Κοντά στο χωρίο Βάστα της Μεγαλόπολης, υπάρχει ο ναός της Αγίας Θεοδώρας. Η εκκλησία αυτή αποτελεί μοναδικό φαινόμενο και είναι από τα πιο αξιόλογα αξιοθέατα της Αρκαδίας. Κτίστηκε μεταξύ του 1050-1100 προς τιμήν της οσιομάρτυρος Θεοδώρας, και βρίσκεται σε μια κατάφυτη ειδυλλιακή ρεματιά με πυκνό δάσος από θεόρατες βελανιδιές.
Στο μικρό αυτό εκκλησάκι η Φύση έχει θαυματουργήσει. Δεκαεφτά πελώρια δένδρα είναι φυτρωμένα πάνω στη στέγη της, ενώ από τα θεμέλιά της αναβλύζουν τα νερά μιας πηγής. Το φαινόμενο αυτό φαίνεται να οφείλεται στο ότι η εκκλησία είναι πέτρινη και θολωτή με αρκετή περιεκτικότητα σε χώμα. Η λαϊκή παράδοση το απέδωσε σε θαύμα της Αγίας. Κάποιοι επιστήμονες το αποδίδουν σε φυσικό φαινόμενο – άλλοι σηκώνουν τα χέρια ψηλά και λένε ότι αδυνατούν να εξηγήσουν τι συμβαίνει. Προσωπικά ανήκω στους δεύτερους, και δεν πιστεύω ότι μπορεί να παρουσιαστεί ανάλυση με πεπερασμένα στοιχεία που να πιστοποιεί την ισορροπία δυνάμεων στο εκκλησάκι αυτό. Αυτό που συμβαίνει είναι έξω από τα τυπικά δεδομένα (βλέπετε Εικόνες 1 και 2).
Μου αρέσει να χρησιμοποιώ τον ναό της Αγίας Θεοδώρας σαν απτό παράδειγμα, όταν αρχίζει κάποιος (συνήθως νεαρός φοιτητής) να μου κάνει κήρυγμα για το τι είναι δυνατόν, και τι όχι, στη ζωή. Πολλά έχω ακούσει τελευταία για το πως δεν υπάρχουν εν τέλει μυστικά και θαύματα στις πολεμικές τέχνες, και πως όλα πια διδάσκονται ανοικτά (δηλαδή «σεμιναριακά»). Για μένα, είναι εμφανές ότι όποιος ξεστομίζει τέτοιες κουβέντες, ουδέποτε κατείχε διαβάθμιση, ούτε καν υπήρξε στέλεχος σε εταιρεία! Σήμερα, περίπου το 20% των στρατιωτικών προγραμμάτων είναι «μαύρα» (που σημαίνει ότι δεν ακούει γι αυτά ο κοινός θνητός), και τυπικά το αντίστοιχο συμβαίνει στον επιχειρηματικό τομέα. Το να κρατάει κανείς μυστικά, και να τα χρησιμοποιεί προς όφελος του, είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα τόσο των ατόμων όσο και των κοινωνιών. Όλα τα άλλα, αποτελούν απλά καλοστημένα σενάρια μάρκετινγκ. Άρα θεωρούμε δεδομένο ότι υπάρχουν μυστικά. Μένει λοιπόν να εξακριβώσουμε αν υπάρχουν «θαύματα», και αν είναι απτά στον χώρο των πολεμικών τεχνών (ή σε χώρους πειθαρχίας παρεμφερές με τις πολεμικές τέχνες) ή όχι. Σαν «θαύμα», στο άρθρο αυτό, θα θεωρήσουμε την κατάρριψη του υπάρχοντος βιοφυσικού μοντέλου σε πλαίσια που δεν μπορούν να ερμηνευτούν. Για να ακριβολογούμε όμως, ΔΕΝ θεωρώ θαύματα τις πρακτικές εκσφεντονισμού μαθητών και αντοχής στον πόνο και σε πλήγμα, που συχνά παρουσιάζονται σε επιδείξεις «εσωτερικής δύναμης». Για του λόγου το αληθές, τέτοιου είδους επιδείξεις έκανα από νεαρά ηλικία
Για τον γράφοντα λοιπόν, οι επιδείξεις αυτές, οι τόσο κοινές από «μάστερ» εσωτερικής ενέργειας, δεν αποτελούν πειστήρια κατάρριψης του υπάρχοντος βιοφυσικού μοντέλου.
Από την άλλη μεριά, όμως, η ύπαρξη «θαυμάτων» έχει ήδη τεκμηριωθεί από την επιστήμη, όσο και να ωρύεται το αντίπαλο στρατόπεδο.
Στη δεκαετία του ’80, έγινε μια συγκλονιστική πειραματική εξακρίβωση. Ο καθηγητής Herbert Benson της ιατρικής σχολής τουHarvard, σε επισκέψεις σε απόμακρα μοναστήρια στα όρη Ιμαλάια, τεκμηρίωσε ότι υπήρχαν Θιβετιανοί μοναχοί εκεί που μπορούσαν να ανεβάσουν την θερμοκρασία των δαχτύλων των χεριών και ποδιών τους κατά 9,4 βαθμούς Κελσίου, δηλαδή στους 46 βαθμούς Κελσίου. Σημειωτέον ότι ο απλός άνθρωπος παθαίνει νευρολογική ζημιά και πεθαίνει όταν η θερμοκρασία του σώματος του ξεπερνάει τους 42 βαθμούς. Το 1985, οι ερευνητές του Benson κινηματογράφησαν τους ημίγυμνους μοναχούς, σε ολονύκτια δοκιμασία, να στεγνώνουν επανειλημμένα, με την αυξημένη αυτή θερμοκρασία του σώματος τους, μουσκεμένα σεντόνια, σε δωμάτιο με θερμοκρασία 4 βαθμών Κελσίου, με τόση θερμότητα που έβγαινε ατμός από τα σεντόνια! Στη συνέχεια κινηματογράφησαν μοναχούς να παραμένουν ολονυκτίως σε διαλογισμό έξω από το μοναστήρι, ημίγυμνοι (φορούσαν μόνο ένα λεπτό βαμβακερό ράσο που αφήνει γυμνό τον έναν ώμο) σε ένα υψίπεδο του Θιβέτ, στα 5000 μέτρα και με μετρημένη εξωτερική θερμοκρασία –18 βαθμούς Κελσίου (και η μέτρηση αυτή δεν υπολογίζει την επιπλέον ψυκτική επιρροή του ανέμου στα υψίπεδα αυτά!). Οι μοναχοί κάθονταν οκλαδόν στο παγωμένο έδαφος σε διαλογισμό, δεν ακούμπαγαν ο ένας τον άλλον, και δεν υπήρχαν ενδείξεις ρίγους ή τρέμουλου. Φυσικά δεν υπάρχει εξήγηση για τα φαινόμενα αυτά, με το υπάρχον βιοφυσικό μοντέλο (Στην Εικόνα 5 βλέπουμε έναν τέτοιο μοναχό σε εργαστήριο – βλέπουμε τον ερευνητή ντυμένο βαριά να τουρτουρίζει από το κρύο, ενώ ο μοναχός, γυμνός, είναι ανεπηρέαστος!)
Ο Benson επίσης διαπίστωσε ότι οι μοναχοί αυτοί μπορούσαν να κατεβάσουν τον μεταβολισμό τους μέχρι και 64%, απίστευτο νούμερο από μόνο του. Η παρατήρηση αυτή ίσως είναι σημαντική καθώς συνεχίζουμε να αναπτύσσουμε το θέμα.
Σαν πρώτο βήμα, για να εξηγήσουμε το ως άνω παράδειγμα, θα πρέπει να εξετάσουμε την βασική υφή του σύμπαντος μέσα στο οποίο ζούμε. Για αρχή, θα δούμε ότι έχει αποδειχτεί πειραματικά πια, ότι ζούμε μέσα σε μια «δια συμμετοχής πραγματικότητα.» Ο διακεκριμένος φυσικός John Wheeler, συνάδελφος των Albert Einstein και Niels Bohr, ο άνθρωπος που επέλεξε την ορολογία «μαύρη τρύπα» για τις μοναδικότητες του χωροχρόνου που διέπουν το σύμπαν μας, ήταν από νωρίς οπαδός της ανθρωπιστικής αρχής, της ιδέας, δηλαδή, ότι το σύμπαν έχει δημιουργηθεί ούτως ώστε να υπάρξει νοήμων ζωή. Στην πορεία εξακρίβωσε και απέδειξε μια ακόμη πιο τολμηρή αρχή της φυσικής, επιβεβαιώνοντας τις θεωρίες του Αϊνστάιν: ότι οι παρατηρήσεις και η συνείδηση μας διαμορφώνουν τον χωρόχρονο, δίνοντας τελική μορφή σε ένα σύνολο πιθανοτήτων.
Ο Wheeler χρησιμοποίησε ένα από τα πειράματα που καθιέρωσαν την κβαντική φυσική, προσθέτοντας μια ιδιαίτερη προσωπική χροιά, για να αποδείξει ότι η συνείδηση παίζει κύριο ρόλο στην διαμόρφωση της πραγματικότητας. Το πείραμα αυτό είναι της λεγόμενης «διπλής σχισμής», που παρουσιάστηκε πρώτα από τον Thomas Young στις αρχές του 19ου αιώνα.
Το φως έχει διπλή φύση. Κάποιες φορές συμπεριφέρεται σαν σωματίδιο, και άλλες φορές σαν κύμα. Το «κβαντικό πακέτο,» η ελάχιστη δηλαδή παρατηρούμενη μονάδα, του φωτός ονομάζεται φωτόνιο. Στο κλασσικό πείραμα, μια μονοχρωματική πηγή φωτός φέγγει επάνω σε ένα κομμάτι χαρτί, στο οποίο είναι κομμένες δύο λεπτές παράλληλες σχισμές. Πίσω από το χαρτί είναι τοποθετημένο ένα φωτογραφικό φιλμ. Αν το φως αποτελείτο από σωματίδια, θα περίμενε να δει κανείς δύο φωτεινές οβάλ κηλίδες επάνω στο φιλμ, που θα αντιστοιχούσαν στα σημεία όπου τα φωτόνια χτύπησαν το φιλμ. Στην πράξη, αυτό που βλέπει κανείς είναι τη λεγόμενη «εικόνα συμβολής,» ένα μοτίβο από εναλλασσόμενες φωτεινές και σκοτεινές γραμμές. Tα φωτόνια συμπεριφέρονται σαν να ήταν κύματα, δηλαδή, περνώντας κβαντικά και από τις δύο σχισμές την ίδια στιγμή, δημιουργώντας την εικόνα συμβολής Οι φωτεινές λουρίδες δείχνουν τα σημεία στο φιλμ όπου οι κορυφές των κυμάτων του φωτός ενισχύουν η μία την άλλη, ενώ τα σκοτεινά σημεία δείχνουν τα σημεία όπου μια τάφρος του κύματος έχει εκμηδενίσει μια κορυφή. Το πείραμα αυτό απέδειξε ότι το φως έχει και κυματική φύση βλεπετε εικονα (4)
Καθώς όμως προχώρησε η τεχνολογία, και έγινε εφικτή η ανάπτυξη αισθητηρίων οργάνων που μπορούσαν να αντιληφθούν τα μεμονωμένα κβαντικά πακέτα φωτός, τα φωτόνια, παρατηρήθηκε ακόμη ένα παράξενο συμβάν: μόλις προστίθονταν ανιχνευτές φωτονίων δίπλα από τις σχισμές, το φως άρχισε να συμπεριφέρεται αποκλειστικά σαν να αποτελείτο από σωματίδια! Η εικόνα συμβολής εξαφανιζόταν και επάνω στο φωτογραφικό φιλμ εμφανίζονταν απλά δύο φωτεινές οβάλ κηλίδες. Όταν δηλαδή τα φωτόνια ήταν υπό παρακολούθηση, συμπεριφέρονται σαν να ήταν σωματίδια, και κάθε φωτόνιο περνούσε είτε από τη μία σχισμή είτε από την άλλη. Όταν αφαιρέθηκαν οι ανιχνευτές, τα φωτόνια συμπεριφέρθηκαν σαν να ήταν κύματα, περνώντας κβαντικά και από τις δύο σχισμές την ίδια στιγμή, και δημιουργώντας εικόνα συμβολής! (Βλέπετε Εικόνα 5 )
Το πείραμα αυτό, που επαναλαμβάνεται στα πανεπιστήμια κατά βούληση, αποδεικνύει χωρίς αντίλογο ότι η συνείδηση έχει τη δυνατότητα να επηρεάσει την ύλη τουλάχιστον στην πρώτιστη της μορφή, αυτής του ηλιακού/ ηλεκτρομαγνητικού κύματος. (Ο Wheeler έχει προσθέσει ακόμη μια περιπλοκή: απέδειξε ότι η παρατήρηση μπορεί να επηρεάσει τα κύματα του φωτός ακόμη και αναδρομικά, αποδεικνύοντας στην ουσία ότι η συνείδηση είναι πέρα από τον χωρόχρονο.)
Πρόσφατα, τον Γενάρη του 2003, αποδείχτηκε επίσης κλινικά ότι η ταχύτητα της βαρύτητας είναι ίση με αυτή του φωτός, επιβεβαιώνοντας τις εξισώσεις του Αϊνστάιν. Η τεκμηρίωση αυτή είναι σημαντικότατη για το μοντέλο που θα παρουσιάσουμε στο άρθρο αυτό. Ουσιαστικά, η εν λόγο πειραματική μέτρηση απέδειξε ότι η επεκτατική δύναμη του ηλεκτρομαγνητικού φάσματος (μέρος του οποίου αποτελεί και το φως) που προβάλλεται από τους αστέρες εξισορροπεί ακριβώς τις δυνάμεις της βαρύτητας στο σύμπαν, δίνοντας μορφή στον χωρόχρονο.
Η σημερινή μας επιστήμη αποδέχεται την αρχή ότι, αν δεν υπήρχε η δύναμη της πυρηνικής σύντηξης να την αντισταθμίζει ως διασταλτική δύναμη, ο ήλιος μας θα είχε από καιρού καταρρεύσει κάτω από το βάρος της ιδίας του της βαρύτητας. Όταν ο περισσότερος κόσμος σκέφτεται τη βαρύτητα, θυμάται τα βασικά που έμαθε στο γυμνάσιο, ότι μια μάζα δηλαδή ασκεί επάνω σε μια άλλη μάζα ελκτική δύναμη και ότι γι αυτόν τον λόγο πέφτουμε στο έδαφος όταν χάνουμε την ισορροπία μας. Αλλά ας πάμε ένα βήμα παραπέρα για να δώσουμε μια πιο ακριβής περιγραφή του φαινομένου: η βαρύτητα είναι αυτή η δύναμη στο σύμπαν που θέλει να κάνει όλη την ύλη να καταρρεύσει και να συμπυκνωθεί σε μια ενιαία μάζα (και στη συνέχεια σε μια και μόνη μοναδικότητα)! Στο εσωτερικό μιας μαύρης τρύπας, δεν υπάρχει χώρος, δεν υπάρχει χρόνος. Η σκοτεινή ύλη αυτή είναι πέρα από τον φυσικό μας κόσμο.
Στην εικόνα 8, έχουμε σχεδιάσει μια απλοποίηση της προαναφερόμενης συμπαντικής διάταξης.
Πόλεμος πάντων πατήρ. Ο κόσμος μας είναι μικροκλασματικός, fractal,
στη φύση του. Είναι λογικό να θεωρούμε ότι συμβαίνει μακροκοσμικά, θα συμβαίνει και μικροκοσμικά. Είναι δυνατόν μια τέτοια μάχη να αποτελεί κεντρική αρχή της υπόστασης του σύμπαντος και να μην αντικατοπτρίζεται μέσα στην προσωπική μας ύπαρξη; Έχουμε ήδη αναφέρει ότι έχει αποδειχτεί κλινικά ότι η συνείδηση επηρεάζει τα κβαντικά πακέτα του φωτός. Σαφέστατα επίσης η συνείδηση επηρεάζεται από το φως, μια και οι καταστάσεις φωτισμού μπορούν να μας προκαλέσουν συναισθήματα χαράς και λύπης, κλπ (στο κάτω-κάτω το φως δόνηση είναι, εντός συγκεκριμένου φάσματος). Δεχούμενοι τα ως άνω, είναι δυνατόν ο μεγάλος αντίπαλος της ηλιακής πνοής, η βαρύτητα και το αντίστοιχο της πεδίο της σκοτεινής ύλης, να μην επηρεάζει και να μην επηρεάζεται από την συνείδηση μας;
Μια μαύρη τρύπα είναι η απώτατη μορφή που μπορεί να δώσει η βαρύτητα στην ύλη. Αν εξετάσουμε το εσωτερικό της μαύρης τρύπας θα δούμε ότι ο χωρόχρονος έχει παύσει να υφίσταται εκεί – δεν υπάρχει χρόνος, και δεν υπάρχει χώρος, υπάρχει μόνο το άπειρο χωρίς μορφή. Ουσιαστικά το σύμπαν τελειώνει εκεί που αρχίζει η μαύρη τρύπα. Δεν είναι μεγάλη εκτροπή της λογικής να σκεφθούμε ότι κάπως έτσι ήταν τα πράγματα πριν από την δημιουργία του σύμπαντος, αφού η επιστήμη μας διαβεβαιώνει ότι εκεί θα γυρίσει το σύμπαν αν ποτέ σταματήσει η διασταλτική δύναμη των αστέρων. Οι αρχαίοι Έλληνες περιέγραψαν αυτή την κατάσταση με τη λέξη Χάος, «αυτό που χάσκει,» που δεν έχει πέρας (μορφή) (και όχι με την έννοια της ανοργάνωτης μάζας που έχει επικρατήσει σήμερα). Δεδομένου του ως άνω, θα μπορούσαμε να πούμε κάλλιστα ότι δύο δυνάμεις όντως μάχονται στο σύμπαν (δημιουργώντας στην πορεία και τον χωρόχρονο), μια ηλιακή και μια χαοτική.
Πέρας δε και απειρίαν σύμφυτον εν εαυτοίς εχόντων, έλεγε ο Πλάτωνας.
Είμαστε μικρόκοσμοι του μακρόκοσμου - και το πέρας, και το άπειρο, είναι μέσα μας. Επιστρέφω στους Θιβετιανούς μοναχούς. Οι μοναχοί αυτοί που ασκούν την πρακτική gTummo, ουσιαστικά ελέγχουν το αυτόνομο νευρικό τους σύστημα και όλες τις ασυνείδητες λειτουργίες των κυττάρων του οργανισμού τους. Αυτό καθορίζεται από την παρατηρούμενη υψηλή θερμοκρασία των 46 βαθμών Κελσίου στα άκρα τους, για τον εξής λόγο: ο ανθρώπινος οργανισμός υφίσταται μη αναστρέψιμη ζημιά στα εγκεφαλικά κύτταρα και πεθαίνει όταν η θερμοκρασία ξεπερνά τους 42,2 βαθμούς Κελσίου. Ο βιοχημικός περιορισμός αυτός σημαίνει ένα από δύο πράγματα. Η πρώτη περίπτωση είναι ότι οι μοναχοί ανεβάζουν την θερμοκρασία μόνο στο εξωτερικό περίβλημα του οργανισμού, στα άκρα και το δέρμα δηλαδή, προστατεύοντας έτσι τα εσωτερικά όργανα και αφήνοντας τον εγκέφαλο κάτω από τους 42 βαθμούς. Η δεύτερη περίπτωση είναι ότι η θερμοκρασία ολοκλήρου του οργανισμού ανεβαίνει μέχρι και τους 46 βαθμούς Κελσίου. Στην πρώτη περίπτωση οι μοναχοί ελέγχουν τον μεταβολισμό του σώματος ανά περιοχή, που σημαίνει ότι ασκούν έλεγχο του αυτόνομου λογισμικού σε κυτταρικό επίπεδο. Δηλαδή επιλέγουν να ανεβεί η θερμοκρασία των άκρων και του δέρματος ενώ η εσωτερική θερμοκρασία των οργάνων παραμένει σταθερή ή κάτω από τους, ας πούμε, 40 βαθμούς Κελσίου. Στη δεύτερη περίπτωση ελέγχουν την ίδια τη βιοχημεία των κυττάρων του εγκεφάλου, καθιστώντας τα ανεπηρέαστα από την ανεβασμένη θερμοκρασία, πράγμα ακόμη πιο εκπληκτικό. Και στις δύο περιπτώσεις είναι αναμφίβολο ότι ελέγχουν τις αυτόνομες λειτουργίες του νευρικού συστήματος και των κυττάρων ανά περιοχή. (Δεν έχουμε σχολιάσει καθόλου, σ’ αυτό το κείμενο, τι θα μπορούσε να αποτελεί το μέσον της καύσης και στις δύο περιπτώσεις.)
Οι Θιβετιανοί μοναχοί αυτοί του Ταντρικού Βουδισμού ονομάζονται στη γλώσσα τους repa («αυτοί που φορούν βαμβάκι»), και δη ο βαμβακερός μανδύας είναι περιζήτητο σύμβολο για τους μοναχούς αυτούς. Η διαλογιστική άσκηση που χρησιμοποιούν ονομάζεται gTummo(«άγρια γυναίκα») και στηρίζεται σε τρία θεμέλια: 1) στην συγκράτηση και συμπίεση της αναπνοής στο κέντρο του κάτω κοιλιακού χώρου, 2) στη σεξουαλική εγκράτεια, και 3) στον δια του διαλογισμού μετασχηματισμό της σεξουαλικής ενέργειας σε άλλη μορφή, στην προκειμένη περίπτωση θερμότητα. Το νοητικό (και πιθανόν φυσικό) μοντέλο που χρησιμοποιούν οι ίδιοι κατά την συγκέντρωση και τον διαλογισμό αναφέρεται στην ελικοειδή πλοκή των δύο δυνάμεων που έχουμε αναφέρει μέχρι τώρα. Πιθανότατα οι «υπερφυσικές» ικανότητες των ηρώων των αρχαίων μύθων μπορούν να εξηγηθούν βάση της ιδίας πρακτικής, και υπάρχουν ενδείξεις, στηριζόμενες σε αρχαιολογικά τεκμήρια, ότι όντως ήταν έτσι τα πράγματα. Στην Ινδική γλώσσα, η ενέργεια που προέρχεται από τον μετασχηματισμό της σεξουαλικής ορμής ονομάζεται kundalini. Στα κινέζικα η άσκηση αυτή ονομάζεται απλά neikung, «εσωτερική δύναμη.»
Πρόσφατα, έγινε κλινικά μια επιπλέον απόδειξη των ικανοτήτων του ανθρώπινου νου, όταν ο Prahlad Jani, 70άχρονος Ινδός γιόγκι, έμεινε εσώκλειστος σε ερευνητικό κέντρο για δέκα ημέρες χωρίς να πιει νερό, χωρίς να φαει, και χωρίς να επισκεφθεί την τουαλέτα . Το να μην καταναλώσει φαγητό δεν είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό, αλλά το να μην πιει νερό, ενώ κάθεται και κουβεντιάζει και δέχεται εξονυχιστικές ιατρικές εξετάσεις επί 24ώορου βάσεως, για δέκα ημέρες είναι, αφού ο άνθρωπος τυπικά πεθαίνει μετά από 4 ημέρες χωρίς νερό. Επιπλέον, μην έχοντας ουρήσει ή αλλιώς ενεργηθεί για δέκα ημέρες, θα έπρεπε να είχε πεθάνει από δηλητηρίαση (υπερκαλαιμία) μέσα σε 5 ημέρες. Ο ίδιος ο γιόγκι ισχυρίζεται ότι δεν έχει φαει και πιει για δεκαετίες, και βέβαια δεν έχουμε τρόπο να ελέγξουμε αυτόν τον ισχυρισμό. Όμως, όπως και με τους Θιβετιανούς repa, από τη στιγμή που καταρρίπτεται το υπάρχον βιοφυσικό μοντέλο από τους ανθρώπους αυτούς, κανένας δεν μπορεί να θέσει το όριο στο που σταματάει η κατάρριψη αυτή.
Βέβαια, τα ως άνω παραδείγματα πρόκειται για ειρηνικές εφαρμογές, μα όποιος πιστεύει ότι υπάρχουν ειρηνικές εφαρμογές χωρίς να υπάρχουν αντίστοιχες πολεμικές, μάλλον έχει πέσει θύμα αυταπάτης (είναι σαν να λεει κανείς ότι η πυρηνική ενέργεια εξερευνήθηκε για ειρηνικούς σκοπούς).
Το αστείο είναι ότι, μέχρι τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τέτοιου είδους πρακτικές, στηριζόμενες στον έλεγχο της αναπνοής και την σεξουαλική εγκράτεια, ήταν κοινές και στη Δύση. Δεν είναι ευρέως γνωστό ότι στην Αμερική, ο Martin "Farmer" (σημαίνει «Γεωργός», αλλά πιο σωστή ερμηνεία θα ήταν «Βλάχος») Burns, έδινε συχνά την εξής παράσταση: άφηνε να τον κρεμάσουν από τον λαιμό, σε κανονική κρεμάλα εκτέλεσης με κανονικό σχοινί, με πτώση δύο μέτρων, και μετά την πτώση, καθόταν κρεμασμένος για τρία λεπτά σφυρίζοντας τον σκοπό «Yankee Doodle Dandy». Ακούγεται απίστευτο, αλλά είναι αλήθεια. Από το 1890 - 1900, ο Farmer Burns «έδινε παράσταση», κάνοντας την απίστευτη αυτή επίδειξη έξι φορές την ημέρα, και δεκάδες χιλιάδες άτομα ήταν μάρτυρες. Τα περιοδικά και οι εφημερίδες της εποχής βούιζαν με το όνομα του.
Το μυστικό του «Βλάχου» ήταν οι βαθιές αναπνευστικές ασκήσεις (τα γνωστά ως chi kung στην Κίνα) και η σεξουαλική εγκράτεια (μάλιστα ο άνθρωπος ουδέποτε έβριζε ή έπινε). Ο Martin "Βλάχος" Burns πέθανε σε ηλικία 77 χρόνων, ακμαιότατος μέχρι το τέλος. Τα εγχειρίδια του σώζονται ακόμη και σήμερα – ο γράφων έχει δύο στην κατοχή του.
Το αξιοσημείωτο είναι ότι ο Martin Burns δεν ήταν κανένας γκουρού ή καθηγητής, «Βλάχος» ήταν, όπως αναφέρει και το παρατσούκλι του. Αυτό σημαίνει, πολύ απλά, ότι κάποτε αυτού του είδους οι ασκήσεις ήταν κοινή γνώση! Για κάποιον παράξενο λόγο, όμως, οι ασκήσεις αυτές της αναπνοής, των οποίων έχω βρει παραδείγματα στην Αμερική, τη Γερμανία, και τη Ρωσία κατά τον 19ο αιώνα (και στην Ελλάδα για ειρηνικούς σκοπούς στους Ορθόδοξους μοναχούς Ησυχαστές), χάθηκαν μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αδυνατώ να εξηγήσω το γιατί, αλλά το αποδίδω σε σκοπιμότητες και διαπλεκόμενα συμφέροντα.
Ψέμα!! Απάτη! Σίγουρα αυτό θα φωνάζουν κάποιοι «ειδικοί». Αν υπήρχαν τέτοιοι άνθρωποι στον κόσμο, θα πήγαιναν κατευθείαν να κερδίσουν στα UFC και να βγάλουν λεφτά! Εγώ πιστεύω ότι αυτό θα γίνει όταν ο George Bush μοιράσει τα μυστικά του B-2, TR-3B, και τουAurora σε όλους μας απλόχερα. Ο καθένας κοιτάζει να χρησιμοποιήσει την όποια δύναμη έχει για τα δικά του συμφέροντα, δυστυχώς. Επαναλαμβάνω – η ειρηνική χρήση του φαινομένου έχει αποδειχτεί. Πιστεύετε πράγματι ότι δεν υπάρχει η πολεμική χρήση; Όπως μου εξομολογήθηκε Αυστριακός μου μαθητής, σήμερα ιερέας του Θιβετιανικού Βουδισμού: «Πιστεύεις ότι οι Θιβετιανοί θα ήταν τόσο συνεργάσιμοι αν δεν ήταν κατακτημένος λαός που έψαχνε για συμμάχους;» Προσωπικά, επειδή έχω γνωρίσει προσωπικά πόσο δύσκολο είναι να πείσεις τέτοιους ανθρώπους να συνεργαστούν, με εκπλήσσει το παράδειγμα του Prahlad Jani. Πρέπει να είναι πράγματι άγιος ο άνθρωπος αυτός.
Μετά από 8 χρόνια έρευνας γύρω από το θέμα, λοιπόν, πιστεύω σήμερα ότι το θέμα της εσωτερικής ενέργειας έχει μάλλον να κάνει με το πεδίο και το matrix του λογισμικού του ιδίου του ανθρώπινου οργανισμού, καθώς και με τις υπερσύγχρονες θέσεις της επιρροής της συνείδησης επάνω στην ύλη όπως εκφράζονται από τους καθηγητές Sir Roger Penrose και John Wheeler. Εάν τελικά γίνει κατανοητό το τι είναι η βιοενέργεια, και συμπέσει, όπως πιστεύω, με τις θεωρίες φυσικής των Penrose, Wheeler, και άλλων διακεκριμένων επιστημόνων, τότε θα είναι εκπληκτικό το ότι οι αρχαίοι λαοί είχαν συλλάβει αυτές τις έννοιες πριν από πολλές χιλιετηρίδες.
Εξ’ άλλου, σε Ορθόδοξο ναό στο Ακρωτήρι των Χανίων, βρήκα την εξής επιγραφή: «Νους εστί ο διακοσμών τε και παντών αίτιος» .Η φράση αυτή θυμίζει την φιλοσοφία του Αναξαγόρα, και είναι μια ακόμη ένδειξη του μεγάλου ποσοστού της αρχαίας σκέψης που πέρασε μέσα στην Ορθοδοξία, παρά την αντίσταση της Εκκλησιαστικής Αρχής. Στον Νου ακριβώς θα ήθελα να εστιάσω και εγώ τις προσπάθειες μου.
Έχουμε εξακριβώσει κλινικά ότι η συνείδηση και η παρατήρηση επηρεάζουνε τη φύση και την πορεία των κβαντικών πακέτων φωτός. Έχουμε εξακριβώσει ότι δύο δυνάμεις ουσιαστικά διαμορφώνουν τον χωρόχρονο, μία που θα αποκαλέσουμε Φωτεινή (προερχόμενη από τους αστέρες), και μια που θα αποκαλέσουμε Χαοτική (που είναι πέρα από τον χωρόχρονο). Είναι δυνατόν μια τέτοια σύγκρουση να πρωταγωνιστεί σε πρώτο πλάνο στην υφή του σύμπαντος μας και να μην αντικατοπτρίζεται μέσα στο σώμα μας το ίδιο, μέσα στη συνείδηση μας την ίδια;
Το «συνολικό ασυνείδητο» είναι ένας όρος που εισήχθη από τον μεγάλο ψυχίατρο Carl Gustav Jung για να περιγράψει ένα μέρος του Νου μας που είναι κοινό στην ανθρωπότητα σαν σύνολο, και που αντικατοπτρίζεται στην ανατομία του εγκεφάλου. Έχουμε περιγράψει αλλού τη δομή του χωροχρόνου στο σύμπαν. Αν η συνείδηση μας ακολουθεί την ίδια δομή, όπως πίστευε και ο Jung
Η διάταξη αυτή, που θα αντιστοιχούσε και στην παρατηρούμενη από την αστροφυσική, θα επεξηγούσε πολλά από τα λεγόμενα παραφυσικά και παραψυχολογικά φαινόμενα που παρατηρούνται. Ουσιαστικά αυτό που σημαίνει είναι ότι η συνείδηση μας στον χώρο αυτό του «απείρου» είναι αλληλοσυνδεδεμένη, ότι όλοι είμαστε σαν τα δάκτυλα των χεριών μας, ενωμένα στην παλάμη – πιστεύουμε ότι είμαστε ανεξάρτητα όντα, αλλά στην ουσία ένα μέρος του εαυτού μας είναι ενιαίο. Ένα μέρος του νου μας, του ασυνείδητου μας εαυτού, εκδηλώνεται στο αυτόνομο νευρικό σύστημα του σώματος μας, και, όπως πιστεύω, μέσα στα κύτταρα μας τα ίδια. Το κάθε κύτταρο του οργανισμού μας, το κάθε όργανο, έχει την ιδιότητα να αποθηκεύει μνήμη, να απορροφά συνείδηση. Έτσι εξηγείται και το κλινικά παρατηρούμενο φαινόμενου των δεκτών καρδιακής μεταμόσχευσης, που πολλές φορές αποκτούν τις αρέσκειες και τις συνήθειες των δοτών των οργάνων. Και, τελικά, όταν καταφέρνουμε και φθάνουμε τον έλεγχο της συνείδησης μέσα στα κύτταρα μας τα ίδια, τότε είναι που συμβαίνουν «θαύματα». Τώρα, το αν μπορούν τα θαύματα αυτά να πάρουν υπόσταση έξω από το υλικό μας σώμα, είναι θέμα που χωράει μεγάλη συζήτηση, και δεν θα το αναπτύξω στο άρθρο αυτό. Αλλά υπάρχει πάντα το παράδειγμα της Αγίας Θεοδώρας.
Ελπίζω το άρθρο αυτό να σας βοήθησε απαντώντας σε χρόνια και δύσκολα ερωτήματα που σίγουρα παραξενεύουν αρκετούς στον χώρο των πολεμικών τεχνών.
(τα συγνωμη μου για τη διαφημηση αλλα κουραστηκαμε λιγο ας ξεδιψασουμε :)
Σημείωση: Μεγάλο μέρος αυτού του άρθρου αποτελείται από περίληψη κεφαλαίου του βιβλίου «Αρχαϊκές Πολεμικές Τεχνες και Μαχητικά Αθλήματα της Μεσογείου», του Κώστα Δερβένη και Νεκτάριου Λυκιαρδόπουλου, υπό έκδοση από τις Εκδόσεις Έσοπτρον.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να διαβάσουν σχετικά άρθρα στα αγγλικά στα εξής links:
Καθώς και τις εκδόσεις:
1. Campell, Joseph, The Way of the Animal Powers, Mythologies of the Great Hunt, (New York: Harper and Row, 1988)
2. Benson, H., J. Lehman, et al. (1982). "Body Temperature Changes during the practice of gTummo yoga." Nature 295: 234-236.
3. Benson, H., M. S. Malhotra, et al. (1990). "Three Case Reports of the Metabolic and Electroencephalographic Changes During Advanced Buddhist Meditation Techniques." Behavioral Medicine 16(2): 290-295.
4. Venkatesh, S., T. R. Raju, et al. (1997). "A study of structure of phenomenology of consciousness in meditative and non-meditative states." Indian Journal of Physiology and Pharmacology 41(2): 149-153.
5. Wheeler, John Archibald, Geons, Black Holes & Quantum Foam: A Life in Physics (with Kenneth Ford), (New York: W. W. Norton & Company, 1998)
6. Penrose, Sir Roger, The Large, the Small and the Human Mind, (with Abner Shimony, Nancy Cartwright, Stephen Hawking), (London: Cambridge University Press (Trd), 2000)
7. Alter, Joseph S., The Wrestler's Body: Identity and Ideology in North India, (Berkeley: University of California Press, 1992.)
το αρθρο εχει παρθει απο τον παρακατω συνδεσμο
