Η επικρατούσα άποψη στις νευροεπιστήμες είναι ότι η συνείδηση αποτελεί αποκλειστική ιδιοκτησία του εγκεφάλου και του μεταβολισμού του. Όταν ο εγκέφαλος πεθαίνει, ο νους και η συνείδηση του όντος στον οποίο ανήκε ο εγκέφαλος αυτός σταματούν να υπάρχουν. Με άλλα λόγια, χωρίς εγκέφαλο δεν μπορεί να υπάρχει συνείδηση.
Αλλά σύμφωνα με έρευνες δεκαετιών του Dr. Peter Fenwick, ενός ευυπόληπτου νευροψυχιάτρου που μελετά τον ανθρώπινο εγκέφαλο, τη συνείδηση και το φαινόμενο της μεταθανάτιας εμπειρίας για 50 χρόνια, αυτή η αντίληψη είναι λανθασμένη.
Αν και παλαιότερα ήταν δύσπιστος, ο Fenwick τώρα και μετά την εκτενή του έρευνα, υποστηρίζει ότι η συνείδηση παραμένει και μετά το θάνατο. Για την ακρίβεια, ο Fernick πιστεύει ότι η συνείδηση υπάρχει ανεξάρτητα και έξω από τον εγκέφαλο ως μια εγγενή ιδιοκτησία του σύμπαντος, όπως η μαύρη ύλη και η σκοτεινή ενέργεια ή η βαρύτητα.
Σύμφωνα λοιπόν με αυτόν, ο εγκέφαλος δεν δημιουργεί ή παράγει συνείδηση, αλλά την φιλτράρει. Όσο περίεργη κι αν είναι η ιδέα αυτή, υπάρχουν ορισμένες αναλογίες που μας κάνουν να εστιάζουμε λίγο περισσότερο σε αυτή. Για παράδειγμα, το μάτι φιλτράρει και ερμηνεύει μόνο ένα πολύ μικρό κομμάτι του ηλεκτρομαγνητικού φάσματος και το αυτί καταγράφει μόνο ένα στενό εύρος των ηχητικών συχνοτήτων.
Παρομοίως, σύμφωνα με τον Fenwick, ο εγκέφαλος φιλτράρει και αντιλαμβάνεται μόνο ένα μικρό μέρος της εγγενούς συνείδησης του κόσμου. Πράγματι, το μάτι μπορεί μόνο να δει τα μήκη κύματος της ηλεκτρομαγνητικής ενέργειας που αντιστοιχούν στο ορατό φως. Οπότε, αν και δεν μπορούμε να δούμε τα πάντα, ξέρουν πια πως υπάρχει υπέρυθρο φως, μικροκύματα και ακτίνες Χ, επειδή έχουμε εργαλεία για τα εντοπίζουμε.
Όταν το μάτι πεθαίνει, το ηλεκτρομαγνητικό φάσμα δεν εξαφανίζεται ή σταματά να υπάρχει. Απλά δεν υπάρχει πια το μάτι που θα το δει. Αλλά η ενέργεια με την οποία προηγουμένως αλληλεπιδρούσε υπάρχει. Το ίδιο συμβαίνει και με τον ήχο. Το ίδιο πιστεύει ο Fenwick ότι ισχύει και με την συνείδηση.
Απλά επειδή το όργανο που φιλτράρει και αντιλαμβάνεται πεθαίνει, δεν σημαίνει ότι το φαινόμενο σταματά να υπάρχει. Συνεχίζει να υπάρχει ανεξαρτήτως του εγκεφάλου ως ένα εξωτερικό χαρακτηριστικό του ίδιου του σύμπαντος.
Επιπλέον, σύμφωνα με τον Fenwick, η συνείδησή μας κάνει να πιστεύουμε λανθασμένα ότι εαυτός και άλλοι είναι δύο διαφορετικά πράγματα, ενώ στην πραγματικότητα είμαστε μια ολότητα. Δεν είμαστε ξεχωριστοί από άλλα κομμάτια του σύμπαντος, αλλά ένα εγγενές και αναπόσπαστο κομμάτι του.
Φυσικά, παρά τον εντυπωσιακό όγκο ερευνών του σε αυτό το ζήτημα, δεν υπάρχει ακόμα τρόπος να διασφαλιστεί εμπειρικά η αξιοπιστία της υπόθεσής του. Οπότε δυστυχώς η απάντηση σε αυτή την ερώτηση είναι «Όχι». Δεν υπάρχει επαρκές εμπειρικό και επεξηγηματικό πλαίσιο για να είμαστε βέβαιοι ότι η συνείδηση υπάρχει ανεξαρτήτως του εγκεφάλου.
Άλλωστε, υπάρχει το παλιό ρητό που λέει: «Αν ένα δέντρο πέσει στο δάσος και κανείς δεν είναι εκεί για να το ακούσει, κάνει θόρυβο;». Απ’ ότι φαίνεται όχι. Επειδή ο ήχος είναι η συνειδητή αντίληψη του ηχητικού ή ακουστικού ερεθίσματος που ένα όργανο βιώνει. Χωρίς ένα αυτί να το ακούσει και έναν εγκέφαλο να το ερμηνεύσει, θα υπάρχουν μόνο μοριακές δονήσεις, αλλά όχι ήχος.
Με τον ίδιο τρόπο, όλες οι ενέργειες και τα βιοσωματικά φαινόμενα που ο εγκέφαλος αντιλαμβάνεται ως συνείδηση υπάρχουν ανεξάρτητα και έξω από τον εγκέφαλο. Αλλά η μαγική εμπειρία της ίδιας της συνείδησης φαίνεται να προϋποθέτει έναν εγκέφαλο.
