Ψυχικές διαταραχές !!!!

Πάρτε τα γεγονότα σχετικά με κοινές ψυχικές διαταραχές, όπως αυτές που σχετίζονται με το άγχος, ελλειμματικής προσοχής, συμπεριφοράς, κατάθλιψη, σχιζοφρένεια, και  τραύματα.
Τα παρακάτω είναι περιγραφές από τις πιο κοινές κατηγορίες της ψυχικής ασθένειας στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Αγχώδεις διαταραχές
Οι αγχώδεις διαταραχές χαρακτηρίζονται από υπερβολικό φόβο ή άγχος που είναι δύσκολο να ελεγχθεί , και αρνητικά και ουσιαστικά τις επιπτώσεις της καθημερινής λειτουργίας. Ο φόβος αναφέρεται στην συναισθηματική αντίδραση σε μια πραγματική ή αντιληπτή απειλή, ενώ το άγχος είναι η προσδοκία μιας μελλοντικής απειλής. Αυτές οι διαταραχές μπορεί να κυμαίνεται από συγκεκριμένους φόβους (που ονομάζεται φοβίες), όπως ο φόβος ή δημόσια ομιλία, σε πιο γενικευμένη αισθήματα ανησυχίας και έντασης. Οι αγχώδεις διαταραχές συνήθως αναπτύσσουν κατά την παιδική ηλικία και παραμένουν μέχρι την ενηλικίωσή τους. Ειδικές διαταραχές άγχους περιλαμβάνουν γενικευμένη διαταραχή άγχους (GAD), διαταραχή πανικού, διαταραχή άγχους αποχωρισμού, και διαταραχή κοινωνικού άγχους (κοινωνική φοβία).
Τα εθνικά στοιχεία επιπολασμού δείχνουν ότι σχεδόν 40 εκατομμύρια άνθρωποι στις Ηνωμένες Πολιτείες (18%) βιώνουν μια αγχώδη διαταραχή σε οποιοδήποτε δεδομένο έτος. Σύμφωνα με την έκθεση SAMHSA, η Behavioral Health, Ηνωμένες Πολιτείες - 2012, φοβίες ζωής και γενικευμένες διαταραχές άγχους είναι η πιο διαδεδομένη μεταξύ των εφήβων ηλικίας μεταξύ 13 και 18 και έχουν την πρώτη μέση ηλικία της πρώτης εμφάνισης, γύρω στην ηλικία των 6. Οι φοβίες και γενικευμένο άγχος συνήθως εμφανίζονται για πρώτη φορά γύρω στην ηλικία των 11, και είναι οι πιο διαδεδομένες διαταραχές του άγχους σε ενήλικες.
Τα στοιχεία δείχνουν ότι πολλές διαταραχές άγχους μπορεί να προκληθεί από ένα συνδυασμό της γενετικής, της βιολογίας, και περιβαλλοντικών παραγόντων. Ανεπιθύμητες εμπειρίες της παιδικής ηλικίας μπορεί επίσης να συμβάλει στον κίνδυνο για την ανάπτυξη αγχώδεις διαταραχές.
Για πληροφορίες σχετικά με τη θεραπεία των διαταραχών άγχους, επισκεφθείτε Θεραπείες SAMHSA για τη σελίδα ψυχικές διαταραχές. Βρείτε περισσότερες πληροφορίες σχετικά με αγχώδεις διαταραχές στο Εθνικό Ινστιτούτο Ψυχικής Υγείας (NIMH) ιστοσελίδα.
Διαταραχή ελλειμματικής προσοχής υπερκινητικότητας
Προσοχή διαταραχή ελλειμματικής (ADHD) ορίζεται από ένα επίμονο τύπο έλλειψης προσοχής (για παράδειγμα, δυσκολία διατήρησης εστίασης) και / ή υπερκινητικότητα-παρορμητικότητα (για παράδειγμα, δυσκολία ελέγχου της συμπεριφοράς, η υπερβολική και ακατάλληλη κινητική δραστηριότητα). Τα παιδιά με ΔΕΠΥ δυσκολεύονται καλές επιδόσεις στο σχολείο, αλληλεπιδρώντας με τα άλλα παιδιά, και μετά από μέσα σχετικά με τα καθήκοντα. Ενήλικες με ADHD είναι συχνά εξαιρετικά distractible και έχουν σημαντικές δυσκολίες με την οργάνωση. Υπάρχουν τρεις υπο-τύποι της διαταραχής:
Κυρίως υπερκινητικά / παρορμητική
κατά κύριο λόγο απρόσεκτοι
Σε συνδυασμό υπερκινητικά / απρόσεκτοι
ADHD είναι μια από τις πιο κοινές ψυχικές διαταραχές διαγιγνώσκονται μεταξύ των παιδιών. Στοιχεία από το 2011 Εθνικό Σύστημα Υγείας Συνέντευξη Έρευνα (NHIS) δείχνουν ότι οι γονείς του 8,4% των παιδιών ηλικίας 3 έως 17 ετών είχαν ενημερωθεί ότι το παιδί τους είχε ADHD. Για τις ηλικίες των νέων 13 έως 18, το ποσοστό επικράτησης είναι 9%. Η διαταραχή εμφανίζεται τέσσερις φορές πιο συχνά στα αγόρια από τα κορίτσια. Εκτιμάται ότι ο επιπολασμός της ADHD στους ενήλικες είναι 2,5%.
Η τρέχουσα έρευνα δείχνει ότι ADHD έχει υψηλό βαθμό κληρονομικότητας, ωστόσο, το ακριβές γονίδιο ή αστερισμό των γονιδίων που προκαλούν τη διαταραχή δεν είναι γνωστές. περιβαλλοντικών παραγόντων κινδύνου μπορεί να περιλαμβάνουν χαμηλό βάρος κατά τη γέννηση, το κάπνισμα και η χρήση αλκοόλ κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, η έκθεση σε μόλυβδο, και την ιστορία της παιδικής κακοποίησης.
Οι τρεις βασικοί χαρακτηριστικά του ADHD περιλαμβάνουν απροσεξία, υπερκινητικότητα και παρορμητικότητα. Απρόσεκτος τα παιδιά μπορεί να έχουν πρόβλημα να δίνεται ιδιαίτερη προσοχή στις λεπτομέρειες, κάνουν απρόσεκτα λάθη στο σχολειο, αποσπώνται εύκολα, έχουν δυσκολία παρακολουθούμε μέσα από εργασίες, όπως αναθέσεις εργασίας, ή να γίνει γρήγορα βαριούνται με μια εργασία. Υπερκινητικότητα μπορεί να ορίζεται από νευρικότητα ή ανήσυχα, υπερβολική ομιλία, τρέχει περίπου, ή δυσκολία ακόμη συνεδρίαση. Τέλος, παρορμητική παιδιά μπορεί να είναι ανυπόμονοι, μπορούν να βγάζω στη φόρα τις απαντήσεις στις ερωτήσεις πρόωρα, έχουν πρόβλημα να περιμένουν τη σειρά τους, μπορεί συχνά να διακόψει τις συνομιλίες, ή εισβάλλουν σχετικά με τις δραστηριότητες των άλλων.
Για πληροφορίες σχετικά με τη θεραπεία της ADHD, επισκεφθείτε Θεραπείες SAMHSA για τη σελίδα ψυχικές διαταραχές. Βρείτε περισσότερες πληροφορίες σχετικά με ΔΕΠ-Υ στην ιστοσελίδα NIMH.
Διπολική και Συγγενών Διαταραχών
Οι άνθρωποι με διπολική και συναφείς διαταραχές βιώνουν άτυπα, δραματικές εναλλαγές στη διάθεση, και τα επίπεδα δραστηριότητας που πηγαίνουν από περιόδους αισθάνεται έντονα χαρούμενος, οξύθυμος, και παρορμητική σε περιόδους έντονης θλίψης και τα συναισθήματα της απελπισίας. Τα άτομα με αυτή τη διαταραχή εμπειρία διακριτά επεισόδια διάθεσης, που χαρακτηρίζεται είτε ως:
Μανιακό επεισόδιο-αφύσικα αυξημένα, επεκτατική ή ευερέθιστη διάθεση συνοδεύεται από αυξημένη ενέργεια ή δραστηριότητα που βλάπτει ουσιαστικά τη λειτουργία
Υπομανιακό επεισόδιο, παρόμοιο με ένα μανιακό επεισόδιο, ωστόσο, δεν είναι αρκετά σοβαρή για να προκαλέσει σοβαρά κοινωνικά ή επαγγελματικά προβλήματα
Μείζον καταθλιπτικό επεισόδιο, επίμονη καταθλιπτική διάθεση ή η απώλεια ενδιαφέροντος ή ευχαρίστησης
Μικτή κρατικά περιλαμβάνει συμπτώματα τόσο ενός μανιακού επεισοδίου και ένα μείζον καταθλιπτικό επεισόδιο
Οι άνθρωποι που παρουσιάζουν αυτά τα συμπτώματα είναι πιο συχνά χαρακτηριστεί ως έχοντες έναν από τους δύο τύπους των διπολικών διαταραχών: διπολική διαταραχή τύπου Ι ή διπολική διαταραχή II. Η διπολική Ι διάγνωση χρησιμοποιείται όταν έχει υπάρξει τουλάχιστον ένα μανιακό επεισόδιο στη ζωή ενός ατόμου. Η διάγνωση διπολικής ΙΙ χρησιμοποιείται όταν έχει υπάρξει μια πιο τακτική εμφάνιση των καταθλιπτικών επεισοδίων μαζί με ένα υπομανιακό επεισόδιο, αλλά δεν είναι ένα πλήρως ανεπτυγμένο μανιακό επεισόδιο. Κυκλοθυμική διαταραχή, ή κυκλοθυμία, είναι μια διάγνωση που χρησιμοποιείται για μια ήπια μορφή της διπολικής διαταραχής.
Η συνδυασμένη επικράτηση της διπολικής διαταραχής Ι, διπολική ΙΙ διαταραχή και κυκλοθυμία εκτιμάται σε 2,6% του ενήλικου πληθυσμού των ΗΠΑ και 11,2% για το 13 έως 18 ετών.
Ένα οικογενειακό ιστορικό διπολικής διαταραχής είναι ο ισχυρότερος παράγοντας κινδύνου για την κατάσταση και το επίπεδο των αυξήσεων των κινδύνων με τον βαθμό συγγένειας.
Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, οι διπολικές διαταραχές χαρακτηρίζονται από μανιακά και καταθλιπτικά επεισόδια. Στα παιδιά, μανιακά επεισόδια μπορεί να παρουσιάσει ως υπερβολικά ανόητο ή χαρούμενη διάθεση που είναι ασυνήθιστο για το παιδί ή αχαρακτήριστα ευερέθιστου ιδιοσυγκρασία και συνοδεύονται από ασυνήθιστες αλλαγές στη συμπεριφορά, όπως η μειωμένη ανάγκη για ύπνο, η συμπεριφορά των κινδύνων που αναζητούν και την αφηρημάδα. Καταθλιπτικά επεισόδια μπορεί να παρουσιαστεί ως μια επίμονη, κακή διάθεση, αισθήματα αναξιότητας ή ενοχής, και απώλεια ενδιαφέροντος για προηγουμένως ευχάριστες δραστηριότητες. Συμπεριφορικές αλλαγές που σχετίζονται με καταθλιπτικά επεισόδια μπορεί να περιλαμβάνουν κόπωση ή απώλεια ενέργειας, κερδίζει ή χάνει ένα σημαντικό ποσό του βάρους, διαμαρτύρονται για πόνο, ή αυτοκτονικές σκέψεις ή σχέδια.
Για πληροφορίες σχετικά με τη θεραπεία της διπολικής διαταραχής, επισκεφθείτε Θεραπείες SAMHSA για τη σελίδα ψυχικές διαταραχές. Βρείτε περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τη διπολική διαταραχή στην ιστοσελίδα NIMH.
Καταθλιπτικές διαταραχές (Συμπεριλαμβανομένων Μείζονα Καταθλιπτική Διαταραχή)
Καταθλιπτικές διαταραχές είναι από τις πιο συχνές διαταραχές της ψυχικής υγείας στις Ηνωμένες Πολιτείες. Χαρακτηρίζονται από μια θλιβερή, χωρίς ελπίδα, άδειο, ή ευερέθιστη διάθεση, και σωματικές και γνωστικές αλλαγές που παρεμβαίνουν σημαντικά με την καθημερινή ζωή. Μείζονα καταθλιπτική διαταραχή (MDD) ορίζεται ως έχοντας μια καταθλιπτική διάθεση για το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας και μια σημαντική απώλεια ενδιαφέροντος ή ευχαρίστησης, μεταξύ άλλων, τα συμπτώματα σχεδόν κάθε μέρα για τουλάχιστον μια περίοδο δύο εβδομάδων. Στα παιδιά και τους εφήβους, MDD μπορεί να εκδηλωθεί ως ευερέθιστου παρά μια θλιβερή διάθεση. Αυτοκτονικές σκέψεις ή τα σχέδια μπορεί να συμβεί κατά τη διάρκεια ενός επεισοδίου μείζονος κατάθλιψης, η οποία μπορεί να απαιτήσει την άμεση προσοχή (για να συνδεθεί με ένα εξειδικευμένο, εκπαιδευμένο σύμβουλο σε ένα τοπικό κέντρο αντιμετώπισης κρίσεων.
Με βάση τα στοιχεία του 2014 NSDUH, 6,6% των ενηλίκων ηλικίας 18 ετών και άνω είχαν μείζον καταθλιπτικό επεισόδιο (MDE) το 2014, το οποίο ορίζεται από την 4η έκδοση του Διαγνωστικού και Στατιστικού Εγχειριδίου των Ψυχικών Διαταραχών (DSM-IV). Τα δεδομένα NSDUH δείχνουν επίσης ότι η επικράτηση της MDE μεταξύ των εφήβων ηλικίας 12 έως 17 ήταν 11,4% το 2014, ενώ οι γυναίκες νέοι ήταν περίπου τρεις φορές περισσότερες πιθανότητες με τους άνδρες τους νέους να βιώσουν μια MDE.
MDD θεωρείται ότι έχει πολλές πιθανές αιτίες, συμπεριλαμβανομένων των γενετικών, βιολογικών και περιβαλλοντικών παραγόντων. Ανεπιθύμητες εμπειρίες της παιδικής ηλικίας και αγχογόνες εμπειρίες της ζωής είναι γνωστό ότι συμβάλλουν σε κίνδυνο για την MDD. Επιπλέον, τα άτομα με στενά συνδεδεμένα μέλη της οικογένειας (για παράδειγμα, οι γονείς ή αδέλφια) που έχουν διαγνωστεί με τη διαταραχή διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο.
Η διάγνωση για την MDD σε ένα ελάχιστο απαιτεί ότι τα συμπτώματα της καταθλιπτικής διάθεσης (για παράδειγμα, τα συναισθήματα της θλίψης, την κενότητα, την απελπισία) και η απώλεια του ενδιαφέροντος ή της ευχαρίστησης σε δραστηριότητες που είναι παρόντες. Πρόσθετα συμπτώματα μπορεί να περιλαμβάνουν σημαντική απώλεια ή αύξηση βάρους, αϋπνία ή υπερυπνία, τα συναισθήματα της ανησυχίας, λήθαργος, αισθήματα αναξιότητας ή υπερβολικής ενοχής, αφηρημάδα, και υποτροπιάζουσες σκέψεις θανάτου, συμπεριλαμβανομένου του αυτοκτονικού ιδεασμού. Τα συμπτώματα πρέπει να είναι παρόντα για τουλάχιστον δύο εβδομάδες και να προκαλέσει σημαντική βλάβη ή δυσλειτουργία στην καθημερινή ζωή.
Για πληροφορίες σχετικά με τη θεραπεία της καταθλιπτικής διαταραχής, επισκεφθείτε Θεραπείες SAMHSA για τη σελίδα ψυχικές διαταραχές. Βρείτε περισσότερες πληροφορίες σχετικά με καταθλιπτική διαταραχή στην ιστοσελίδα NIMH.
Διασπαστικές, έλεγχο των παρορμήσεων και διαταραχές συμπεριφοράς
Αυτή η κατηγορία των διαταραχών χαρακτηρίζεται από προβλήματα με τον αυτοέλεγχο των συναισθημάτων ή συμπεριφορές που παραβιάζουν τα δικαιώματα των άλλων ή / και να φέρει ένα άτομο σε σύγκρουση με κοινωνικές νόρμες ή αριθμούς αρχή. Αντιθετική προκλητική διαταραχή και διαταραχή διαγωγής είναι το πιο σημαντικό αυτής της κατηγορίας των διαταραχών στα παιδιά.
Αντιπολιτευτική προκλητική αναταραχή
Τα παιδιά με αντιθετική προκλητική διαταραχή (ODD) εμφανίζει μια συχνή και επίμονη πρότυπο θυμωμένος ή ευερέθιστη διάθεση, διαλεκτικός / προκλητική συμπεριφορά, ή εκδικητικότητα. Τα συμπτώματα συνήθως είδαμε για πρώτη φορά στην προσχολική ηλικία, και συχνά προηγείται της ανάπτυξης της διαταραχής συμπεριφοράς.
Η μέση επικράτηση της ODD εκτιμάται σε 3,3%, και εμφανίζεται πιο συχνά στα αγόρια από τα κορίτσια.
Τα παιδιά που βιώνουν σκληρή, ασυνεπής, ή αμελής πρακτικές ανατροφής των παιδιών βρίσκονται σε αυξημένο κίνδυνο για την ανάπτυξη ODD.
Τα συμπτώματα της ODD περιλαμβάνουν θυμωμένος / ευερέθιστη διάθεση, διαλεκτικός / προκλητική συμπεριφορά, ή εκδικητικότητα. Ένα παιδί με ένα θυμωμένο / ευερέθιστη διάθεση μπορεί συχνά να χάνουν την ψυχραιμία τους, είναι συχνά αγανακτισμένοι, ή εύκολα ενοχλημένος. Διαλεκτικός ή προκλητική παιδιά είναι συχνά αγωνιστική με αριθμούς ή ενήλικες αρχή και συχνά αρνούνται να συμμορφωθούν με τους κανόνες. Μπορούν επίσης να ενοχλήσει σκόπιμα άλλους ή να κατηγορούμε τους άλλους για τα λάθη ή κακή συμπεριφορά τους. Αυτά τα συμπτώματα πρέπει να είναι προφανής για τουλάχιστον έξι μήνες και παρατηρήθηκαν κατά την αλληλεπίδραση με ένα τουλάχιστον άτομο το οποίο δεν είναι αδελφός.
Διαταραχή συμπεριφοράς
Που συμβαίνουν σε παιδιά και εφήβους, διαταραχή διαγωγής είναι μια επίμονη μοτίβο διασπαστικές και βίαιες συμπεριφορές που παραβιάζουν τα βασικά δικαιώματα των άλλων ή ανάλογα με την ηλικία κοινωνικές νόρμες ή κανόνες, και προκαλεί σημαντική βλάβη στο παιδί ή την καθημερινή ζωή της οικογένειας.
Υπολογίζεται ότι 8,5% των παιδιών και τα κριτήρια πληρούν τους νέους για τη διαταραχή συμπεριφοράς σε κάποιο σημείο της ζωής τους. Επικράτηση αυξάνεται από την παιδική ηλικία στην εφηβεία και είναι πιο συχνή στους άνδρες από τις γυναίκες.
διαταραχή διαγωγής μπορεί να προηγείται της ιδιοσυγκρασίας και παράγοντες του κινδύνου, όπως τα προβλήματα συμπεριφοράς στην παιδική ηλικία και κάτω από το μέσο όρο νοημοσύνη. Παρόμοια με ODD, περιβαλλοντικών παραγόντων κινδύνου μπορεί να περιλαμβάνουν σκληρές ή ασυνεπείς πρακτικές ανατροφής των παιδιών ή / και της παιδικής κακοποίησης. Γονική εγκληματικότητα, οι συχνές αλλαγές των φροντιστών, μεγάλο μέγεθος της οικογένειας, οικογενειακή ψυχοπαθολογία, και στις αρχές του θεσμικού ζωής μπορεί επίσης να συμβάλει στον κίνδυνο για την ανάπτυξη της διαταραχής. παράγοντες κινδύνου σε κοινοτικό επίπεδο μπορεί να περιλαμβάνουν έκθεση γειτονιά στη βία, την απόρριψη από ομοτίμους, και σύνδεσης με παραβατική ομάδα ομοτίμων. Τα παιδιά με ένα γονέα ή αδελφό με διαταραχή συμπεριφοράς ή άλλες διαταραχές της συμπεριφοράς υγείας (για παράδειγμα, ADHD, σχιζοφρένεια, η σοβαρή διαταραχή χρήσης του αλκοόλ) είναι πιο πιθανό να αναπτύξουν την πάθηση. Τα παιδιά με διαταραχή διαγωγής συχνά παρούσα με άλλες διαταραχές, καθώς, όπως ADHD, μαθησιακές διαταραχές, και την κατάθλιψη.
Τα βασικά συμπτώματα της διαταραχής συμπεριφοράς περιλαμβάνουν επιθετικότητα στους ανθρώπους και τα ζώα (για παράδειγμα, ο εκφοβισμός ή προκαλώντας σωματική βλάβη), καταστροφή περιουσίας (για παράδειγμα, φωτιά-ρύθμιση), απάτη ή κλοπή (για παράδειγμα, το σπάσιμο και την είσοδο), και σοβαρές παραβιάσεις των κανόνων (για παράδειγμα, σκασιαρχείο, δραπέτευση). Τα συμπτώματα πρέπει να είναι παρόντα για 12 μήνες και εμπίπτουν σε μία από τις τρεις υποτύπους ανάλογα με την ηλικία έναρξης (παιδική ηλικία, έφηβος, ή απροσδιόριστη).
Ψυχαναγκαστική και Συγγενών Διαταραχών
Ψυχαναγκαστική διαταραχή (OCD) ορίζεται από την παρουσία επίμονες σκέψεις, προτρέπει, ή εικόνες που είναι ενοχλητικές και ανεπιθύμητα (εμμονές), ή επαναλαμβανόμενη και τελετουργικές συμπεριφορές που ένα άτομο αισθάνεται είναι αναγκαία προκειμένου να ελέγξει εμμονές (ψυχαναγκασμοί). Ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή τείνει να αρχίσει στην παιδική ηλικία ή την εφηβεία, με τα περισσότερα άτομα που διαγνώστηκαν από την ηλικία των 19 ετών.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, το ποσοστό επιπολασμού 12 μηνών της OCD εκτιμάται σε 1,2% ή σχεδόν 2,2 εκατομμύρια Αμερικανούς ενήλικες.
Τα αίτια της ΙΨΔ είναι σε μεγάλο βαθμό άγνωστη, ωστόσο υπάρχουν κάποιες ενδείξεις ότι τρέχει σε οικογένειες και συνδέεται με περιβαλλοντικούς παράγοντες κινδύνου, όπως η παιδική κακοποίηση ή τραυματικά γεγονότα της παιδικής ηλικίας.
Προϋποθέσεις για την ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή περιλαμβάνουν την παρουσία της εμμονές, καταναγκασμούς, ή και τα δύο. Εμμονές μπορεί να περιλαμβάνουν επίμονο σκέψεις (για παράδειγμα, της μόλυνσης), εικόνες (για παράδειγμα, από φρικτές σκηνές), ή προτρέπει (για παράδειγμα, να πηδήξει από το παράθυρο) και γίνονται αντιληπτά ως δυσάρεστη και ακούσια. Καταναγκασμούς περιλαμβάνουν επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές που το πρόσωπο που υποχρεούται να πραγματοποιήσει τελετουργικά ως απάντηση σε μια έμμονη ιδέα ή σύμφωνα με ένα άκαμπτο σύνολο κανόνων. Οι ψυχαναγκασμοί που πραγματοποιούνται σε μια προσπάθεια να αποτρέψουν ή να μειώσουν το άγχος ή αγωνία, και όμως είναι σαφώς υπερβολικές ή εξωπραγματικές. Ένα κοινό παράδειγμα ενός συμπτώματος OCD είναι ένα πρόσωπο που έχει εμμονή με τα μικρόβια και αισθάνεται υποχρεωμένη να πλένουν τα χέρια τους υπερβολικά. συμπτώματα OCD είναι χρονοβόρες και να προκαλέσει σημαντική δυσλειτουργία στην καθημερινή ζωή.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες σχετικά με ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή στην ιστοσελίδα NIMH.
Σχιζοφρένεια Spectrum και άλλες ψυχωτικές διαταραχές
Το καθοριστικό χαρακτηριστικό της σχιζοφρένειας και άλλων ψυχωτικών διαταραχών είναι ανωμαλίες σε ένα ή περισσότερα από πέντε τομείς: ψευδαισθήσεις, παραισθήσεις, αποδιοργάνωση της σκέψης, έντονα αποδιοργανωμένη ή μη φυσιολογική συμπεριφορά του κινητήρα, και τα αρνητικά συμπτώματα, τα οποία περιλαμβάνουν μειωμένη συναισθηματική έκφραση και μια μείωση στην ικανότητα να εμπλακούν στην αυτο-ξεκίνησε τις δραστηριότητες. Διαταραχές σε αυτήν την κατηγορία περιλαμβάνουν σχιζότυπη διαταραχή, σχιζοσυναισθηματική διαταραχή, και διαταραχή σχιζοφρενικής μορφής. Η πιο κοινή διάγνωση αυτής της κατηγορίας είναι η σχιζοφρένεια.
Σχιζοφρένεια
Η σχιζοφρένεια είναι μια διαταραχή του εγκεφάλου που επηρεάζει τον τρόπο που ένα πρόσωπο σκέφτεται (συχνά περιγράφεται ως «διαταραχή της σκέψης»), και χαρακτηρίζεται από ένα φάσμα γνωστικών, συμπεριφορικών και συναισθηματικών εμπειριών που μπορεί να περιλαμβάνουν: ψευδαισθήσεις, παραισθήσεις, αποδιοργανωμένη σκέψη, και κατάφωρα αποδιοργανωμένη ή μη φυσιολογική συμπεριφορά του κινητήρα. Αυτά τα συμπτώματα είναι χρόνιες και σοβαρές, αλλοιώνοντας σημαντικά την επαγγελματική και κοινωνική λειτουργία.
Ο επιπολασμός της σχιζοφρένειας διάρκεια ζωής υπολογίζεται να είναι περίπου 1% του πληθυσμού. Παιδική ηλικία έναρξης σχιζοφρένεια (που ορίζεται ως έναρξη πριν την ηλικία των 13) είναι πολύ πιο σπάνια, που επηρεάζει περίπου το 0,01% των παιδιών. Τα συμπτώματα της σχιζοφρένειας συνήθως εκδηλώνεται μεταξύ των ηλικιών 16 και 30.
Ενώ το οικογενειακό ιστορικό ψύχωσης δεν είναι συχνά προγνωστικά της σχιζοφρένειας, η γενετική προδιάθεση συσχετίζεται με κίνδυνο για την ανάπτυξη της νόσου. Φυσιολογικές παράγοντες, όπως ορισμένα εγκυμοσύνη και τη γέννηση επιπλοκές και περιβαλλοντικούς παράγοντες, όπως την εποχή της γέννησης (το τέλος του χειμώνα / νωρίς την άνοιξη) και μεγαλώνουν σε ένα αστικό περιβάλλον μπορεί να σχετίζεται με αυξημένο κίνδυνο για σχιζοφρένεια.
Οι άνθρωποι με σχιζοφρένεια μπορεί να βιώσει αυτά που αποκαλούνται θετικά ή αρνητικά συμπτώματα. Τα θετικά συμπτώματα είναι ψυχωτικές συμπεριφορές περιλαμβάνουν:
Αυταπάτες των ψευδών και επίμονες πεποιθήσεις που δεν αποτελούν μέρος του πολιτισμού του ατόμου. Για παράδειγμα, τα άτομα με σχιζοφρένεια μπορεί να πιστεύουν ότι οι σκέψεις τους μεταδίδονται από το ραδιόφωνο.
Ψευδαισθήσεις που περιλαμβάνουν την ακοή, όραση, όσφρηση, ή τα πράγματα αίσθηση ότι οι άλλοι δεν μπορούν. Πιο συχνά, τα άτομα με τη διαταραχή ακούει φωνές που να τους μιλήσω ή να τα παραγγείλετε να κάνει πράγματα.
Αποδιοργανωμένη ομιλία που συνεπάγεται δυσκολία στην οργάνωση σκέψεων, μελετημένη μπλοκάρισμα, και κάνοντας μέχρι παράλογο λέξεις.
Έντονα αποδιοργανωμένη ή κατατονική συμπεριφορά.
Αρνητικά συμπτώματα μπορεί να περιλαμβάνουν επίπεδη επηρεάσουν, η απογοήτευση με την καθημερινή ζωή, απομόνωση συμπεριφορά, έλλειψη κινήτρων, και σπάνια ομιλία, ακόμα και όταν αναγκάζονται να αλληλεπιδράσουν. Όπως και με άλλες μορφές σοβαρή ψυχική ασθένεια, σχιζοφρένεια σχετίζεται με την έλλειψη στέγης, η συμμετοχή με το σύστημα ποινικής δικαιοσύνης, και άλλα αρνητικά αποτελέσματα.
Για πληροφορίες σχετικά με τη θεραπεία της σχιζοφρένειας, επισκεφθείτε Θεραπείες SAMHSA για τη σελίδα ψυχικές διαταραχές. Βρείτε περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τη σχιζοφρένεια στην ιστοσελίδα NIMH.
Τραυματικές και Αγχογόνο-Σχετικές Διαταραχές
Το καθοριστικό χαρακτηριστικό των τραυματικές και διαταραχών στρεσογόνος παράγοντας που συνδέονται με το προηγούμενο έκθεση σε ένα τραυματικό ή αγχωτικό γεγονός. Η πιο κοινή διαταραχή σε αυτή την κατηγορία είναι μετα-τραυματικού στρες (PTSD).
Διαταραχή μετατραυματικού στρες
PTSD χαρακτηρίζεται ως η ανάπτυξη εξουθενωτικών συμπτωμάτων μετά από έκθεση σε ένα τραυματικό ή επικίνδυνο συμβάν. Αυτά μπορεί να περιλαμβάνουν εκ νέου να εμφανίσουν συμπτώματα από ένα γεγονός, όπως αναδρομές στο παρελθόν ή εφιάλτες, τα συμπτώματα της φοροαποφυγής, αλλάζοντας μια προσωπική ρουτίνα να ξεφύγουν αφού για να γίνει υπενθύμιση ενός γεγονότος, ή να είναι υπερ-προκάλεσε (εύκολα ξαφνιάζεται ή τεταμένη) που κάνει τις καθημερινές εργασίες σχεδόν αδύνατο να ολοκληρωθεί. PTSD αναγνωρίστηκε για πρώτη φορά ως αποτέλεσμα τα συμπτώματα που βιώνουν οι στρατιώτες και εκείνων στον πόλεμο? Ωστόσο, άλλα τραυματικά γεγονότα, όπως ο βιασμός, κακοποίηση των παιδιών, τα αυτοκινητιστικά δυστυχήματα και οι φυσικές καταστροφές έχουν επίσης αποδειχθεί να προκαλέσουν PTSD.
Εκτιμάται ότι περισσότεροι από 7,7 εκατομμύρια άνθρωποι στις Ηνωμένες Πολιτείες θα μπορούσε να διαγνωστεί ότι έχει PTSD με τις γυναίκες να είναι πιο πιθανό να πάσχουν από τη διαταραχή σε σύγκριση με τους άνδρες.
Κίνδυνος για την PTSD χωρίζεται σε τρεις κατηγορίες, συμπεριλαμβανομένων των προ-τραυματική, περι-τραυματική και μετατραυματικές παράγοντες.
Προ-τραυματική παράγοντες περιλαμβάνουν την παιδική ηλικία συναισθηματικά προβλήματα από την ηλικία 6, χαμηλότερη κοινωνικοοικονομική κατάσταση, χαμηλό μορφωτικό επίπεδο, πριν από την έκθεση στο τραύμα, παιδική ηλικία αντιξοότητες, χαμηλότερη νοημοσύνη, μειονοτικές φυλετικές / εθνοτικές κατάσταση, και ένα οικογενειακό ψυχιατρικό ιστορικό. Γυναικείο φύλο και η μικρότερη ηλικία κατά την έκθεση μπορεί επίσης να συμβάλει στην προ-τραυματικό κινδύνου.
Peri-τραυματική παράγοντες περιλαμβάνουν τη σοβαρότητα του τραύματος, απειλή ζωής, σωματικής βλάβης, διαπροσωπική βία, και διαχωρισμό κατά τη διάρκεια του τραύματος που παραμένει μετά.
Μετα-τραυματικού παράγοντες κινδύνου περιλαμβάνουν αρνητικές εκτιμήσεις, αναποτελεσματικές στρατηγικές αντιμετώπισης, μετά την έκθεση σε οδυνηρές υπενθυμίσεις, μετέπειτα ανεπιθύμητα συμβάντα της ζωής, και άλλες απώλειες τραύματα που σχετίζονται με.
πρέπει να προηγηθεί διάγνωση της PTSD από την έκθεση σε πραγματικές ή απειλούνται θάνατο, σοβαρό τραυματισμό ή τη βία. Αυτό μπορεί να συνεπάγεται άμεσα αντιμετωπίζουν ή μάρτυρες της τραυματικό γεγονός, μαθαίνοντας ότι το τραυματικό γεγονός συνέβη σε ένα στενό μέλος της οικογένειας ή φίλο, ή επαναλαμβανόμενη έκθεση σε οδυνηρές λεπτομέρειες του τραυματικού γεγονότος. Τα άτομα με διάγνωση PTSD εμπειρία παρεμβατικό συμπτώματα (για παράδειγμα, επαναλαμβανόμενες ανατρέποντας τα όνειρα, αναδρομές στο παρελθόν, οδυνηρές μνήμες, έντονη ψυχολογική δυσφορία), αποφυγή ερεθισμάτων που σχετίζονται με το τραυματικό γεγονός, και τις αρνητικές αλλαγές στη γνωστική λειτουργία και την διάθεση που αντιστοιχεί με το τραυματικό γεγονός (για παράδειγμα, διασπαστική αμνησία, αρνητικές πεποιθήσεις για τον εαυτό του, επίμονο αρνητικό συναίσθημα, συναισθήματα της απόσπασης ή αποξένωση). Μπορούν επίσης να αντιμετωπίσετε σημαντικές αλλαγές στη διέγερση και αντιδραστικότητα σχετίζεται με τα τραυματικά γεγονότα, όπως υπερεγρήγορση, διάσπαση της προσοχής, υπερβολική αντίδραση ξάφνιασμα, και οξύθυμος ή αυτοκαταστροφική συμπεριφορά.
Για πληροφορίες σχετικά με τη θεραπεία του PTSD, επισκεφθείτε Θεραπείες SAMHSA για τη σελίδα ψυχικές διαταραχές. Βρείτε περισσότερες πληροφορίες σχετικά με PTSD στην ιστοσελίδα NIMH ή στο Εθνικό Κέντρο για την PTSD που τηρείται από το Τμήμα Υποθέσεων Βετεράνων.

Μετάφραση Google για Επιχειρήσεις:Εργαλειοθήκη μεταφραστήΜεταφραστής ιστότοπουΕργαλείο αναζήτησης αγορώ

πηγη : http://www.samhsa.gov/disorders/mental

Εισαγωγή στις πλανητικές όψεις

 

Η θεωρία των πλανητικών όψεων (πλανητικές όψεις) ή αλλιώς των γωνιωδών αποστάσεων μεταξύ πλανητών ή άλλων σημείων σ’ ένα ωροσκόπιο είναι ένα θέμα, οι ρίζες του οποίου βρίσκονται στην κλασική αρχαιότητα. Το υπόβαθρο της θεωρίας βρίσκεται στη φιλοσοφική σκέψη του Πυθαγόρα (580/572-500/490 π.Χ.), ο οποίος είχε υποστηρίξει ότι οαριθμός είναι η αρχή που διαμορφώνει το σύμπαν, είναι ένα σταθερό στοιχείο το οποίο συντελεί στην πολυμορφία και στην πολυπλοκότητα των υλικών φαινομένων.

Σύμφωνα με τον προσωκρατικό φιλόσοφο, οι μαθηματικές σχέσεις και οι αριθμοί αποτελούν την ουσία του κόσμου, άποψη η οποία επηρέασε έντονα την αστρολογική προσέγγιση και ερμηνεία των όψεων, από τους κλασικούς χρόνους. Συγκεκριμένα η φύση της γωνιακής σχέσης που δημιουργείτο ανάμεσα σε δύο παράγοντες (πλανήτες ή άλλα σημεία, όπως ο ωροσκόπος, το μεσουράνημα, οι δεσμοί της Σελήνης, οι ακμές των οίκων, τα μεσοδιαστήματα κ.λπ.) καθοριζόταν από το σχήμα που δημιουργείτο στην ουράνια σφαίρα.

Με βάση λοιπόν τους νόμους της γεωμετρίας, οι πλανητικές όψεις προκύπτουν μέσα από τη διαίρεση του ζωδιακού κύκλου με συγκεκριμένους αριθμούς. Ο συμβολισμός των όψεων συνδέεται στενά με το συμβολισμό των αριθμών του Πυθαγόρα, όπως φαίνεται και από τον πίνακα που ακολουθεί:

Η προέλευση της λέξης ‘aspect’ ανάγεται στο ρήμα της λατινικής γλώσσας aspicio, το οποίο σημαίνει ‘βλέπω’. Σαν όρος συναντάται πρώτη φορά κατά το Μεσαίωνα, ωστόσο και τα προηγούμενα χρόνια χρησιμοποιούνταν παρόμοιες λέξεις προκειμένου να εκφράσουν αυτήν την ‘οπτική επαφή’ των πλανητών, το γεγονός δηλαδή ότι ‘βλέπονταν’ μεταξύ τους σύμφωνα με τις θέσεις που είχαν σε έναν χάρτη.

Επιχειρώντας να δώσουμε έναν ορισμό για τον όρο ‘όψη’, θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι η ακριβής γωνιακή απόσταση δύο σημείων, όπως προβάλλονται στην εκλειπτική ή αλλιώς η γωνία, όπως φαίνεται από τη γη, που χωρίζει τη θέση ενός ουράνιου σώματος από ένα άλλο σώμα και είναι κοντά σε μια από τις πολλές σημαντικές γωνίες σε μοίρες του γεωγραφικού μήκους. Σ’ αυτήν την περίπτωση, οι ενέργειες αυτών των δύο παραγόντων, σε μικρό ή μεγάλο βαθμό, αλληλεπιδρούν στο σημείο της διατομής τους, δηλαδή στη γη, όπου ο πιο ‘δυνατός’ πλανήτης ενεργεί, ενώ ο λιγότερο δυναμικός χρωματίζεται και ακολουθεί.

Τα αποτελέσματα της αλληλεπίδρασής τους ανταποκρίνονται τόσο στο συνδυασμό της φύσης και των λειτουργιών των δύο παραγόντων, όσο και στην ίδια τη φύση της γωνίας που τους συνδέει.

Αυτά τα αποτελέσματα αντανακλώνται έντονα στην ποιότητα κάθε ατόμου που γεννιέται στη γη τη στιγμή εκείνη όπου δύο σώματα σχηματίζουν μια συγκεκριμένη όψη. Το Εδώ και το Τώρα λοιπόν, ο τόπος και η στιγμή της γέννησης ενός ατόμου, στοιχειοθετούν το προσωπικό του ωροσκόπιο, μια ατομική φωτογραφία του μακρόκοσμου, όπως χρωματίζεται από τις θέσεις και τις σχέσεις των πλανητών ή των άλλων σημείων μεταξύ τους.

Μέσω των πλανητικών αποστάσεων και ειδικότερα μέσω της συνισταμένης ακτινοβολίας τους, το άτομο τείνει σε συγκεκριμένες συμπεριφορές, τις οποίες εκείνος τελικά θα υιοθετήσει ή όχι. Ο χαρακτήρας, ας μην ξεχνάμε, ακολουθεί τη δική του διαδικασία ωρίμανσης και ο γενέθλιος χάρτης κρατά το άτομο μέσα στο δικό του πρότυπο, το οποίο μπορεί να το οδηγήσει στη βελτίωση, αλλά και στο αντίθετο, αν τυχόν δεν εκτιμηθούν κάποιες δυνατότητες που υπάρχουν.

Καλές και κακές, ευνοϊκές και δυσμενείς όψεις;

Οι γωνιακές σχέσεις που μπορούν δυνάμει να σχηματιστούν είναι αρκετές, στην Αστρολογία ωστόσο εξετάζονται όσες θεωρείται ότι έχουν συμβολική σημασία. Η ερμηνεία τους βέβαια προϋποθέτει τη συνολική θεώρηση του ωροσκοπίου και την αλληλεξάρτηση των στοιχείων μεταξύ τους. Από αυτήν την άποψη, θα ήταν άτοπο να μιλάμε για ευνοϊκές/ καλές ή δυσμενείς/ κακές όψεις.

Αυτό που μπορούν να μας προσφέρουν οι πλανητικές σχέσεις είναι μια ένδειξη όσον αφορά την ένταση και την όλη διαδικασία της λειτουργίας της πλανητικής επίδρασης, ενώ επίσης πολλές από αυτές λειτουργούν μόνο ως ψυχολογική προδιάθεση ή ως υποσυνείδητη διεργασία.

Παρόλ’ αυτά η διάκριση ανάμεσα σε ευνοϊκές και δυσμενείς όψεις είναι μια συνήθης κατηγοριοποίηση που γίνεται από την πλειονότητα των αστρολόγων, όλοι όμως υποστηρίζουν ότι ένα «κακό» ή «καλό» ωροσκόπιο, δεν είναι απαραίτητα ανάλογο των δυσαρμονικών ή των αρμονικών όψεων αντίστοιχα.

Η ανάλυση της φύσης και της επιρροής των όψεων προϋποθέτει την μελέτη των πλανητών ως προς την ισχύ, τη φύση, τη ζωδιακή τοποθέτηση, αλλά και την οικοθεσία τους. Παραδείγματος χάρη, οι πλανήτες στην κυριαρχία ή στην έξαρσή τους μπορούν να «αντισταθούν» σε κάθε αρνητική όψη, έτσι ώστε να υπάρχει ισορροπία. Οι πλανήτες σε αδυναμία ή σε πτώση αποδυναμώνονται και ίσως να μην έχουν την υποτιθέμενη επιρροή, ακόμα και αν σχηματίζουν καλές όψεις.

Ένα τρίγωνο, το οποίο θεωρείται μια ευνοϊκή όψη, ανάμεσα στο Δία και την Αφροδίτη μπορεί να δηλώσει φήμη, ωστόσο όταν η Αφροδίτη προσβάλλεται, η φήμη αυτή θα είναι αρνητική. Ομοίως, ένα τετράγωνο, το οποίο θεωρείται ως μια έντονη όψη, δεν θα είναι αρνητικό, αν και οι δύο πλανήτες είναι καλά τοποθετημένοι, κυρίαρχοι και υποδέχονται ο ένας τον άλλο φιλικά.

Η διαίρεση του ζωδιακού κύκλου με τους αριθμούς 3, 6 και 12 θεωρείται ως αρμονική και ρέουσα, ενώ η διαίρεση με τους αριθμούς 2, 4 και 8 είναι δύσκαμπτη, δομημένη και δύσκολη. Οι αρμονικές όψεις είναι γνωστές ως καλές, εύκολες, θετικές, ήπιες ή ευεργετικές όψεις, ενώ οι έντονες ως κακές, δύσκολες, αρνητικές, σκληρές ή επιβλαβείς όψεις.

● Οι αρμονικές όψεις φέρουν μια ευνοϊκή σχέση ανάμεσα στους εμπλεκόμενους πλανήτες. Προσφέρουν ένα επιβοηθητικό περιβάλλον για τις ικανότητες ενός ατόμου, που ωστόσο μπορούν να θεωρηθούν και δεδομένες, με αποτέλεσμα την αποτυχία της πλήρους ανάπτυξή τους.
● Οι έντονες όψεις προκαλούν ένα είδος «τριβής» ανάμεσα στους εμπλεκόμενους πλανήτες. Αυτή η διένεξη προκαλεί δυσκολίες και προβλήματα, κυρίως σε ψυχολογικό ή περιβαλλοντικό επίπεδο ή ακόμη και σε συνδυασμό των δύο. Η αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων για πολλούς ανθρώπους ίσως να μην έχει πάντα επιτυχή κατάληξη, ωστόσο πολλοί είναι και αυτοί που, παρ’ όλες τις δυσαρμονικές όψεις στο ωροσκόπιό τους, ξεπερνούν αυτά τα κωλύματα, γίνονται πιο δυνατοί, αναπτύσσοντας έτσι το αστρολογικό δυναμικό τους. Παρόλο λοιπόν που η ένταση είναι το αποτέλεσμα μιας δυσαρμονικής ενέργειας, χωρίς αυτή θα ζούσαμε μια βαρετή καθημερινότητα, όπου τα πάντα θα ήταν απαράλλακτα και προγραμματισμένα.

Θα λέγαμε λοιπόν ότι κάθε τύπος όψης έχει δύο πλευρές: οι έντονες όψεις φέρνουν δυσκολίες που μπορούν να οδηγήσουν σε σπουδαίες επιτεύξεις, ενώ οι αρμονικές όψεις φέρνουν εύκολες συνθήκες, που μπορούν όμως να σημάνουν την απώλεια πολλών ευκαιριών και την μη καταβολή της προσπάθειας. Καλό είναι να υπάρχει μια ισορροπία ανάμεσά τους.

Όψεις αύξησης και μείωσης

Ο ζωδιακός κύκλος χωρίζεται σε δύο ημικύκλια, μέσα στα οποία οι όποιες όψεις πραγματώνονται φέρουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και τάσεις. Το πρώτο ημικύκλιο, το οποίο ονομάζεται ‘ημικύκλιο αύξησης’, ξεκινά από το σημείο του ωροσκόπου ή από το σημείο όπου δύο ή περισσότεροι πλανήτες βρίσκονται σε σύνοδο και τελειώνει στο απέναντι ακριβώς σημείο του κύκλου, όπου δύο πλανήτες σχηματίζουν αντίθεση.

Οι όψεις που σχηματίζονται μέσα στο ημικύκλιο αύξησης δίνουν στο άτομο μια τάση να ενεργεί, πολλές φορές αυτόματα και ασυνείδητα, αποδεικνύοντας όμως έτσι την ατομική του υπόσταση και αξία. Βέβαια, αυτή η έντονη δραστηριοποίηση είναι ανεξάρτητη από τις συνέπειες και τις επιρροές που μπορεί να προκληθούν εξαιτίας της. Παραδείγματος χάρη, ο σχηματισμός ενός τετραγώνου στο ημικύκλιο αύξησης δίνει στο άτομο την ικανότητα, μέσα από την έντονη αντίθεση και τον ερεθισμό που προκαλείται, ν’ αντιλαμβάνεται αυτά που έχει πραγματικά ανάγκη και επιθυμεί, άρα και να βρίσκει τρόπους αυτοπροστασίας και αυτοσυντήρησης. Θα λέγαμε ότι το ημικύκλιο αύξησης και οι όψεις που σχηματίζονται μέσα σ’ αυτό βοηθούν το άτομο να φτάσει σε ένα αντικειμενικό επίπεδο αυτοσυνείδησης.

Το δεύτερο ημικύκλιο ονομάζεται ‘ημικύκλιο μείωσης’ και ξεκινά από το σημείο της αντίθεσης δύο ή περισσοτέρων πλανητών και καταλήγει στο σημείο της συνόδου ή του ωροσκόπου. Οι όψεις που σχηματίζονται μέσα στο ημικύκλιο μείωσης έχουν να κάνουν με τη συσχέτιση των προσωπικών μας αναγκών μ’ αυτές της ομάδας. Το άτομο αξιολογεί τις ανάγκες του και τις αλλάζει, προκειμένου να βρίσκονται σε αντιστοιχία με τη συλλογική συνείδηση. Το ημικύκλιο μείωσης και οι όψεις που σχηματίζονται μέσα σ’ αυτό βοηθούν το άτομο να αξιοποιήσει τις εμπειρίες που απέκτησε στο προηγούμενο ημικύκλιο, επομένως να θέσει σε εφαρμογή όση πείρα έχει αποκτήσει.

Πολύ σημαντικό ρόλο στο σχηματισμό μιας όψης παίζει η ταχύτητα των πλανητών που μετέχουν. Ο ταχύτερος συγκριτικά πλανήτης είναι αυτός που θα πραγματώσει την όψη, ενώ ο πιο αργός τη δέχεται. Ο πιο γρήγορος πλανήτης έχει να κάνει με την δραστηριοποίηση και τον τρόπο αντιμετώπισης και χειρισμού των εμπειριών που αποκτά το άτομο, φτάνοντας στο στόχο του, δηλαδή σ’ αυτό που δηλώνει ο πιο αργός πλανήτης. Παίρνοντας λοιπόν ως δεδομένο την παραπάνω παρατήρηση, μπορούμε να μιλάμε για ‘όψεις αύξησης’, κατά τις οποίες ο ταχύτερος πλανήτης απομακρύνεται από τον πιο αργό και σχετίζονται με την ατομική δράση και για ‘όψεις μείωσης’, κατά τις οποίες ο ταχύτερος πλανήτης πλησιάζει τον πιο αργό και σχετίζονται με τις αντιλήψεις που έχει κάθε άτομο.

Δεξιές (dexter) και αριστερές (sinister) όψεις

Μια ακόμη διάκριση, η οποία συνδέεται με την πυθαγόρεια φιλοσοφία και στηρίζεται στον τρόπο που ‘βλέπονται’ μεταξύ τους τα ζώδια και οι πλανήτες, είναι αυτή που αφορά τις‘δεξιές’ (dexter/ lower) και ‘αριστερές’ (sinister/ upper) όψεις.

Οι κλασικοί αστρολόγοι, αντίθετα με τη σύγχρονη αστρολογία, θεωρούσαν ότι η ημερήσια κίνηση των πλανητών γίνεται σύμφωνα με την κίνηση των δεικτών του ρολογιού. Αποκάλεσαν μάλιστα τη συγκεκριμένη φορά ως τη φυσική κίνηση του ουρανού, κατά την οποία όταν ένα άστρο ανατέλλει, ‘βλέπει’ άμεσα αυτά που έχουν ήδη ανατείλει και όχι αυτά που θα ανατείλουν μετά από αυτό.

● Οι ‘δεξιές όψεις’ είναι αυτές που σχηματίζονται ανάμεσα σ’ έναν πλανήτη και ένα άλλο σημείο, το οποίο απέχει λιγότερο από 180 μοίρες μετά/ μπροστά από αυτόν. Παραδείγματος χάρη, η όψη τετραγώνου που σχηματίζεται ανάμεσα σε έναν πλανήτη που βρίσκεται στον Κριό και σ’ έναν που βρίσκεται στον Αιγόκερω ονομάζεται δεξιά όψη. Οι δεξιές όψεις, λοιπόν, περιγράφουν μια φυσική και ευθεία θέαση, είναι πιο άμεσες, άρα και πιο έντονη η επιρροή τους.
● Οι ‘αριστερές όψεις’ είναι αυτές που σχηματίζονται ανάμεσα σ’ έναν πλανήτη και ένα άλλο σημείο που είναι λιγότερο από 180 μοίρες πριν από αυτόν. Παραδείγματος χάρη, η όψη τετραγώνου που σχηματίζει ένας πλανήτης, που βρίσκεται στον Κριό, μ’ έναν πλανήτη στον Καρκίνο ονομάζεται αριστερή όψη. Επειδή ακριβώς μια αριστερή όψη γίνεται αντίθετα από τη φυσική κίνηση του ουρανού και κοιτά προς τα πίσω, έχοντας μια αλλοιωμένη και κατευθυνόμενη προς τα πίσω θέαση, θεωρείται ασθενέστερη, αντίστροφη και κάπως εξασθενημένη όψη.

Γενικότερα, θα λέγαμε ότι οι συγκεκριμένοι όροι παραπέμπουν στην αρχαία αντίληψη ότι η δεξιά κατεύθυνση είναι εμφανής, δυνατή και συνδέεται με τις ιδιότητες της ημέρας, ενώ η αριστερή είναι κρυμμένη, σκοτεινή, παθητική ή και μη φυσιολογική.

Προσεγγίζουσες (applying) και αποχωρίζουσες (separating) όψεις

Μια επιπλέον διάκριση, που προκύπτει με βάση την παρατήρηση σχετικά με την ταχύτητα των πλανητών που σχηματίζουν όψη, αφορά τις έννοιες ‘προσεγγίζουσες’ (applying) και‘αποχωρίζουσες’ (separating) όψεις.

● Στην πρώτη περίπτωση, ο πλανήτης με τη μεγαλύτερη ταχύτητα πλησιάζει, προκειμένου να σχηματίσει ακριβή όψη με τον παράγοντα (πλανήτη) που κινείται πιο αργά και που έφτασε τη στιγμή της γέννησης. Το γεγονός ότι ο πλανήτης που πλησιάζει, ώστε να «κλείσει» η όψη, ευθύνεται για την εκδήλωση της επιρροής της δε σημαίνει ότι ο πλανήτης που τη δέχεται δεν παίζει κανένα ρόλο ως προς τη υφή της όψης. Αντιθέτως, θα λέγαμε ότι η ισχύς, η κυριαρχία και η γενικότερη κατάσταση του πλανήτη που την δέχεται θα καθορίσει την έκφραση της όψης.
● Στη δεύτερη περίπτωση, η ακριβής όψη συνέβη ακριβώς πριν από τη γέννηση του ατόμου και ο πλανήτης με τη μεγαλύτερη ταχύτητα απομακρύνεται από τον πιο αργό. Γενικότερα, η διαδικασία όπου ο γρηγορότερος πλανήτης δημιουργεί όψη με έναν πιο αργό συγκριτικά πλανήτη ή ένα σταθερό σημείο και πλησιάζει να κάνει όψη ακριβείας ονομάζεται ‘προσέγγιση’ στον πιο αργό πλανήτη ή σημείο.

Οι αστρολόγοι πιστεύουν ότι οι προσεγγίζουσες όψεις, σε σχέση με τις αποχωρίζουσες, είναι ιδιαίτερα ισχυρές ως προς την επιρροή τους, κυρίως σε ψυχολογικό επίπεδο. Κάποιοι άλλοι δίνουν στη συγκεκριμένη περίπτωση μεγαλύτερη ανοχή στις μοίρες. Στα ωριαία ωροσκόπια, αλλά και σ’ αυτά που αφορούν γεγονότα, οι αποχωρίζουσες όψεις δηλώνουν παρελθόντα γεγονότα, ενώ οι προσεγγίζουσες όψεις μελλοντικά. Γενικότερα, από τους κλασικούς χρόνους, οι αποχωρίζουσες όψεις θεωρούντο ότι αντιπροσωπεύουν την προγενέστερη ζωή, τους ανθρώπους σε μεγαλύτερη ηλικία και τα περασμένα γεγονότα, ενώ οι προσεγγίζουσες όψεις χρησιμοποιούντο για να δηλώσουν νεώτερα σε ηλικία άτομα (αυτά που γεννιούνται μετά το άτομο του οποίου το ωροσκόπιο μελετάται), τις συνθήκες της μεταγενέστερης ζωής και τα μελλοντικά γεγονότα.

Πρωτεύουσες και δευτερεύουσες όψεις

Η πιο σημαντική κατηγοριοποίηση των διαφόρων τύπων όψεων είναι αυτή, της οποίας η διαιρετική βάση είναι η ισχύς. Έτσι, μιλάμε για πρωτεύουσες και δευτερεύουσες όψεις, όπου οι πρώτες συγκριτικά με τις δεύτερες είναι περισσότερο ισχυρές.

Όπως φαίνεται και από τον πίνακα, η σύνοδος (0°), είναι από τις πιο σημαντικές και ισχυρές, άρα πρωτεύουσες, γωνιακές σχέσεις και δηλώνει τη συνδυασμένη επιρροή και δύναμη των δύο πλανητών ή σημείων που εμπλέκονται. Όπως αναφέρει η Θεοδώρα Φασιανού-Ντάκου, όταν η σύνοδος αφορά τον Ήλιο και άλλον Πλανήτη και η γωνιακή απόσταση είναι μικρότερη από 0°17′, η όψη ονομάζεται Cazimi και συμβολίζει την απελευθέρωση του συνόλου των δυνατοτήτων.

Η αντίθεση (180°) είναι μια ακόμη πρωτεύουσα όψη (μαζί με τη σύνοδο ονομάζονται συζυγίες), η οποία εκτός του ότι είναι δυσμενής, είναι επίσης πολύ δυνατή και ισχυρή, διότι οι πλανήτες έχουν μια καθαρή και άμεση οπτική επαφή μεταξύ τους. Δίνει λοιπόν μια τάση σύγκρουσης ανάμεσα στους πλανήτες, μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα, αλλά μπορεί επίσης να αυξήσει τις εναλλακτικές που παρουσιάζονται στο άτομο. Τείνει λοιπόν στη συνειδητοποίηση της πραγμάτωσης ή της αποτυχίας. Προέρχεται από τη διαίρεση του κύκλου με το 2.

Το τρίγωνο (120°) προέρχεται από τη διαίρεση του κύκλου με το 3 και είναι η πιο ισχυρή αρμονική όψη, καθώς δηλώνει την αρμονική συνεργασία και τη διευκόλυνση της ροής ενέργειας όμοιων στοιχείων (ισόπλευρο τρίγωνο), πράγμα που ανάλογα με τη φύση και τη θέση των πλανητών μπορεί να δώσει δυναμισμό ή και αδράνεια. Το κατά πόσο το αποτέλεσμα θα είναι ευεργετικό ή όχι εξαρτάται εξ ολοκλήρου από τη φύση και τη θέση των μετεχόντων πλανητών.

Το τετράγωνο (90°) είναι μια όψη έντονη, δυναμική (όχι βέβαια όπως η αντίθεση) και ανήκει και αυτή στις πρωτεύουσες όψεις. Προέρχεται από τη διαίρεση του ζωδιακού με το 4 και δίνει μια ώθηση προς την ένταση, τη σύγκρουση και την εξωτερίκευση των πλανητών που εμπλέκονται, γι’ αυτό και μπορεί να είναι δημιουργική ή και το αντίθετο. Στους αστρολόγους της κλασικής αρχαιότητας ήταν γνωστή με τους όρους quartile ή quadrate, ενώ θεωρείτο ως μια αναμφισβήτητα φθοροποιός όψη, όταν συμμετείχε ένας κακεργέτης πλανήτης. Βέβαια πολλά κείμενα αναφέρουν την ανάγκη της υποδοχής ή κάποιας άλλης μορφής στενής σχέσης, προκειμένου να υπάρξει θετική επιρροή, ακόμα και σε μία τέτοια περίπτωση.

Το εξάγωνο (60°) είναι μια ισχυρή αρμονική όψη, όχι βέβαια όσο το τρίγωνο. Ουσιαστικά σχηματίζεται μια αμβλεία γωνία, γι’ αυτό και έχει μια σχετικά αδύναμη γραμμή ορατότητας. Η σημασία του συχνά υποτιμήθηκε από τους κλασικούς συγγραφείς, ενώ όπου χρησιμοποιήθηκε ως όψη, η ερμηνεία του καθορίστηκε από την προέλευσή του από τον αριθμό τρία.

Το ημι-τετράγωνο (45°), το ενάμισι τετράγωνο (135°) και η χιαστί (150°) όψη είναι ελάσσονες, ωστόσο έντονες, όψεις. Η επιρροή τους μπορεί να ιδωθεί ως μια ασθενής μορφή τετραγώνου, βέβαια κάποιοι αστρολόγοι δίνουν πρόσθετη σημασία σ’ αυτές τις όψεις, κυρίως όσον αφορά την πρόβλεψη γεγονότων. Οι κλασικοί αστρολόγοι, δίνοντας βάση ακριβώς στο γεγονός ότι ο σχηματισμός μιας όψης δημιουργεί ουσιαστικά ένα σχήμα ανάμεσα σε δύο σώματα, δεν είχαν αναγνωρίσει τις περισσότερες από τις δευτερεύουσες όψεις που είναι γνωστές στη σύγχρονη αστρολογία. Από αυτές μόνο η χιαστί και το ημιεξάγωνο αναφέρονται σε κλασικά κείμενα.

Η όψη χιαστί (150°), η οποία συχνά εναλλάσσεται με τον όρο ασύνδετη όψη (inconjunct), προέρχεται από τη διαίρεση του κύκλου με το 5/12 και δηλώνει την ώθηση του ανθρώπου προς τη συνειδητοποίηση και την αποκρυστάλλωση της ιδέας για το περιβάλλον και τον εαυτό του.

Ο όρος ‘ασύνδετη όψη’ χρησιμοποιήθηκε για πλανήτες που απέχουν μεταξύ τους πέντε ζώδια. Λόγω της απουσίας κάποιου φυσικού σχήματος που να συνδέει τα ζώδιά τους, ως όρος δηλώνει μια κατάσταση φυσικής αποστροφής. Μια τέτοιου είδους σχέση θεωρήθηκε ατυχής ή ‘συγκρουόμενη’, ενώ θεωρήθηκε ότι τα ζώδια απομακρύνονται μεταξύ τους, δηλώνοντας μια έλλειψη σύμπνοιας. Επειδή ακριβώς οι όψεις του χιαστί και του ημι-εξαγώνου δεν θεωρούνταν ‘πραγματικές’ όψεις (οι πλανήτες δεν ‘βλέπονται’ μεταξύ τους), θεωρήθηκαν ότι είναι ασύνδετες όψεις, εκτός κι αν βρίσκονταν σε σχέση αντισκιάς ή κόντρα αντισκιάς, οπότε και δεν θα θεωρούνταν ασύνδετες.

Το ημι-εξάγωνο (30°) είναι μια ελάσσων αρμονική όψη, που προέρχεται από τη διαίρεση του κύκλου με το 12. Είναι μια από ψυχολογικής απόψεως ασθενής μορφή του εξαγώνου και ωθεί στη συσχέτιση και την ανάλυση των εννοιών και των μορφών. Επειδή ακριβώς η γωνία που δημιουργείται με το ημι-εξάγωνο είναι αρκετά αμβλεία, η συγκεκριμένη όψη υπονοεί μια κατάσταση ασαφούς στενής σχέσης, που δεν είναι πιθανό να προκαλέσει ένα δυναμικό γεγονός, εκτός κι αν ενισχύεται από άλλα αποδεικτικά στοιχεία.

Μπορείτε επίσης να διαβάσετε και το σχετικό άρθρο: Κύριες Πλανητικές όψεις.

Προσεγγίζουσες μοίρες – Όρια ανοχής των όψεων

Οι όψεις ακριβείας δεν αποτελούν ένα σύνηθες φαινόμενο σε ένα ωροσκόπιο. Ωστόσο οι γωνιακές αποστάσεις ανάμεσα σε δύο παράγοντες μπορούν να επηρεάσουν ένα άτομο τη στιγμή της γέννησής του, όταν ανταποκρίνονται σε μεγάλο βαθμό στην ακριβή γωνία που μπορεί να στοιχειοθετήσει έναν συγκεκριμένο τύπο όψης. Το σύστημα των ανοχών που εφαρμόζεται σε όλους τους διαφορετικούς τύπους όψεων δηλώνει ακριβώς τον τρόπο που οι γωνιώδεις σχέσεις που προσεγγίζουν το σχηματισμό μιας ακριβούς γωνίας σχηματίζουν εν τέλει κάποια όψη.

Από μια ιστορική σκοπιά, η αντιμετώπιση των όψεων ήταν εμφανώς περισσότερο χαλαρή, σε σύγκριση με τη σύγχρονη αστρολογία. Σύμφωνα με τους αστρολόγους της κλασικής αρχαιότητας, όταν δύο ζώδια σχημάτιζαν όψη μεταξύ τους, οποιοιδήποτε πλανήτες βρίσκονταν ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο ζώδια σχημάτιζαν επίσης όψη, άσχετα από τις συγκεκριμένες μοίρες.

Κάποιες φορές, οι ακμές των ζωδίων χρησιμοποιούνταν ως όρια για την επιρροή μιας όψης. Στην εφαρμογή ωστόσο, οι περισσότεροι επέτρεπαν μια όψη, η οποία πλησίαζε να γίνει ακριβής ως προς τη μοίρα, ακόμα κι αν είχε ξεπεράσει τα όρια των ζωδίων. Στην κλασική αστρολογία, η όψη, η οποία λάμβανε υπόψη τις μοίρες και όχι τα ζώδια για τον καθορισμό της, ονομαζόταν partile.

Οι όψεις που εκτιμώνταν σύμφωνα με τη σχέση των ζωδίων ονομάζονται platick. Αργότερα, ο όρος partile αναφερόταν γενικά σε όψεις που ήταν ακριβείς ή πολύ κοντά στο να γίνουν ακριβείς, ενώ ο όρος platick αναφερόταν σ’ αυτές που ήταν χαλαρές ή μέσα στα όρια των αναγνωρισμένων ανοχών τους.

Μέσα στα πλαίσια της σύγχρονης αστρολογίας, υπάρχουν δύο τάσεις ως προς τον καθορισμό των ορίων ανοχής των όψεων. Η μια τάση καθορίζει το όριο ανοχής ανάλογα με τον τύπο και τη φύση της όψης που σχηματίζεται.

Ωστόσο πολλοί αστρολόγοι, εκτιμώντας ότι τα όρια της επιρροής συνάγονται περισσότερο λογικά από την ισχύ και την ακρίβεια των μετεχόντων πλανητών, παρά από το χαρακτήρα της ίδιας της σύνδεσης, υποστηρίζουν ότι το όριο της επιτρεπόμενης ανοχής βρίσκεται από την εκτίμηση του είδους και του αριθμού των πλανητών που μετέχουν σε μια γωνιακή σχέση.

Τα όρια ανοχής δηλαδή που δίνονταν είναι μεγαλύτερα ή μικρότερα, αναλογικά με τη σχετική σημασία των δύο φώτων ή των πλανητών που συνδέονται μεταξύ τους. Για παράδειγμα, μια όψη, που περιελάμβανε τον Ήλιο ή τη Σελήνη, επιτρεπόταν να έχει μεγαλύτερη ανοχή ως προς τις μοίρες, σε σύγκριση με μια όψη, στην οποία συμμετείχαν ο Ερμής ή κάποιος άλλος πλανήτης.

Ο Alan Leo, στα τέλη του 19ου αιώνα, υποστήριξε ότι για μια συγκεκριμένη όψη οι μοίρες ανοχής πρέπει να είναι περισσότερο ή λιγότερο συνεπείς ανάμεσα σε οποιοδήποτε ζεύγος παραγόντων. Η άποψή του ακολουθήθηκε από πολλούς αστρολόγους, ωστόσο ορισμένοι ακόμα και τώρα επιτρέπουν μεγαλύτερες μοίρες ανοχής για όψεις με τα φώτα ή τον κυρίαρχο πλανήτη (τον πλανήτη δηλαδή που κυριαρχεί το ζώδιο του ωροσκόπου στο γενέθλιο χάρτη ενός ατόμου). Επίσης θα μπορούσαμε να πούμε ότι γενικότερα αναγνωρίζεται ότι οι μοίρες ανοχής για όψεις με ελάσσονα σώματα, όπως είναι οι αστεροειδείς, οι απλανείς αστέρες κ.λπ., πρέπει να είναι ελάχιστες.

Λαμβάνοντας υπόψη τη δεύτερη τάση, το όριο ανοχής προκύπτει με την πρόσθεση (σε μοίρες) της απόστασης της ακτινοβολίας που εκπέμπεται από τα δύο σώματα, ενώ το άθροισμά τους διαιρείται με το 2.
Σχετικά με την απόσταση/ σφαίρα ακτινοβολίας (orb) του κάθε πλανήτη θα λέγαμε ότι είναι η ισχύς του σώματός του, ένα είδος ιδιαίτερα φορτισμένης αύρας, που είναι αόρατη με γυμνό μάτι, αλλά ποτισμένη από την επιρροή του πλανήτη. Οι καθιερωμένες σφαίρες ακτινοβολίες βασίστηκαν στο ορατό τόξο ακτίνων φωτός που υπήρχε γύρω από κάθε πλανήτη. Ο πίνακας που ακολουθεί είναι οι σφαίρες ακτινοβολίας των 7 πλανητών που ήταν μέχρι τότε γνωστοί, όπως υπολογίστηκαν από τον Al-Biruni:

Οι γωνίες και οι Αραβικοί Κλήροι, επειδή ακριβώς είναι σημεία, θεωρήθηκε ότι δεν έχουν κάποια σφαίρα ακτινοβολίας. Επομένως η σφαίρα ακτινοβολίας μιας όψης μεταξύ ενός πλανήτη και μιας γωνίας ή ενός Κλήρου είναι το ήμισυ/ μεσοδιάστημα της καθιερωμένης σφαίρας ακτινοβολίας κάθε πλανήτη. Σύμφωνα με τη μεσαιωνική λογική των σφαιρών ακτινοβολίας και επειδή ακριβώς ο Ουρανός, ο Ποσειδώνας, ο Πλούτωνας και οι αστεροειδείς δεν ήταν ορατοί από τη Γη, θεωρήθηκαν ότι δεν έχουν σφαίρα ακτινοβολίας.

Παρατίθεται επίσης ένας ενδεικτικός πίνακας με τις πλανητικές ανοχές που εφαρμόζονται. Οι μεγαλύτερες ανοχές δίνονται όταν τείνουν να σχηματιστούν οι όψεις (είναι δηλαδή προσεγγίζουσες), ενώ οι μικρότερες, όταν φθίνουν, όταν αρχίζουν να αποχωρίζονται οι δύο πλανήτες.

Μπορείτε επίσης να διαβάσετε και το άρθρο: Πλανητικές ανοχές.

Πλανήτες που δε σχηματίζουν όψεις

Υπάρχει μια διχογνωμία ανάμεσα στους αστρολόγους, σχετικά με περιπτώσεις όπου ένας πλανήτης δε σχηματίζει κάποια από τις βασικές όψεις, δηλαδή σύνοδο, εξάγωνο, τετράγωνο, τρίγωνο ή αντίθεση, μέσα στα πλαίσια των ανοχών που προτείνονται. [Αυτές οι βασικές όψεις ονομάζονται επίσης Πτολεμαϊκές, επειδή ήταν οι μόνοι εδραιωμένοι τύποι όψεων που σημείωσε ο Πτολεμαίος]

Σε μία τέτοια περίπτωση φαίνεται ότι ο πλανήτης δυσκολεύεται να εκφραστεί, ενώ αυτό που πρεσβεύει και αντιπροσωπεύει μπορεί να είναι ολοκληρωμένο με λάθος τρόπο, σε σχέση με το σύνολο της συνειδητής προσωπικότητας ή να παραμελείται. Μπορεί να είναι αυτοδύναμος και απομονωμένος ως προς την ενέργειά του. Κάποιες φορές, μπορεί να λειτουργήσει αυτόνομα ή να ‘εξαφανιστεί’ ως προς την επιρροή του.

Σε άλλες περιπτώσεις, η απουσία όψεων σε έναν πλανήτη μπορεί να σημαίνει ότι ο συγκεκριμένος δεν περιορίζεται από άλλους πλανήτες, συνεπώς έχει μια υπερβάλλουσα σημασία. Δίνει πρόσθετη έμφαση στο ζώδιο στο οποίο βρίσκεται τοποθετημένος.

Συμπεραίνουμε, λοιπόν, ότι ένας πλανήτης που δε σχηματίζει όψεις με άλλους πλανήτες ή σημεία, έχει μια ‘ασταθή συμπεριφορά’, η οποία φαίνεται να μη μπορεί να ελεγχθεί από τη συνείδηση του ατόμου ή από τις συνθήκες.

πηγή  http://www.myhoroscope.gr/%CE%B5%CE%B9%CF%83%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%B3%CE%AE-%CF%83%CF%84%CE%B9%CF%82-%CF%80%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82-%CF%8C%CF%88%CE%B5%CE%B9%CF%82/

Φάλαινα ή Γοργόνα ???

 Πριν καιρό στην πόρτα ενός γυμναστηρίου πάνω στη φωτογραφία μιας αδύνατης γυναίκας υπήρχε το ερώτημα: "Αυτό το καλοκαίρι θελεις να μοιάζεις με φάλαινα ή με γοργόνα;"
Μια γυναίκα, λοιπόν, απάντησε:
"Αγαπητοί μου, οι φάλαινες είναι περιτρυγιρισμένες από φίλους (δελφίνια, φώκιες, κλπ.), είναι σεξουαλικά ενεργές και μεγαλώνουν τα παιδιά τους με αγάπη και τρυφερότητα. Διασκεδάζουν με δελφίνια και τρώνε γαρίδες. Κολυμπάνε όλη την ημέρα και ταξιδεύουν σε υπέροχα μέρη όπως η Παταγωνία, στον κοραλλιογενή ύφαλο της Πολυνησίας. Τραγουδάνε υπέροχα. Τις αγαπάνε όλοι και ενδιαφέρονται όλοι για την υγεία τους και την προστασία τους…

Οι γοργόνες δεν υπάρχουν. Αλλά ακόμη και εάν υπήρχαν θα έτρεχαν σε ψυχολόγους γιατί θα είχαν διχασμένη προσωπικότητα: γυναίκα ή ψάρι; Δεν θα είχαν σεξουαλική ζωή και επομένως ούτε παιδιά. Ναι θα ήταν όμορφες αλλά μοναχικές και λυπημένες. 
Και τέλος πάντων ποιός θέλει ένα κορίτσι δίπλα του που μυρίζει ψαρίλα;;;

Χωρίς καμία αμφιβολία θα προτιμούσα να είμαι φάλαινα… 
Το να είσαι αδύνατος δεν σημαίνει ότι είσαι όμορφος. Οπότε προτιμώ να συνεχίσω να τρώω παγωτό με τα παιδιά μου, να πηγαίνω σε δείπνο με τον άντρα μου, να πίνω με τους φίλους μου…. ‪#‎4momsgr‬ ‪#‎σκέψεις‬ ‪#‎λόγια‬ 


πηγή:http://imerisioneopoleio.blogspot.gr/search/label/%CE%91%CF%80%CE%BB%CE%AD%CF%82%20%CE%91%CE%BB%CE%AE%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B5%CF%82%20%CE%A0%CF%81%CE%BF%CF%83%CE%B5%CE%B3%CE%B3%CE%AF%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82

ΕΙΡΕΣΙΩΝΗ ( Κότινος)

Ο Πρόγονος του Χριστουγεννιάτικου Δέντρου

Η Ειρεσιώνη (από το είρος = έριον, μαλλίον) είναι κλάδος αγριελιάς (κότινος) στολισμένος με γιρλάντες από μαλλί λευκό και κόκκινο και τους πρώτους φθινοπωρινούς καρπούς (σύκα, καρύδια, αμύγδαλα, κάστανα, δημητριακά, κ.λ.π., εκτός του μήλου και του αχλαδιού). Ήταν έκφραση ευχαριστίας για την γονιμότητα του λήξαντος έτους και παράκληση συνεχίσεως της γονιμότητας και ευφορίας και κατά το επόμενο έτος και ήταν αφιερωμένη στην Αθηνά, τον Απόλλωνα και τις Ώρες (Ευνομία, Δίκη, Ειρήνη).

Την εβδόμη ημέρα του μηνός Πυανεψιώνος (22 Σεπτεμβρίου – 20 Οκτωβρίου), παιδιά των οποίων και οι δύο γονείς ζούσαν ,περιέφεραν την Ειρεσιώνη στους δρόμους της πόλης των Αθηνών τραγουδώντας τις καλένδες (κάλαντα) από σπίτι σε σπίτι, παίρνοντας το φιλοδώρημά τους από τον νοικοκύρη ή την κυρά και όταν έφθαναν στο σπίτι τους κρεμούσαν την Ειρεσιώνη πάνω από την εξώπορτά τους, όπου έμενε εκεί μέχρι την ιδία ημέρα του νέου έτους, οπότε, αφού τοποθετούσαν την νέα, κατέβαζαν την παλιά και την έκαιγαν. Άλλα παιδιά κρεμούσαν την Ειρεσιώνη πάνω από την θύρα του Ιερού του Απόλλωνος.

Ιδού ένα απόσπασμα από τα κάλαντα :
Η Ειρεσιώνη φέρνει κάθε τι καλό, σύκα και αφράτα ψωμάκια που μας τρέφουν και μέλι γλυκό και λάδι απαλό και ξέχειλους κύλικες με καλό κρασί για να μεθύσει και να κοιμηθεί.
"Τα κλαδιά των δέντρων τα στόλιζαν με άνθη, ταινίες (κορδέλες), έρια (μαλλιά) και μικράς σφαίρας εκ μετάλλου, που παρίσταναν τους πλανήτας, τον Ήλιον και την Σελήνην." Ιστορία της λατρείας του Βάκχου. Χ. Ζανμέρ.
Εκτός από τα κλαδιά της ελιάς, περιέφεραν επίσης και κλαδιά Δάφνης προς τιμήν του Απόλλωνος στα Θαργήλια, εορτή που ετελείτο την Άνοιξη (27 Απριλίου – 26 Μαΐου), όπου πάλι έκαιγαν την παλιά Ειρεσιώνη και κρεμούσαν την νέα έξω από τις πόρτες τους.

Πρόγονος λοιπόν του Χριστουγεννιάτικου δέντρου είναι η Ειρεσιώνη , όπου μέσω αυτής μεταδόθηκε το έθιμο του στολισμένου δέντρου στους βόρειους λαούς από τους Έλληνες ταξιδευτές, οι οποίοι ελλείψεως ελαιοδένδρων, στόλιζαν κλαδιά από τα δέντρα που εφύοντο στον κάθε τόπο.
Το έθιμο της Ειρεσιώνης καταδικάστηκε ως ειδωλολατρικό από το θεοκρατικό καθεστώς του Βυζαντίου και απαγορεύτηκε η τέλεσίς του. Αιώνες αργότερα το ίδιο έθιμο επανήλθε με την μορφή Χριστουγεννιάτικου και Πρωτοχρονιάτικου δένδρου από τους Βαυαρούς που συνόδεψαν τον Όθωνα στην Ελλάδα, ως δικό τους Χριστουγεννιάτικο έθιμο.
Παρ’ όλα αυτά, το έθιμο της Ειρεσιώνης υπήρχε πάντα στην ιστορική μνήμη των Ελλήνων, γι αυτόν τον λόγο, το Χριστουγεννιάτικο δένδρο υιοθετήθηκε αμέσως.

(Πηγές : Λεξικό LIDDEL & SCOTT, Ιστορία του Ελληνικού Έθνους της ΕΚΔΟΤΙΚΗΣ ΑΘΗΝΩΝ, Φινέα Γιορτές Αρχαίων Ελλήνων, περιοδικό ΙΧΩΡ, Γ. Λεκάκης)

Σημείωση : Κότινος = αγριελαία – κοτινάς είναι ο καρπός του κοτίνου.
Κότινος ή Ειρεσιώνη - Κλάδος ελαίας στολισμένος με τούφες λευκού ερίου (μαλλιού) που έδιναν ακριβώς την εντύπωση του "βάμβακος". "Είρια από ξύλου", "δενδρόμαλλον"
Cotton ή coton διεθνώς σημαίνει το βαμβάκι, βαμβακερόν κ.λ.π
Στην Γερμανική είναι Baum-Wolle .Δηλαδή "έριον δένδρου". Ο συνειρμός είναι εκ του Κοτίνου : "είρια από ξύλου".

Πηγή : ΕΛΛΗΝ ΛΟΓΟΣ-ΠΩΣ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΟΝΙΜΟΠΟΙΗΣΕ ΤΟΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΛΟΓΟ της ΑΝΝΑΣ ΤΖΙΡΟΠΟΥΛΟΥ-ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ

πηγη http://ellinon-pnevma.blogspot.gr/2010/12/blog-post_14.html

Η αδράνεια και η παραίτηση των ανθρώπων, απ’ όσα αφορούν τη ζωή τους και την πραγματική ελευθερία, είναι καταστάσεις που ευνοούν το κράτος γιατί το διευκολύνουν να συνεχίζει το αντιανθρώπινο έργο του. Μέσα από τέτοιες συνθήκες οι κρατιστές μπορούν και υλοποιούν τα σχέδια που καταστρώνουν κάθε φορά και τα οποία έχουν σαν γενικό στόχο την πλήρη καθυπόταξη των ανθρώπων.

 

 

Είναι, εξ άλλου, γεγονός πως η ύπαρξη του κράτους είναι μια παρατεταμένη δολοφονική πρακτική ενάντια στην ανθρώπινη κοινωνία. Απ’ αυτό προέρχονται όλοι εκείνοι οι όροι που επιχειρούν να δολοφονήσουν –και αρκετές φορές το κατορθώνουν– την ανθρωπινότητα. Η καταναγκαστική εργασία, η υπακοή, η αποδοχή ιδεολογικών κατασκευών και προταγμάτων που επιχειρούν να στερήσουν την ικανότητα κατανόησης όσων πραγματοποιούνται καθημερινά, η καθήλωση σε μικροπροβλήματα που σκόπιμα μεγεθύνονται για να σκεπαστεί η πραγματικότητα, είναι μερικά από τα μέσα που χρησιμοποιούν οι κρατιστές.

Από την άλλη, ο αποπροσανατολισμός, η καθημερινή πίεση, το άγχος για την επιβίωση φέρνουν πραγματικά τους ανθρώπους σε κατάσταση έκρηξης, ενώ το κράτος και τα όργανα του δεν χάνουν καθόλου χρόνο στο να εφευρίσκουν τεχνικές και μέσα για να διαστρεβλώσουν την ανθρώπινη φύση.

Οι τύραννοι, ύπουλοι, αδίστακτοι και φανατικοί εχθροί της ζωής και της ελευθερίας διεξάγουν έναν βρώμικο πόλεμο από κάθε άποψη. Κάθε τι που μπορεί να διευκολύνει την διατήρηση της κτηνωδίας που έχουν επιβάλλει μπαίνει σε εφαρμογή.
Αρκεί να απομακρύνουν αυτό που τρέμουν και που καθημερινά έχουν σαν εφιάλτη: ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ, ΤΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ των καταπιεσμένων. Αρκεί να ανακοπεί, ο κοινωνικός πόλεμος που, δυστυχώς για τους εξουσιαστές είναι ασταμάτητος και σε πολλές περιπτώσεις παίρνει τέτοιες εκφράσεις, οι οποίες προβάλλουν απειλητικά την ΑΝΥΠΟΤΑΧΤΗ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΦΥΣΗ. Σημαντικό μέλημα των κρατιστών, λοιπόν, είναι να υποτάξουν την κοινωνία και ιδιαίτερα εκείνα τα κομμάτια της που δείχνουν την μεγαλύτερη αντίδραση στην ύπαρξη και στα κάθε φορά σχέδια του.

Έτσι, ενάντια σ’ όλους όσους αντιστέκονται ή αναπτύσσουν ανταγωνιστικές προς το κράτος πρακτικές αναπτύσσεται η τεχνική του αποπροσανατολισμού αλλά και μια σειρά από μέσα χειραγώγησης, που διαθέτει το πλούσιο οπλοστάσιο του κράτους.
Στόχος, όπως είπαμε, η υποταγή. Όμως η υποταγή δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την εξάρτηση. Έχουμε, λοιπόν, ΕΞΑΡΤΗΣΗ από τον εργοδότη για τη επιβίωση, εξάρτηση από τον δείνα ή τον τάδε μηχανισμό ή εκπρόσωπο του κράτους για το τάδε ή δείνα ζήτημα κοκ. Η εξάρτηση και η παραίτηση δεν είναι συνώνυμα (αλλά συνδέονται στενά μεταξύ τους κάτω από την ομπρέλα της αθλιότητας που έχει ανοίξει το κράτος. Η παραίτηση ανοίγει τον δρόμο για την εξάρτηση, η οποία με τη σειρά της, ολοκληρώνει την κατάσταση παραίτησης.

Η οποιασδήποτε μορφής εξάρτηση οδηγεί στη δικαίωση του κρατισμού. Η εξάρτηση του εργαζόμενου ανθρώπου από το αφεντικό μεταστρέφεται σε δικαίωση της ύπαρξης εργοδοτών και επιβράβευση της μισθωτής σκλαβιάς. Εδώ, η ανθρώπινη ανάγκη για διαβίωση μετατρέπεται στον εξαναγκασμό για επιβίωση. Η δικαίωση της εκμετάλλευσης διοχετεύεται μέσα από το ιδεολόγημα πως το αφεντικό δίνει «ένα κομμάτι ψωμί» στους εργαζόμενους και συνεπώς αν δεν ήταν αυτός υποτίθεται πως οι άνθρωποι θα πέθαιναν της πείνας!!!
Η επιβαλλόμενη κατάσταση παραίτησης των ανθρώπων απ’ όσα αφορούν την ύπαρξη και τη ζωή τους κατασκευάζει την ψευδαίσθηση της ανικανότητας και την εγκατάλειψη σε κάποιους ειδικούς και γνώστες, οδηγώντας στην εξάρτηση από το κράτος και τα όργανα του.

Θα πρέπει να παραδεχτούμε πως μέσα από μια μακρόχρονη πορεία που έχει διανύσει η κυριαρχία δεν σταμάτησε ούτε στιγμή να κατασκευάζει ένα σωρό από μέσα που σκοπό έχουν να δολοφονήσουν την ανθρώπινη επιθυμία για επαναοικειοποίηση της αφαιρεμένης ελευθερίας.
Δεν φτάνει που μέσα από τη βαρβαρότητα που έχουν κατασκευάσει και επιβάλλει παρουσιάζουν την πλέον παραποιημένη και άθλια εικόνα της δήθεν ελευθερίας μέσα στα πλαίσια εξανδραποδισμού και εξαθλίωσης των ανθρώπων – αλλά έχοντας σαν στόχο την διαστρέβλωση ακόμα περισσότερο της ανθρώπινης οντότητας έχουν προχωρήσει στη διοχέτευση διάφορων παραισθησιογόνων που θα κάνουν τον κόσμο να «ξεχάσει» την άθλια πραγματικότητα που του έχει επιβληθεί.

Μέσα από τη χρήση τέτοιων παρασκευασμάτων οι άνθρωποι καλούνται να «αισθανθούν» και να «ζήσουν» μια φαντασιακή κατάσταση ευεξίας ξεπερνώντας για λίγο –με ανώδυνο για το κράτος και καταστροφικό γι’ αυτούς τρόπο– την άθλια πραγματικότητα, η οποία παρ’ όλ’ αυτά εξακολουθεί να υπάρχει όχι μόνο για όσους προσπαθούν να πετύχουν ένα τέτοιο «ξεπέρασμα» αλλά και για το σύνολο της κοινωνίας. Το κράτος, φυσικά, μένει απείραχτο κι ανενόχλητο στη συνέχιση του εγκληματικού του έργου.

Μιλάμε συγκεκριμένα για τα διάφορα ναρκωτικά που, αναμφισβήτητα πλέον, παρασκευάζονται και διακινούνται από το κράτος και τα όργανα του.
Δεν θα επαναλάβουμε την φλύαρη φιλολογία για την «μάστιγα των ναρκωτικών» που έντεχνα διοχετεύουν τα Μέσα Καθημερινής Αποβλάκωσης και Αποπροσανατολισμού της κοινωνίας, επικεντρώνοντας την προσοχή και τον «αγώνα» ενάντια σε μια από τις επιπτώσεις, που δημιουργεί η κυριαρχία, χωρίς μάλιστα καν ν’ αναφέρεται η αιτία. Γιατί, η πρώτιστη μάστιγα της κοινωνίας είναι το κράτος, τ’ αφεντικά και οι λακέδες τους!!!

Ούτε χρειάζεται να επαναλάβουμε το χιλιοειπωμένο και επαληθευμένο «οι μπάτσοι πουλάνε την ηρωίνη» ή «το κράτος σκοτώνει με ηρωίνη». Αυτά ανήκουν σε μια πραγματικότητα που ακόμα κι ο πλέον άσχετος την γνωρίζει και την αντιλαμβάνεται μέσα από την καθημερινή του πείρα.
Είναι γεγονός πως οι αναρχικοί επεσήμαναν με τον πλέον σαφή και κατηγορηματικό τρόπο τη σημασία που αποδίδει το κράτος στη ΝΑΡΚΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΞΑΡΤΗΣΗ.

Τι έγινε όμως; Η νάρκωση συνέχισε ασταμάτητα να διοχετεύεται στους χώρους όπου βρίσκονται τα πλέον μαχητικά κομμάτια της κοινωνίας. Άλλωστε, είναι κοινό μυστικό πως με την νάρκωση επιχειρείται να καταπνιγεί κάθε δυνατότητα εξέγερσης. Χαρακτηριστικά, μετά την εξέγερση στις φυλακές το 1990 και την γνωστή αποτροπή της γενικότερης σύρραξης με το κράτος, από τους επιτήδειους στη χειραγώγηση, οι φυλακές και ιδιαίτερα ο Κορυδαλλός μετατράπηκαν σε ένα ωκεανό από ναρκωτικές ουσίες όπου ο καθένας μπορούσε και μπορεί να κολυμπήσει. Ακόμα, η γνωστή ανά το πανελλήνιο πλατεία Εξαρχείων αποτελεί έναν από τους κατ’ εξοχήν χώρους διακίνησης ναρκωτικών. Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, πως και σε άλλους χώρους δεν γινόταν και δεν γίνεται διακίνηση. Αν αναφερόμαστε στην συγκεκριμένη πλατεία είναι γιατί αποτελεί ένα χώρο όπου τόσο στο παρελθόν όσο και σήμερα αποτελεί σημείο αναφοράς και συγκέντρωσης ενός όχι και τόσο τυχαίου κομματιού της κοινωνίας, που έμπρακτα και δυναμικά αντιπαρατίθεται στην κρατική βαρβαρότητα.

Η αναφορά αυτή γίνεται και εξ αιτίας του γεγονότος πως τέτοιοι χώροι βρίσκονται στο στόχαστρο των κρατιστών, που εξαπολύουν τις δυνάμεις καταστολής άλλοτε για να εξουδετερώσουν με την ωμή βία τους αγωνιζόμενους κι άλλοτε να τους εξουθενώσουν με τα διάφορα ναρκωτικά παρασκευάσματα και ακόμα περισσότερο να προεκτείνουν το φαινόμενο της κατασυκοφάντησης των κοινωνικών αγώνων και όσων τους δημιουργούν ή συμμετέχουν σ’ αυτούς. Και –τέλος– για να επέλθει εκ του πονηρού και με τη βία η, δήθεν, «κάθαρση του χώρου» από τους χρήστες, ώστε να μπορούν να ...εγκατασταθούν τα τραπεζάκια των κάθε είδους εμπόρων και μαγαζάτορων μιας άλλου είδους νάρκωσης.

Το είπαμε και το επαναλαμβάνουμε. Το κράτος είναι αδίστακτο και δολοφονικό. Κύριο μέλημα του είναι η καταστροφή των εξεγερτικών διαθέσεων και πρακτικών. Η νάρκωση και τα προϊόντα που την προκαλούν χρησιμοποιούνται από τους κρατιστές και τα όργανα του γιατί μπορούν μέσω αυτών να ασκήσουν μια αποτελεσματική καταστολή της εξεγερτικής δράσης, της επιθυμίας για ζωή και ελευθερία.
Οι άνθρωποι που αντιπαλεύουν την κρατική βαρβαρότητα γνωρίζουν πολύ καλά τη σημασία που αποδίδει το κράτος στις ναρκωτικές ουσίες. Από τότε που τα παρασκευάσματα αυτά άρχισαν να διαδίδονται και να χρησιμοποιούνται ευρύτατα, το κράτος είχε στη διάθεση του ένα ακόμη όπλο ενάντια στην κοινωνία.

Θα πρέπει, ακόμη, να πούμε πως το χρησιμοποίησε από την πρώτη στιγμή αποκλειστικά για να πετύχει τους εκάστοτε στόχους του. Στους εξουσιαστικούς πολέμους η χρήση των ναρκωτικών ουσιών υπήρξε το μέσο που μετέτρεπε τους φοβισμένους στρατιώτες σε «ήρωες» οι οποίοι έσφαζαν και σφάζονταν για τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις των κυρίαρχων. Στον κοινωνικό πόλεμο ήταν ΚΑΙ οι ουσίες αυτές που διέλυσαν τις δυνατότητες τις οποίες είχαν οι άνθρωποι να αντιπαρατεθούν στο κράτος και τα όργανα του αλλά και στις μεθοδεύσεις του που σκοτώνουν τη ζωή και τη δημιουργικότητα.
 Δεν χρειάζεται να πάμε πολύ πίσω στο χρόνο. Την ίδια εποχή που ο πόλεμος στο Βιετνάμ κατασκεύαζε τα ντοπαρισμένα ρομπότ που θα μπορούσαν να αντεπεξέλθουν στις συνθήκες της ζούγκλας και το άγριο αντάρτικο των Βιετκόνγκ, –αφήνοντας χιλιάδες μισότρελους και εθισμένους τοξικομανείς μετά τη λήξη του–, στο πεδίο του κοινωνικού πολέμου εκατοντάδες χιλιάδες νέοι έβγαιναν εκτός μάχης παρασυρμένοι από την επιτήδεια προπαγανδισμένη «Νιρβάνα» των ναρκωτικών ουσιών.
Όπως στην προκειμένη περίπτωση, έτσι και σε κάθε σημείο του κόσμου, όπου διεξάγεται ο κοινωνικός πόλεμος, δεν έλειψαν και δεν λείπουν οι επιτήδειοι ή οι αφελείς προπαγανδιστές της χρήσης ναρκωτικών ουσιών.
 Φυσικά, οι θεωρίες που συνοδεύουν την προπαγάνδα αυτή δεν είναι λίγες: η θεωρία της «έκστασης», η φιλολογία της διάκρισης ανάμεσα σε μαλακά και σκληρά, η ιδεολογικοποίηση της διαφοράς ανάμεσα στις ουσίες που «σπιντάρουν» και σε εκείνες που «ναρκώνουν» κτλ.

Η εξάρτηση, όμως, είναι αναπόφευκτη και δεδομένη τις περισσότερες φορές και σε σχέση με όλες σχεδόν τις χημικές μορφές αυτών των ουσιών. (Δεν μιλάμε για την περιστασιακή χρήση των φυσικών ουσιών, η οποία, και πάλι, στο βαθμό που θα πάψει να είναι περιστασιακή είναι ικανή να οδηγήσει σε μια κατάσταση διαρκούς αναζήτησης που σχετίζεται άμεσα με την εξάρτηση. Σε μια τέτοια κατάσταση ψυχολογικής εξάρτησης, η οποία μπορεί να προέλθει από την ιδιοσυγκρασία του εκάστοτε ατόμου, δεν σημαίνει πως υπάρχει εθισμός. Ο εθισμός και όλες οι οδυνηρές συνέπειες που αυτός επιφέρει είναι κατά κανόνα αποτέλεσμα της χρήσης χημικών ουσιών). Οι άνθρωποι, μέσω της εξάρτησης, σωματικής ή ψυχολογικής, οδηγούνται στην παραίτηση και την αυτοκαταστροφή προς τέρψιν των εξουσιαστών, των οποίων τα κέρδη –εκτός των άλλων– αποτιμώνται σε τρισεκατομμύρια δολάρια τον χρόνο.

Εξάρτηση και ελευθερία είναι ασυμβίβαστες και ανταγωνιστικές καταστάσεις. Ιδιαίτερα μάλιστα μέσα στις συνθήκες καταναγκασμού που έχουν επιβάλει στην κοινωνία οι κάθε είδους εξουσιαστές, η εξάρτηση από τις τοξικές ουσίες είναι ένα μεγάλο «συν» υπέρ της κυριαρχίας.
Φυσικά η χρήση των ουσιών αυτών και δεν μπορεί να προβληθεί σαν τρόπος ζωής, όσο για τα σχετικά παραμύθια περί «επιλογών»,χρειάζεται να τίθεται επίμονα το ερώτημα κατά πόσο αυτές οι «επιλογές» είναι ελεύθερες και ανεπηρέαστες από το συνολικό κυριαρχικό περιβάλλον.
Τα ναρκωτικά –για να χρησιμοποιήσουμε μια λέξη που τα περιλαμβάνει όλα και η οποία είναι ευρύτατα κατανοητή– εμπεριέχουν μέσα από την ίδια τους τη φύση μια πολύπλευρη ανταγωνιστικότητα προς κάθε τι που πορεύεται προς την κοινωνική απελευθέρωση. Αποτελούν ένα φονικό όπλο στα χέρια του κράτους όχι μόνο γιατί καταστρέφουν τη ζωή αλλά και γιατί διαστρεβλώνουν και σκοτώνουν την επιθυμία για απελευθέρωση, καταστρέφοντας την ανθρωπινότητα.

Αναπτύσσονται και προβάλλονται κατά καιρούς διάφορες απόψεις που προπαγανδίζουν τη χρήση των «σπινταριστών» ουσιών, γιατί τάχα ...«ανεβάζουν» τη μαχητικότητα. Σχετικά μ’ αυτό, είναι απαραίτητο να ειπωθεί πως αγώνας για ελευθερία δεν είναι νοητός όταν πραγματοποιείται από ντοπαρισμένα όντα, τα οποία –όταν ξεθυμάνει η επίδραση των ναρκωτικών ουσιών– μπορούν να μετατραπούν σε αξιοθρήνητα όντα.

Την επιθυμία για αγώνα και επαναοικειοποίηση της ελευθερίας, οι άνθρωποι την αποκτούν μέσα από την επίγνωση της κατάστασης στην οποία τους έχουν βάλει οι δυνάστες. Την εμπλουτίζουν μέσα από τη διαρκή σύγκρουση με το κράτος και τους θεσμούς μηχανισμούς του, τη γιγαντώνουν μέσα από την εσωτερική καθάρια δυναμικότητα που έχει η ανθρωπινότητα κι όχι με άθλια παρασκευάσματα. Το ντοπάρισμα είναι μια επιβεβαίωση του κρατισμού. Αν κάποιοι πιστεύουν πως η κατάσταση που περιβάλλει τους ανθρώπους και έχει επιβληθεί στην κοινωνία από τους κυρίαρχους – δεν είναι ικανή να κάνει τους ανθρώπους να οργίζονται, να εξεγείρονται και να συγκρούονται τότε έχουν αποξενωθεί από την πραγματικότητα. Στο κάτω-κάτω καμιά κοινωνική επανάσταση δεν πραγματοποιήθηκε από ντοπαρισμένους με ναρκωτικές ουσίες.
Όπως, μάλιστα, θα ’λεγε κι ένας άνθρωπος απλός: «Την πίστη ή την έχεις ή δεν την έχεις, το ...λιβάνι δεν βοηθάει σε τίποτα για να την αποκτήσεις».

Χρειάζεται μια σαφής και ξεκαθαρισμένη στάση απέναντι στα ναρκωτικά, απέναντι στο κράτος που τα χρησιμοποιεί και τα εμπορεύεται για τους δικούς του άθλιους λόγους και σε εκείνους, τους υπαλλήλους του, οι οποίοι τα διοχετεύουν στους ανθρώπους.
Οι αναρχικοί έχουν δείξει έμπρακτα την απέχθεια τους σ’ ό,τι ονομάζεται πρέζα (ηρωίνη, κοκαΐνη, χάπια κλπ) και σ’ ό,τι σχετίζεται με τις ναρκωτικές ουσίες (κράτος, έμποροι ναρκωτικών κλπ).

Αυτή μας την απέχθεια θεωρούμε απαραίτητο να ξανατονίσουμε ακόμα μια φορά σε μια εποχή όπου το κράτος ανασυγκροτώντας τις δυνάμεις του και εντείνοντας την επίθεση του ενάντια στην κοινωνία προχωρά στην γενίκευση της χρήσης των ναρκωτικών ουσιών.
Οι ανακατατάξεις που δημιουργούνται σ’ όλους τους τομείς της κυριαρχίας δεν αφήνουν ανεπηρέαστη καμιά πτυχή της. Για τον ίδιο λόγο τα στέκια τοξικομανών αναδιαρθρώνονται σε κυριλέ και μη. Ο πόλεμος για την διαδοχή στο εμπόριο της πρέζας συνεχίζεται ασταμάτητος και από πολλές πλευρές. Η κατάληψη του Αφγανιστάν από τους δυτικούς σταυροφόρους και τους συμμορίτες της Βόρειας Συμμαχίας στα τέλη του 2001 άνοιξε το δρόμο για την εκτεταμένη παραγωγή οπίου σ’ αυτή τη χώρα, γεμίζοντας τις παγκόσμιες αγορές.

Η αποποινικοποίηση της χρήσης βρίσκεται προ των πυλών. Αλλά μαζί της βρίσκεται και το άνοιγμα μιας πλατειάς αγοράς ουσιών. Γιατί, ΑΥΤΟΙ ΔΕΝ ...ΧΑΡΙΖΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ. Ανοίγει, επίσης, ο δρόμος για την κατασκευή πολλών ιδιωτικών κλινικών αποτοξίνωσης και απεξάρτησης όπου η φαρμακολογία θα θριαμβεύει και τα κέρδη θα πολλαπλασιάζονται όσο θα διευρύνεται ο κύκλος των αγορών - εξαρτημένων - απεξαρτημένων
Σε μια εποχή όπου το κράτος εφαρμόζει ένα αναθεωρημένο σχέδιο εξαθλίωσης, όπου η διακίνηση και εμπορία ναρκωτικών από τα κράτη δίνει και παίρνει, σε μια εποχή όπου η εξαχρείωση και η ξετσιπωσιά προσπαθεί να ντυθεί απελευθερωτικούς μανδύες και να μετατρέψει την αναρχία σε ταμπέλα για την συγκάλυψη αθλιοτήτων είμαστε υποχρεωμένοι να τονίσουμε ορισμένα χιλιοειπωμένα πράγματα.

Είναι η στάση ζωής που μας κάνει να υπερασπιζόμαστε, όχι απλά τους κοινωνικούς αγώνες –στους οποίους συμμετέχουμε ή συμβάλλουμε στην ανάπτυξή τους–, αλλά την ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΤΗΤΑ.Αναρχικός και τοξικομανής είναι έννοιες και καταστάσεις ασυμβίβαστες!!
Και κάτι ακόμα περισσότερο: Θα πρέπει να είμαστε στην κυριολεξία ΑΝΕΛΕΗΤΟΙ, σε όσους προωθούν τις διάφορες ουσίες, ντύνοντάς τες με το ιδεολόγημα της ανυπακοής και της επανάστασης, δηλητηριάζοντας τα νέα παιδιά –που εκείνη τη ώρα πιστεύουν ότι μιλούν με αγωνιστές–, και οδηγώντας τα στην εξαθλίωση και στα χέρια του κράτους-εμπόρου.

Οι αναρχικοί αγωνίζονται για την καταστροφή του κράτους, για μια ελεύθερη κοινωνία ελεύθερων ανθρώπων, που ζουν αρμονικά με το περιβάλλον και αναπτύσσουν μεταξύ τους σχέσεις αμοιβαιότητας, δημιουργικότητας και συνεργασίας. Αγωνίζονται για την καταστροφή κάθε μορφής εξουσίας κι εξάρτησης. Αγωνίζονται για τη ζωή!!!
 Συσπείρωση Αναρχικών

πηγη http://www.anarchy.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=95%3A2011-02-15-21-00-11&catid=31&Itemid=50&lang=el