενετικά καθορισμένη" ή μια αμετάβλητη "ανθρώπινη φύση". Υπάρχουν πολλοί παράγοντες που καθορίζουν την ισχύ αυτού του φαινομένου. Από συγκρίσεις με βάση διάφορα χαρακτηριστικά (φύλο, χώρα, μέγεθος πλειοψηφίας που ασκεί την πίεση), φαίνεται πως ο σημαντικότερος παράγοντας είναι η "κουλτούρα" - δηλαδή ένα εξ' ορισμού κοινωνικό χαρακτηριστικό Bond&Smith (1996). Μάλιστα η ισχύς αυτού του παράγοντα είναι μεγαλύτερη από όλες τις άλλες που έλαβαν υπ' όψη οι ερευνητές - ισχυρότερος ακόμη και από το μέγεθος της ομάδας (δηλαδή πόσοι είναι αυτοί που δίνουν τις λάθος απαντήσεις στο πείραμα του Asch). Αυτό σημαίνει πως η κατάλληλη εκπαίδευση θα μπορούσε να επηρεάσει σημαντικά αυτή μας την τάση.
Ένα πρακτικό παράδειγμα μιας τέτοιας απόπειρας "αντιεξουσιαστικής εκπαίδευσης", είναι η εξής διήγηση από έναν δάσκαλο: "Tην ώρα του μαθήματος έπιασα μια μαθήτρια να δίνει ένα ραβασάκι και της το πήρα. Κάθισα στην έδρα και έκανα πως το ξετυλίγω για να το διαβάσω δυνατά. Η κοπέλα είπε “όχι σας παρακαλώ”. Επέμεινα. Μετά περίμενα μερικά δευτερόλεπτα κοιτάζοντας γύρω γύρω. Ύστερα είπα “Μα καλά, ποιοι είναι στο 5μελές?”. Τα παιδιά σήκωσαν στα χέρια τους. “Δε θα μιλήσει κανένας σας? Οι υπόλοιποι? Κανείς? Γιατί?…Δεν ξέρετε πως δεν έχω δικαίωμα να το κάνω αυτό? Οφείλετε να παρέμβετε! Και επίσης οφείλατε να το ξέρετε!". Προφανώς πρόκειται για πρωτοβουλία του συγκεκριμένου καθηγητή. Ελάχιστοι άνθρωποι (και μάλλον κανένα κράτος) δεν θα τολμούσε να καλλιεργήσει συστηματικά την κριτική ανυπακοή. Ή μήπως όχι?

Καλλιέργεια κλωστικής – βιομηχανικής κάνναβης στα Χανιά

Η πρώτη απόπειρα καλλιέργειας κλωστικής – βιομηχανικής κάνναβης στα Χανιά, θα είναι σύντομα γεγονός, μετά και την πρόσφατη υπογραφή της Κοινής Υπουργικής Απόφασης (ΚΥΑ), που δίνει το πράσινο φως για την έναρξη των φυτεύσεων.
Ο παραγωγός Σεραφείμ Κανδύλας μίλησε σήμερα στην ΕΡΤ Χανίων για την πρόθεσή του να ξεκινήσει, σχεδόν πιλοτικά, σε έκταση ενός στρέμματος αρχικά, τη δική του καλλιέργεια κλωστικής κάνναβης, την πρώτη για το νομό Χανίων. Όπως είπε ο κ. Κανδύλας, ο νόμος 4139, ήδη από το 2013 είχε ανοίξει τον δρόμο για την καλλιέργεια της κλωστικής ή βιομηχανικής κάνναβης στην Ελλάδα, τη στιγμή που, από το 1990 με οδηγία της Ε.Ε. η καλλιέργειά της κατέστη νόμιμη στην Ευρώπη.
KANABH
Σύμφωνα με τον κ. Κανδύλα η κλωστική – βιομηχανική κάνναβη δεν έχει κανένα κοινό με την ινδική κάνναβη, ενώ εκτιμάται ότι θα προσφέρει μια αξιόπιστη και κερδοφόρα, εναλλακτική πρόταση στους Έλληνες αγρότες. Να σημειωθεί ότι ο κ. Κανδύλας βρίσκεται σε δικαστική διαμάχη σχεδόν δύο δεκαετίες με τις Ελληνικές αρχές, καθώς είναι ο ιδιοκτήτης του cannabis shop των Χανίων, για το οποίο είχε διαταχθεί η διακοπή της λειτουργίας του το 1998 και είχαν κατασχεθεί όλα τα εμπορεύματά του.

Τετάρτη 25 Μαΐου 2016

Οι παράξενοι δαίμονες της Ρόδου – Τελχίνες

Την ιδιότητα των αποστόλων των αρχαίων μυστηρίων, δηλαδή να ‘‘θέλγουν’’ με τα λόγια τους άτομα προς μύηση, την κατείχαν οι Τελχίνες, πού ήταν δάσκαλοι του Ηφαίστου στον τομέα της μεταλλουργίας και παιδιά της Γαίας και του Πόντου αν και άλλες παραδόσεις λένε ότι ήταν παιδιά του Πλούτου και της Γης ή του Τάρταρου και της Νέμεσης.
Ίσως εξαιτίας της Νέμεσης να θεωρούνταν βάσκανοι μάλιστα είχαν τόσο ‘‘κακό μάτι’’ που είχε βγει κι η παροιμία: «Τελχίνος ην βασκαίνων βαρύτερος». Και επειδή οι αρχαίοι θεωρούσαν την φώκια βάσκανο ζώο έλεγαν πώς οι Τελχίνες είχαν χέρια φώκιας. Επίσης πίστευαν ότι οι φώκιες πηγαινοέρχονταν μεταξύ του κόσμου των νεκρών και του κόσμου των ζωντανών, ενώ το βάδισμά της συνέδεε τους Τελχίνες με τον θεό Ήφαιστο, πού είναι κουτσός διότι ο σιδηρουργός για να κυριαρχήσει πάνω σε δυνάμεις, όπως η φωτιά,ο άνεμος και τα μεταλλεύματα, πρέπει η νόηση κι η τεχνική του να είναι πιο ευκίνητες, πιο πολύμορφες και να εμπεριέχουν τις ιδιότητες της λοξότητας και της καμπυλότητας.
Σύμφωνα με τον J.P.Vernant: «όταν η γη γεννά τον Πόντο, το πέλαγος, αυτό έρχεται και την συμπληρώνει και εισχωρεί στο εσωτερικό της και την ορίζει με τις τεράστιες υγρές επιφάνειες του(…)το πέλαγος ενσαρκώνει το άμορφο και ασύλληπτο υγρό και ρευστό στοιχείο, τα νερά του ανακατεύονται, δεν έχουν όρια, είναι συγκεχυμένα.
Στην επιφάνειά του ο Πόντος είναι φωτεινός, αλλά στα βάθη του είναι εντελώς σκοτεινός συνδέεται κι αυτός, όπως κι η γη, κατά κάποιον τρόπο, με το Χάος». Ίσως δεν είναι τυχαίο το ότι ο Στησίχορος ταύτιζε τους Τελχίνες με τις Κήρες, που ήταν δαίμονες του Άδη ή ψυχές νεκρών πού όντας ένα πλήθος από σκιές φόβιζαν τους αρχαίους Αθηναίους.
Ως σκιές νεκρών οι Κήρες συνδέονται με τους σκιερούς και την Μώρα και γνωρίζοντας ότι οι σκιές εισβάλλουν στον χώρο μας μέσω πυλών, που βρίσκονται σε μέρη όπου διαταράσσεται η ηλεκτρομαγνητική ενέργεια της γης, ίσως οι Τελχίνες να γνώριζαν την ύπαρξη αυτών των πυλών. Τις πύλες αυτές, που τις φρουρούσαν διάφορα όντα, τις άνοιγαν μόνο οι ιερείς των αρχαίων μυστηρίων, μέσω κωδικών πρόσβασης, και έτσι έρχονταν σε επαφή με υπάρξεις άλλων διαστάσεων πού τους βοήθαγαν να εξυψωθούν πνευματικά. Η γνώση των κωδικών πρόσβασης είναι το κριτήριο ανάμεσα σε μυημένους και αμύητους.
Οι Τελχίνες, οι κάτοικοι δηλαδή όλων των σεισμογενών και ηφαιστειογενών νησιών του Αιγαίου, πρέπει να ήταν γνώστες αυτών των πυλών, ως αρχαίοι ιερείς, όπως πρέπει να ήταν και γνώστες της λεγόμενης ιερής γεωμετρίας, αφού οι πόλεις Κάμειρος, Λίνδος και Ιαλυσσός, πού οι Τελχίνες είχαν ιδρύσει, σχηματίζουν ορθογώνιο τρίγωνο, με ορθή γωνία την Κάμειρο. Κατά μία άλλη άποψη, οι τρεις πόλεις οφείλουν τα ονόματά τους σε τρεις Δαναΐδες που απεβίωσαν στην Ρόδο γι’αυτό ο R.Graves υποστήριξε ότι οι Τελχίνες ήταν οι πρώτες μορφές της Σελήνης-Δανάης.
Τους Τελχίνες, σύμφωνα με μία εκδοχή, τους εξολόθρευσε ο Απόλλωνας με τα βέλη του. Ως προς το γιατί προέβηκε σε αυτή την ενέργεια, μία εξήγηση είναι η ακόλουθη: ο Απόλλωνας είναι ο επιστάτης της συμπαντικής αρμονίας και ίσως κάτι συνέβη τότε πού διατάραξε την κοσμική τάξη˙ για αυτό και αναγκάστηκε ο Απόλλωνας να επέμβει. Μάλλον πρόκειται για τον κατακλυσμό του Ωγύγου, ο οποίος οφείλεται στον πλανήτη Αφροδίτη, τον Έσπερο δηλαδή του Ομήρου.
Σύγχρονα δεδομένα δείχνουν ότι ο εν λόγω πλανήτης είχε 525 φορές πιο πολύ νερό από όσο έχει σήμερα, για αυτό θεωρούν ότι ήταν ένα ουράνιο σώμα πού εγκλωβίστηκε στο ηλιακό μας σύστημα. Έτσι όταν αυτή πέρασε κοντά από την γη, αναποδογύρισε ο άξονας της γης, δημιουργήθηκαν τεράστιες παλίρροιες, έγιναν ισχυρότατοι σεισμοί, και ηφαίστεια, νέα και παλαιά, άρχισαν να εκρήγονται. Η αντιστροφή των πόλων διήρκησε 2 με 3 24ωρα και είχε ως αποτέλεσμα οι επιζήσαντες να δούν τον ήλιο να ανατέλλει από εκεί που έδυε. Μία εικόνα πλήρους ανατροπής της κοσμικής τάξης και αρμονίας. Αλλά και πάλι σε τι μπορεί να ευθύνονται οι Τελχίνες για αυτή την κοσμική αναταραχή;
Σε ένα από τα χειρόγραφα της μυστικής παράδοσης αναφέρεται ότι οι Τελχίνες ήταν μάγοι-ιερείς της Ατλαντίδας και πως επιχείρησαν να ελέγξουν την δραστηριότητα των ηφαιστείων, τα οποία θεωρούνται πύλες για άλλες διαστάσεις. Αν τώρα η Ατλαντίδα είναι η Σαντορίνη, όπως πίστευε ο Μαρινάτος, τότε συμπεραίνουμε οι Τελχίνες προσπάθησαν να ελέγξουν την ίδια την φύση μέσω μαγικών τελετών.
Γνωρίζοντας το τέλος της Σαντορίνης και της Ατλαντίδας, το αποτέλεσμα ήταν μία παταγώδης αποτυχία˙[και δεν ξέρουμε αν τούτες οι τελετές επίσπευσαν την καταστροφή]. Άλλη εξήγηση ως προς το γιατί να εξοντώσει ο Απόλλωνας-ήλιος τους Τελχίνες είναι πώς πρόκειται για αλληγορικό μύθο του πολέμου των Τελχίνων με τους Ηλιάδες, τους υιούς του θεού Ήλιου. Ή αν προτιμάτε μία διαμάχη μιάς κοινότητας-ομάδας-λαού που λάτρευε την σελήνη και την γη και μίας που λάτρευε τον ήλιο. Αποτέλεσμα του πολέμου ήταν να εκδιωχτούν οι Τελχίνες από την Ρόδο. Πρίν όμως αποχωρήσουν ράντισαν το νησί με νερό από την Στύγα μετατρέποντάς το σε άγονη γη. Ίσως ο μύθος να υπονοεί την χρήση πετρελαίου.
Αρχικά, σύμφωνα με αρχαίες πηγές, οι Τελχίνες ζούσαν στην Κρήτη, στην συνέχεια πήγαν στην Κύπρο και στο τέλος εγκαταστάθηκαν στην Ρόδο. Ίσως ο κρητικός θεός Βέλχανος, που συμβόλιζε την γονιμοποιό δύναμη, να έχει κάποια σχέση με τους Τελχίνες. Έλεγαν ότι οι Τελχίνες είχαν κεφάλι σκύλου, χέρια φώκιας, σώμα ψαριού, κάτω άκρα χήνας ή πάπιας, ενώ άλλοι πίστευαν ότι είχαν και ουρά φιδιού. Στην Κύπρο έχει βρεθεί φυλακτό (γνωστό και ως φυλακτό του Άρσλαν-Τας) πού απεικονίζει έναν σκυλοπρόσωπο Τελχίνα με ένα τεράστιο γουρλωμένο μάτι, του οποίου τα δύο άκρα καταλήγουν σε δύο τεράστιους σκορπιούς.
Υπήρχε όμως κι η δοξασία ότι υπήρχαν Τελχίνες χωρίς πόδια και χέρια. Σε αγγεία απεικονίζονται πλάσματα που μοιάζουν σε γυρίνους˙ γεγονός που δείχνει ότι ίσως κάποτε να υπήρξαν τέτοιου είδους χιμαιρικά όντα, μέσα από επιμείξεις που λάμβαναν χώρα σε ορισμένες μυστηριακές τελετές.
Πίστευαν ότι είχαν κεφαλή σκύλου για τους εξής λόγους:
α) για να τους συνδέσουν με τον κάτω κόσμο και τους νεκρούς, μιας και ο σκύλος σχετίζεται με τις επικήδειες τελετές και
β) για να δηλώσουν ότι ήταν ιερείς της σελήνης. Για αυτό τον λόγο, οι Τελχίνες, με την μορφή των 50 σκυλιών του Ακταίονα, κατασπάραξαν τον Ακταίονα, όταν αυτός είδε γυμνή την Άρτεμη-σελήνη.
Οι Τελχίνες, ως σκύλοι του Ακταίονα, ανήκουν στον διονυσιακό κύκλο, με τον Διόνυσο να είναι σεληνική θεότητα. Πηγές θέλουν τους Τελχίνες να ακολουθούν τον Διόνυσο στην εκστρατεία του στις Ινδιές. Το ότι πράγματι πήγαν εκεί, πιστοποιείται από το γεγονός ότι ο ινδός θεός Σίβα έχει για σύμβολό του την τρίαινα.
Σύμφωνα με την μυθολογία, οι Τελχίνες ανέθρεψαν τον νεογέννητο Ποσειδώνα, που τους τον εμπιστεύτηκε η Ρέα, στην προσπάθειά της να εμποδίσει να τον καταπιεί ο Κρόνος. Στην ανατροφή του Ποσειδώνα τους βοήθησε και η Καφείρα, που ίσως να είναι το ίδιο πρόσωπο με την Καβειρώ, την μητέρα των Καβείρων. Όταν ο Ποσειδώνας ενηλικιώθηκε, οι Τελχίνες του έδωσαν για γυναίκα του την αδελφή τους την Αλία [πού ως Λευκοθέα ταυτίζεται με την Ινώ, την τροφό του Διονύσου] και ως δώρο γάμου την τρίαινα, το σύμβολο του Ποσειδώνα.
Ο Ποσειδώνας πρέπει να είναι η θεοποιημένη δύναμη της σελήνης να έλκει τα ύδατα. Μία λατρεία που δημιουργησαν οι Τελχίνες, όπως αργότερα έκαναν και με τον Δία, αφού οι Κουρήτες είναι όσοι εκ των Τελχίνων ακολούθησαν την Ρέα από την Ρόδο στην Κρήτη, με σκοπό να προστατεύσουν τον Δία από τον Κρόνο. Στοιχείο που δείχνει την σεληνιακή καταγωγή του Ποσειδώνα είναι το εξής: ο Ποσειδώνας θέλοντας να σμίξει ερωτικά με την Θεοφάνη, μεταμορφώθηκε σε κριάρι, το οποίο είναι σεληνιακό ζώο, αφού οι αρχαίοι ενίοτε απεικόνιζαν την θεά σελήνη πάνω σε κριάρι.
Αντί του Ποσειδώνα, η Ρέα έδωσε στον Κρόνο έναν πώλο (μικρό άλογο)˙ γεγονός που συνδέει τον Ποσειδώνα με τον Σείριο, αφού ΠΩΛΟΣ=Ο ΣΕΙΡΙΟΣ ΕΣΤΙ=1180. Κατά την μυθολογία, ο Ποσειδώνας είχε για γιό του τον Ωρίωνα, του οποίου ο σκύλος λεγόταν Σείριος, και ο οποίος αργότερα έγινε ο γνωστός αστερισμός.
Η μαρτυρία ότι οι Τελχίνες είχαν σώμα ψαριού, δηλαδή καλυμμένο με λέπια, τους συνδέει με τον Όαννες, του οποίου το σώμα έμοιαζε με ψάρι και όντας αμφίβιος, όπως και οι Τελχίνες, ζούσε στο βυθό. Το ότι υπάρχουν αμφίβιοι θεοί το πιστεύουν και οι Ντόγκον, μία φυλή στο νότιο Μαλί, οι οποίοι μάλιστα λένε ότι οι θεοί τούτοι, πού ονομάζονται Νόμμος, έχουν έλθει από τον Σείριο.
Ο Όαννες ταυτίζεται με τον Έλληνα Πάνα, ο οποίος συνδέεται με το ζώδιο του Αιγόκερου, στο οποίο υπάρχει μία πύλη, από όπου οι ψυχές ανέρχονται στον αιθέρα, δηλ. την ουράνια πατρίδα τους. Η άλλη πύλη βρίσκεται στον ζώδιο του Καρκίνου και από εκεί κετέρχονται ενσαρκωμένες πλέον οι ψυχές στην γη.
Γνωρίζοντας ότι στην Λήμνο οι Κάβειροι ονομάζονταν Καρκίνοι, ότι από την βόρεια πύλη του Καρκίνου κατέρχονται οι ψυχές, ενώ από την νότια πύλη του Αιγόκερου ανέρχονται, καθώς και ότι προς το βόρειο Αιγαίο βρίσκεται η Λήμνος, στο δε νότιο η Ρόδος, δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι στον άξονα Λήμνος-Ρόδος υπάρχει καμπύλωση του χώρου και πώς στην Λήμνο και στην Ρόδο υπάρχουν πύλες.
Δηλαδή οι Λήμνος και Ρόδος απεικονίζουν πάνω στην γη τις δύο πύλες του ηλίου, πού υπάρχουν στο σύμπαν. Άλλωστε μία θεωρία θέλει τους Τελχίνες να είναι το αίτιο δημιουργίας μίας πύλης χωροχρόνου επί της γης, για να μεταφερθεί από έξω κόσμους, ουράνιος σπόρος με σκοπό την γονιμοποίηση.
Τα στοιχεία προέρχονται από το βιβλίο: «Τα μυστήρια των Καβείρων-Τελχίνων και η λατρεία του Ποσειδώνα-εκδόσεις Εύανδρος»]
του Γρ. Μιχαλόπουλου
- See more at: http://apocalypsejohn.com/paraxeni-demones-rodou-telchines/#sthash.aag5jfaA.dpuf

Άβυσσος Συμβολισμός

Διφορούμενο σύμβολο του απεριόριστου βάθους ,αλλά και του εκφυλισμού και της κατωτερότητας .
Η υδάτινη άβυσσος είναι αρχέγονη πηγή του σύμπαντος 'η Μητέρα Θεά ' ο κάτω κόσμος . Στο συμβολισμό των Γνωστικών είναι το Υπέρτατο Ον ,κο δημιουργός των Αιώνων .

TA ΟΡΦΙΚΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ

Ο Ορφέας στάθηκε το έμψυχο πνεύμα της ιερής Ελλάδας , αυτός που αφύπνισε τη θεία ψυχή. Η επτάχορδη λύρα του αγκαλιάζει το σύμπαν. Κάθε χορδή της αντιστοιχεί σ’ ένα ρυθμό της ανθρώπινης ψυχής ,περιέχει το νόμο μιας επιστήμης και μιας τέχνης. Η θεουργική και διονυσιακή ώθηση, που κατόρθωσε να μεταδώσει στην Ελλάδα ο Ορφέας, μεταφέρθηκε μέσα απ’ αυτήν σε όλη την Ευρώπη. Εμφανίστηκε στη Θράκη ήταν βασιλικής καταγωγής και με τη μελωδική φωνή του ασκούσε παράδοξη έλξη. Ξαφνικά ο νέος αυτός εξαφανίστηκε. Έλεγαν ότι πέθανε, ότι κατέβηκε στον Άδη. Είχε φύγει για την Αίγυπτο όπου μυήθηκε και ξαναγύρισε μετά από πολλά χρόνια με ένα όνομα μύησης που πήρε από τους δασκάλους του. Τώρα ονομαζόταν Ορφέας ή Άρφα που σημαίνει «Εκείνος που γιατρεύει με το φως».
Οι ιερείς της Ροδόπης υποδέχτηκαν τον μύστη της Αιγύπτου σαν σωτήρα. Σε λίγο η επίδρασή του θα εισχωρήσει σε όλα τα ιερά της Ελλάδας. Αυτός καθιέρωσε τη βασιλεία του Δία στη Θράκη και του Απόλλωνα στους Δελφούς, που έβαλε τις βάσεις του Αμφικτιονικού Συνεδρίου, το οποίο υπήρξε η κοινοτική ενότητα της Ελλάδας. Τέλος με τη δημιουργία των Μυστηρίων διαμόρφωσε τη θρησκευτική ψυχή της πατρίδας του. Στην κορυφή της της μύησης συγχώνευσε τη θρησκεία του Δία με τη θρησκεία του Διονύσου, σε μια παγκόσμια σκέψη. Οι μύστες ασπάζονταν από τα διδάγματά του το αγνό φως των υπέρτατων αληθειών. Κι αυτό το ίδιο φως έφθανε ως τον λαό κάπως μετριασμένο, όχι όμως και λιγότερο ευεργετικό, κάτω από το πέπλο της ποίησης και των μαγευτικών γιορτών. Κατ’ αυτό τον τρόπο έγινε ο αρχιερέας της Θράκης, μέγας ιερέας του Ολυμπίου Δία, και για τους μύστες αυτός που αποκάλυπτε τον Ουράνιο Διόνυσο.
Ο μύθος της Ευριδίκης έχει μεγάλο ενδιαφέρον , αλλά όχι σαν ιστορία αγάπης. Είναι ένα θεολογικό κομμάτι που οικειοποιήθηκε στην αρχή ο Διόνυσος. Η Σεμέλη, η πρασινισμένη γη, προβάλλει από κάτω, χρόνο με το χρόνο μαζί της έρχεται κι ο Διόνυσος ,ενώ εξαιτίας κάποιου αισθήματος ιπποτισμού οι άντρες είπαν ότι πηγαίνει για τη φέρει. Ο ρόλος του Διόνυσου περνά στον Ορφέα. Πάντως το πάντρεμα μεταξύ του Διονύσου Ζαγρέα και του Ορφισμού δεν ήταν καθόλου εύκολο. Ο Ορφέας ως ιερέας του Διονύσου σφετερίστηκε την ανάστασή και το θάνατό του απ’ όπου ξεπήδησε η όμορφη ιστορία αγάπης. Εύκολα προστέθηκε ένα στοιχείο-ταμπού, κοινό σε πολλές πρωτόγονες ιστορίες. Χθόνιες τελετές συχνά επικαλούνταν εμπεριέχοντας την ιδέα «να μην στραφεί κάποιος πίσω» (αμεταστραπί). Στα Ορφικά Μυστήρια υπήρχαν διάφορες τελετουργίες εξαγνισμού, οι διάφορες αποχές όπως η απαγόρευση της κρεοφαγίας. Ο Ορφισμός επηρέασε και τον Πυθαγόρα που έγινε ζηλωτής του τρόπου έκφρασης του Ορφέα. Στα χρόνια δε του Πεισίστρατου ήταν πολύ δύσκολο να ξεχωρίσουν τα γνήσια Ορφικά από τα Πυθαγόρεια. Όσοι μυούνταν στα Ορφικά Μυστήρια τηρούσαν με θρησκευτική ευλάβεια μυστικές διατάξεις , οι οποίες είχαν μεγάλης ομοιότητα με τις Πυθαγορικές αρχές. (Αποτελούνταν από 9 βαθμούς και διαιρούνταν σε 3 κατηγορίες.
Σε αυτά που αφορούσαν τη διαμόρφωση του ανθρώπου κι έδειχναν την προέλευσή του, σε αυτά που δίδασκαν τις δυνάμεις της φύσης, τις ποικιλίες των οργάνων των διαφόρων μορφών και μεγάλα και ιερά στα οποία δεν έπρεπε να αναφέρουν ούτε λέξη για την ύπαρξή τους.
Στην πρώτη ομάδα μυούνταν άντρες και γυναίκες και υποβάλλονταν σε πενταετή σιγή. Στη δεύτερη μυούνταν μόνο εξαγνισμένοι στο σώμα και στο νου και καθαροί από ανομήματα. Στην τρίτη μυούνταν μόνο φωτισμένοι και εμπνευσμένοι νέοι και αγνές κοπέλες με ψυχικό κάλλος).
Οι Ορφικοί Ύμνοι , μύθοι και εξορκισμοί αν και γραμμένοι σε διαφορετικές εποχές από διαφορετικούς συγγραφείς ,(μολονότι το όνομα του Ορφέα αρκετές φορές δεν αναφέρεται πουθενά) εκφράζουν θέματα που εντάσσονται στα πλαίσια του Ορφισμού, μιας ονομασίας που έφτασε να είναι θρησκευτική τάση αν και μερικοί μελετητές τον θεωρούν ως θρησκεία που είχε εισαχθεί από άλλες χώρες, ενώ άλλοι ως αίρεση και άλλοι ως ρεύμα ελληνικής προέλευσης με ξένες επιδράσεις (όπως η αντίληψη της Ορφικής Κοσμογονίας με το Κοσμικό Αυγό και η αθανασία της Ψυχής με την αντίληψη του Ορφικού Τροχού ή του Κύκλου του ακατάπαυστου εξαγνισμού.

Σάββατο 7 Μαΐου 2016

Βρέθηκε το φάρμακο που… «θεραπεύει» τα παιδιά απ’ τα όνειρά τους;

Περίπου τον ίδιο καιρό, παιδιά χωρίς κυβερνήτες και χωρίς οδηγούς, απ’ όλες τις πόλεις και τα χωριά όλων των περιοχών, έτρεχαν προς υπερπόντιους τόπους με ακόρεστα βήματα και όταν τα ρωτούσαν πού έτρεχαν, απαντούσαν: «Προς την Ιερουσαλήμ, ν’ αναζητήσουμε τους Άγιους Τόπους…» Μέχρι να φτάσουν εκεί, το τι θα γίνονταν ήταν άγνωστο. Αλλά πάρα πολλά πάλι έρχονταν, που όταν τα ρωτούσαν την αιτία της πορείας, έλεγαν ότι δεν ήξεραν.
Marcel Schwob, Η σταυροφορία των παιδιών
Στις Ηνωμένες Πολιτείες χορηγούνται φάρμακα σε 2.000.000 παιδιά που ναι μεν δεν είναι υπερκινητικά, αλλά δεν μπορούν εύκολα να εστιάζουν την προσοχή τους. Τα 2/3 αυτών των παιδιών παίρνουν φάρμακα που φρενάρουν τον «ακραίο αυθορμητισμό» τους και την έλλειψη συγκέντρωσης, υφιστάμενα παρενέργειες, όπως αϋπνίες, περιορισμένη όρεξη για φαγητό και ανάπτυξη εθισμών στην εφηβική και ενήλικη ζωή τους.
Απ’ την άλλη, 6.000.000 παιδιά στις ΗΠΑ διαγνώστηκαν με σύνδρομο ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητα. Τώρα, στον κατάλογο προστίθεται μία νέα νόσος, ο «υποτονικός γνωσιακός ρυθμός», που έχει ως χαρακτηριστικά το λήθαργο, τη διαρκή τάση για ονειροπόληση και βραδείες διανοητικές διαδικασίες. Υποτίθεται ότι η νόσος αφορά 2.000.000 παιδιά στις ΗΠΑ. Όλα τα παραπάνω σύνδρομα και νόσοι συνοδεύονται, ασφαλώς από την αντίστοιχη φαρμακευτική αγωγή.
Οι ερευνητές πιστεύουν ότι εσφαλμένα για τη νέα νόσο χορηγούνται φάρμακα για την ελλειμματική προσοχή, αλλά θα πρέπει να εφευρεθεί ένα νέο καταλληλότερο σκεύασμα. Οι ψυχολόγοι που τα υποστηρίζουν αυτά, όπως ο Ράσσελ Μπάρκλεϊ και ο Κιθ Μακμπέρνετ, χρηματοδοτούνται τόσο για έρευνες, όσο και για ομιλίες τους, από τη φαρμακευτική εταιρεία ElliLilly. Είναι γνωστή η μανία των ψυχιάτρων/ψυχολόγων να κατασκευάζουν υπέρογκους καταλόγους με σύνδρομα και διαταραχές. Κάθε πτυχή της ανθρώπινης προσωπικότητας, κάθε ποικιλομορφία της ανθρώπινης συμπεριφοράς κατατάσσεται σε μια κατηγορία συνδρόμου ή νόσου, στιγματιζόμενη ως αποκλίνουσα συμπεριφορά. Ο μέσος όρος, που υποτίθεται ότι αποτελεί την ορθή συμπεριφορά, όλο και περισσότερο περιορίζεται. Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, πάσχουμε από σύνδρομα και ψυχικές νόσους, σύμφωνα με τα ακαδημαϊκά φιρμάνια των «σοφών». Πολύ εύκολα μια φυσική αντίδραση περνά από τα όρια που η επιστήμη όρισε ως «φυσιολογικό» σε «ασθένεια». Και βέβαια, δεν παραλείπει να συνοδευτεί από το ανάλογο κοκτέιλ φαρμακευτικών σκευασμάτων, που βοηθούν τις φαρμακοβιομηχανίες να διατηρήσουν την υγεία και την μακροημέρευσή τους.
Έχουν δίκιο απ’ την πλευρά τους. Η ονειροπόληση είναι πράγματι επικίνδυνη. Η διάσπαση προσοχής απ’ την βαρετή καθημερινότητα, η υπερκινητική αντίδραση στην παραμέληση και την αποβλάκωση που τους προσφέρει ο κόσμος των ενηλίκων είναι καταστροφικές για την εξουσία, που επιδιώκει διακαώς την εκμηχάνιση της σκέψης, την εκμηδένιση της συνείδησης, την θανάτωση της ονειροπόλησης. Τα παιδιά είναι, πράγματι, επικίνδυνα για όλα αυτά. Γεννιούνται ακόμη με την φυσική τάση του ανθρώπου για ελευθερία∙ το πνεύμα και το σώμα τους φέρουν ως «προπατορικό αμάρτημα» την ανυπακοή και την ονειροπόληση, τον αυθορμητισμό και την πηγαία έκφραση των συναισθημάτων. Το πιο ανησυχητικό απ’ όλα είναι ότι δε θα εφευρεθεί ποτέ το φάρμακο που θα σκοτώσει την ελευθερία που η φύση φτιάχνει αβίαστα κάθε στιγμή.

Παρασκευή 6 Μαΐου 2016

Όταν οι νεοναζί έκαιγαν ζωντανούς διαδηλωτές στην Οδησσό και η Ε.Ε. χειροκροτούσε

Σαν σήμερα νεοναζί στην Ουκρανία έκαψαν ζωντανούς δεκάδες διαδηλωτές στο Μεγάρο των Συνδικάτων στην Οδησσό.
Διαβάστε παρακάτω το ρεπορτάζ και τις εικόνες που είχε μεταφέρει τότε κατευθείαν το alfavita.gr από την Ουκρανία 4 μέρες μετά την θηριωδία.
Επιμέλεια: Κλειώ Ιωάννου
Νέα στοιχεία έρχονται στο φως για την θηριωδία στην Οδησσό και στο κτίριο του  συνδικάτου, όπου δολοφονήθηκαν από τους νεοναζί, περίπου 42 άτομα. Με βάσει, ρώσικο δημοσίευμα όπου έχει μεταφραστεί στα Αγγλικά, νέες λεπτομέρειες και αποκαλύψεις, έρχονται να αλλάξουν τα δεδομένα. Διαβάστε επίσης ΕΔΩ, τις μαρτυρίες μιάς γυναίκας που επέζησε!
Από το δημοσίευμα φαίνεται πως, οι νεοναζιστές της κυβέρνησης του Κιέβου, αφού εγκλώβισαν τους Ουκρανούς αντιφασίστες στο κτίριο, τους βασάνισαν και  τους δολοφόνησαν ανενόχλητοι. Η φωτιά μπήκε στο τέλος για κάλυψη. Όπως θα δείτε και παρακάτω με βάσει της φωτογραφίες και τα βίντεο, ο αρθρογράφος υποστηρίζει, πως οι άνθρωποι μέσα στα γραφεία του συνδικάτου, βιάστηκαν, στραγγαλίστηκαν, και πυροβολήθηκανΣτο τέλος του άρθρου φαίνονται βίντεο με τους φασίστες να βρίσκονται στο εντός του συνδικάτου πριν βάλουν φωτιά κρατώντας ρόπαλα και μεταλλικές αλυσίδες.Τα βίντεο αυτά αφήνουν καθαρά να εννοηθεί πως οτι ο θάνατός τους, δεν προκλήθηκε από την πυρκαγιά, αλλά οτι πρώτα δολοφονήθηκαν.
Το κείμενο συγκεκριμένα ξεκινάει με
"Είναι ξεκάθαρο ότι ο αριθμός των ανθρώπων που σκοτώθηκαν στο Κτίριο των Συνδικάτων  είναι κατά πολύ μεγαλύτερος των 42. Οι προβοκάτορες εγκλώβισαν τους ανθρώπους μέσα στο  κτίριο όπου ήταν εφικτό να τους δολοφονήσουν με ατιμωρησία, ευχαρίστηση και χωρίς  μάρτυρες. Η φωτιά μέσα στο κτίριο μπήκε για να αποκρύψουν τη μαζική δολοφονία ουκρανών
πολιτών
."

BmpRfPSCYAEOLMN
0_8e26a_ffcee15_XL
Αρχικά στο κέντρο της πλατείας έχουν δημιουργηθεί αρκετά μεγάλες εστίες φωτιάς κοντά στο κτίριο. Οι αντιφασίστες αναγκάστηκαν να κρυφτούν μέσα στο κτίριο των συνδικάτων. Οι νεοναζί της κυβέρνησης του Κιέβου δεν είχαν προετοιμάσει μολότοφ. Το δημοσίευμα αναρωτιέται από που προήρθε η φωτιά στο εσωτερικό του κτιρίου.

144295_original
Οι πυροσβέστες εμφανίστηκαν μόνο όταν, μέχρι και οι είσοδοι είχαν πιάσει φωτιά.

144114_original
Μόνο από ένα παράθυρο, ήταν ορατή η εσωτερική φωτιά.
138801_original

13880a
Όπως φαίνεται στην παραπάνω φωτογραφία, φασίστες που διακρίνονται από τα περιβραχιόνια, βρίσκονται στην οροφή του κτιρίου. Εκεί προκύπτει το ζήτημα ότι ίσως ήταν πριν την φωτιά εκεί!
131
 Πως έφτασαν οι απανθρακωμένοι αντιφασίστες σε τόσο ψηλούς ορόφους όπου δεν υπήρχε μάλιστα φωτιά

133
Γυναίκες φαίνεται από την φωτογραφία ότι έχουν συρθεί από κάποιους. Ποιος το έκανε και γιατί;

133a
Στην παρακάτω φωτογραφία, ο άνθρωπος φαίνεται πως έχει πυροβοληθεί στο κεφάλι, όπως φαίνεται από το είδος του τραυματισμού του.

104a
Όπως μπορείτε να παρατηρήσετε οι αντιφασίστες, φαίνεται να έχουν καεί στο πάνω μέρος του σώματος, ενώ το κάτω έχει μείνει σχεδόν άθικτο. Το δημοσίευμα αναφέρει, πως οι νεοναζί του δεξιού τομέα τους έκαψαν με έφλεκτο υλικό, που το έριξαν στο κεφάλι τους. Στο πάτωμα θα δείτε σκόνη από πυροσβεστήρες, που χρησιμοποιήθηκαν από τους κακοποιούς του δεξιού τομέα , για να αποφύγουν να μην καούν οι ίδιοι ή  να πάθουν κάτι από το μονοξείδιο του άνθρακα.
Επίσης, ο αρθρογράφος αναρωτιέται πως μπορεί να μείνουν όρθια, γυαλιά ηλίου σε ένα πρόσωπο όπου καίγεται.
103 (2)
Στην παραπανω φωτογραφία  θα δείτε μια νεαρή γυναίκα και ένα νεαρό αντρα, που φαίνεται πως δεν έχουν καεί ή ότι πέθαναν από ασφυξία. Το κτίριο είναι τουλάχιστον 50 ετών, άρα και το πάτωμα είναι πολύ παλιο. Φαίνεται πως έχουν δολοφονηθεί από επαγγελματίες.
68cf1421dc2
Στην παραπάτω φωτογραφία φαίνεται πως υπάρχουν φράγματα όπως και σε άλλους ορόφους. Αίμα στο πάτωμα και το κεφάλι του νεκρού είναι καμένο.
Όπως δείχνει το κόκκινο βέλος οι δολοφόνοι πρέπει να δανείζονταν τα ρούχα τους με τα θύματα.
101