Υπάρχει DMT στον εγκέφαλο; Ποιος μπορεί να είναι ο ρόλος του; Αυτά τα ερωτήματα απασχολούν τους ερευνητές των ψυχεδελικών εδώ και δεκαετίες και η απάντησή τους ποτέ δε θα ήταν απλή. Οι νέες έρευνες υπερβαίνουν τις προσπάθειες απόδειξης των ρομαντικών ιδεών σχετικά με την απελευθέρωση του DMT από την επίφυση κατά τη διάρκεια εμπειριών κοντά στο θάνατο. Μέσα από την εξέταση μεμονωμένων νευρώνων, η έρευνα αυτή δείχνει ότι το DMT μπορεί να έχει ρόλο ως μη κανονικός νευροδιαβιβαστής που εμπλέκεται στην προστασία του εγκεφάλου από το σωματικό και ψυχολογικό στρες. Ένα θέμα που προκύπτει από την έρευνα, επικαιροποιεί το αρχικό ερώτημα: τι γίνεται αν το DMT είναι φυσιολογικά νευροπροστατευτικό;
ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΜΑΖΟΝΙΟ ΣΤΗ ΔΥΣΗ ΚΑΙ ΠΙΣΩ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΑΙΓΥΠΤΟ
Οι νευροδιαβιβαστές είναι μικρά μόρια που εκκρίνονται στο νευρικό σύστημα για τη μεταβίβαση πληροφοριών μεταξύ διαφορετικών νευρώνων. Πολλοί από αυτούς – όπως η σεροτονίνη, η ντοπαμίνη και η αδρεναλίνη, για να αναφέρουμε μερικούς – ανήκουν στη χημική κατηγορία των μονοαμινών. Το πιο ισχυρό φυσικό ψυχεδελικό, η Ν,Ν-διμεθυλοτρυπταμίνη (DMT), ανήκει στην ίδια κατηγορία μορίων. Το DMT μπορεί να βρεθεί σε ίχνη στο νευρικό σύστημα των ζώων (συμπεριλαμβανομένων των θηλαστικών), αλλά δεν έχει αποδειχθεί άμεσα ότι δρα ως ενδογενής νευροδιαβιβαστής.1 Είναι πιο διαδεδομένο και καλύτερα κατανοητό στα φυτά, όπου βοηθά στην άμυνα ορισμένων ειδών από φυτοφάγα ζώα.2
Οι άνθρωποι εκχυλίζουν DMT από τα φυτά εδώ κι αιώνες. Δεν είναι ενεργή ουσία λαμβανόμενη από το στόμα, λόγω της παρουσίας της μονοαμινοξειδάσης (ΜΑΟ), ενός ενζύμου που αποικοδομεί το DMT στο ανθρώπινο πεπτικό σύστημα. Οι σαμάνοι του Αμαζονίου ήξεραν πώς να το παρακάμπτουν αυτό εδώ κι αιώνες, συνδυάζοντας ένα κλήμα (αναρριχητικό) που περιέχει DMT με φυτά που περιέχουν ΜΑOIs, ή αναστολείς της μονοαμινοξειδάσης, που σταματούν την αποικοδόμηση του DMT. To ψυχεδελικό παρασκεύασμα που προκύπτει από αυτό το μείγμα είναι γνωστό ως αγιαχουάσκα, από το aya (πνεύμα) και το waska (αμπέλι).3
Η αγιαχουάσκα, είναι άρρηκτα συνυφασμένη με την μυθογένεση και την πνευματικότητα των ιθαγενών φυλών της νότιας Αμερικής. Αντίστοιχα, καθώς το DMT εισήχθεστη δυτική αντίληψη, βρήκε εύκολα την θέση του στη λογοτεχνία και τη φιλοσοφία. Οι βιολογικές ιδιότητές του έχουν επίσης κεντρίσει το ενδιαφέρον των επιστημόνων από την πρώτη σύνθεση του, το 1931. Λόγω της ομοιότητάς του με την σεροτονίνη, ήταν δελεαστική η υπόθεση ότι θα μπορούσε να απαντάται ως φυσικός νευροδιαβιβαστής στο ανθρώπινο σώμα. Πού θα μπορούσε να βρεθεί ένας τέτοιος ιδιόμορφος νευροδιαβιβαστής; Δημοφιλείς εικασίες και δανειζόμενες έννοιες τόσο από την επιστήμη, όσο και από την μυθολογία, τον τοποθετούσαν στην επίφυση.
Ο πρωταρχικός ρόλος της επίφυσης είναι η ρύθμιση των μοτίβων ύπνου με την παραγωγή μελατονίνης. Ωστόσο, η ιστορία αυτής της δομής μεγέθους μπιζελιού στον πρόσθιο εγκέφαλο είναι πολύ πιο ρομαντική. Στην αρχαία Αίγυπτο αντιπροσώπευε το μάτι του ουράνιου θεού Ώρου, ενώ στην Ινδία έχει συνδεθεί με το «τρίτο μάτι», μια μυθική πύλη προς την ανώτερη συνειδητότητα. Μια σύγχρονη ενσάρκωση αυτών των ιστοριών προήλθε από το βιβλίο DMT: The Spirit Molecule, στο οποίο ο συγγραφέας και ψυχίατρος Rick Strassman, MD, υποστηρίζει ότι μεγάλες ποσότητες DMT μπορεί να εκκρίνονται στον ετοιμοθάνατο εγκέφαλο, επιτρέποντας τη μετάβαση της συνειδητότητας από τη μία ζωή στην επόμενη.4
ΖΩΗ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΣ
Από τότε που ξεκίνησε η θεωρία του Strassman, η παρουσία και ο σκοπός του DMT στην επίφυση αποτέλεσαν αντικείμενο έντονης συζήτησης. Αν και δεν έχει μέχρι στιγμής απομονωθεί απευθείας από τους ανθρώπινους εγκεφάλους, πειράματα τόσο σε ανθρώπους όσο και σε αρουραίους αποδεικνύουν ότι οι εγκέφαλοί τους – συμπεριλαμβανομένης της επίφυσης – περιέχουν ένζυμα απαραίτητα για τη σύνθεση του DMT.1
Η πιθανή συμμετοχή του DMT στις επιθανάτιες εμπειρίες είναι δύσκολο να αποδειχθεί ή να διαψευσθεί στον άνθρωπο, αλλά έχουν γίνει προσπάθειες σε αρουραίους. Έρευνες έχουν δείξει ότι οι εγκέφαλοι αρουραίων περιέχουν DMT και ότι η συγκέντρωσή του αυξάνεται μετά από επαγόμενη καρδιακή ανακοπή.1,5 Θα μπορούσε αυτό να σημαίνει ότι αυτά τα πειραματόζωα έχουν βιώσει μια εμπειρία κοντά στο θάνατο; Διαμεσολαβείται αυτή η εμπειρία από το DMT ή μήπως το DMT είναι απλώς μεταβολικό παραπροϊόν ενός στρεσαρισμένου οργανισμού;
Τα πειραματικά αποτελέσματα προσφέρουν περιορισμένη εικόνα. Αν μη τι άλλο, το DMT θα μπορούσε να είναι απλώς ένα μέρος του πραγματικού καταιγισμού νευροδιαβιβαστών (συμπεριλαμβανομένης της σεροτονίνης, της ντοπαμίνης και της νοραδρεναλίνης) που απελευθερώνονται ως απάντηση στο σοβαρό στρες της καρδιακής ανακοπής.1 Επιπλέον, παρόλο που η συγκέντρωση του DMT αυξήθηκε, δεν ήταν δυνατόν να προσδιοριστεί αν η αύξηση αντιστοιχούσε σε μία εξωγενή ψυχεδελική δόση. Ενώ ορισμένοι ερευνητές πιστεύουν ότι αυτό συμβαίνει, άλλοι επισημαίνουν ότι είναι άγνωστο το πώς χαμηλές φυσιολογικές ποσότητες ενδογενούς DMT θα μπορούσαν να αποθηκευτούν για να απελευθερωθούν μαζικά,6 καθώς και τη βιολογική αντίδραση που θα μπορούσε να προκαλέσει μια τέτοια απελευθέρωση. Η τρέχουσα επιστημονική γνώση δεν διαθέτει το αδιάσειστο πειστήριο για την άμεση εμπλοκή του DMT σε εμπειρίες κοντά στο θάνατο: έναν καλά χαρακτηρισμένο βιοχημικό μηχανισμό.
ΤΟ ΑΔΙΑΣΕΙΣΤΟ ΠΕΙΣΤΗΡΙΟ;
Οι λύσεις-πασπαρτού είναι σπάνιες στη βιολογία. Οι νευροδιαβιβαστές και οι ψυχεδελικές ουσίες παρομοίως, δρουν σε πολλαπλές περιοχές του εγκεφάλου, αλληλεπιδρούν με διαφορετικούς υποδοχείς, με διαφορετική ειδικότητα και πυροδοτούν ένα ευρύ φάσμα βιοχημικών και γενετικών σηματοδοτικών καταρρακτών. Το DMT δε διαφέρει, και ενώ αρχικά θεωρήθηκε ότι ασκεί τις επιδράσεις του κυρίως μέσω των 2Α σεροτονινεργικών υποδοχέων, έχουν βρεθεί νέοι στόχοι για αυτό.Ένας από αυτούς τους νέους στόχους, ο υποδοχέας σίγμα-1 (Sig1R), δεν είναι η απάντηση στο γρίφο του DMT. Μας παρουσιάζει, ωστόσο, αρκετά ενδιαφέροντα κομμάτια του παζλ.
Ο Sig1R είναι ασυνήθιστος. Η προέλευσή του είναι ένα μυστήριο: Από εξελικτική άποψη, συγγενεύει περισσότερο με ένα ένζυμο μυκήτων που ονομάζεται ισομεράση στερολών, παρά με οποιονδήποτε υποδοχέα νευροδιαβιβαστών των θηλαστικών.7 Οι επιστήμονες δεν είναι σίγουροι για το πώς πρέπει να ερμηνεύσουν αυτό το εύρημα, ιδίως αν ληφθεί υπόψη το γεγονός ότι το συγκεκριμένο μυκητιακό ένζυμο απομονώθηκε για πρώτη φορά από ένα μύκητα που παράγει αλκαλοειδή παρόμοια με το LSD.
Ενώ πολλοί υποδοχείς ειδικεύονται στην αναμετάδοση σημάτων νευροδιαβιβαστών, είτε στην κυτταρική μεμβράνη, είτε στο εσωτερικό του κυττάρου, είτε στον πυρήνα, ο Sig1R είναι ασυνήθιστος επειδή μπορεί να κάνει και τα τρία. Στη μεμβράνη, μπορεί να αλληλεπιδράσει με άλλους υποδοχείς νευροδιαβιβαστών και να αλλάξει τη λειτουργία τους, σχηματίζοντας σύμπλοκα μαζί τους. Όταν βρίσκεται στο εσωτερικό του κυττάρου, δεσμεύει πρωτεΐνες προστασίας από το στρες και τις βοηθά στην εκτέλεση των λειτουργιών τους.8 Στον πυρήνα στρατολογεί άλλες πρωτεΐνες που προσδένονται στο DNA και ενεργοποιούν ή απενεργοποιούν διάφορα γονίδια, μέσω επιγενετικών μηχανισμών.9
Αυτός ο πολυλειτουργικός υποδοχέας είναι γνωστός ως «ορφανός», πράγμα που σημαίνει ότι οι επιστήμονες δεν έχουν ακόμη εντοπίσει τον κύριο συνδέτη του. Αρχικά προτάθηκε ότι ο Sig1R θα μπορούσε να είναι ένας υπότυπος των οπιοειδών υποδοχέων, αλλά οι επιστήμονες διαπίστωσαν αργότερα ότι και άλλες ενώσεις προσδένονται σε αυτόν, συμπεριλαμβανομένης της κοκαΐνης και της σεξουαλικής ορμόνης προγεστερόνης.10 Προσφάτως έχουν συγκεντρωθεί στοιχεία για τις εικασίες ότι το DMT μπορεί να ενεργοποιεί αυτόν τον υποδοχέα.
Η πρώτη ένδειξη ότι πρόκειται περί αυτού, προήλθε από έρευνα σε κυτταροκαλλιέργειες, όπου αποδείχτηκε ότι το DMT μπορεί να συνδεθεί στον Sig1R. Η έρευνα σε ποντίκια επέκτεινε αυτό το εύρημα και έδειξε ότι η συμπεριφορά των ποντικιών υπό την επίδραση του DMT δεν αλλάζει όταν μπλοκάρονται οι υποδοχείς σεροτονίνης και ντοπαμίνης. Ωστόσο, μετά από αναστολή του υποδοχέα Sig1R, τα ποντίκια σταμάτησαν να αντιδρούν στο DMT. Τα αποτελέσματα αυτά, οδήγησαν τους ερευνητές στο συμπέρασμα ότι ο Sig1R είναι ένας από τους κύριους στόχους του DMT.11 Μια άλλη ένδειξη προέρχεται από το γεγονός ότι στις συνάψεις που συνδέουν διαφορετικούς νευρώνες, ο Sig1R βρίσκεται κοντά σε ένα ένζυμο που εμπλέκεται στην σύνθεση του DMT.12 Αυτό οδήγησε ορισμένους ερευνητές να αναρωτηθούν αν ο Sig1R και όχι ο 5HT-2A, είναι ο κύριος μεσολαβητής τον ψυχεδελικών επιδράσεων του DMT.
ΟΙ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΟΥ ΣΙΓΜΑ-1 ΥΠΟΔΟΧΕΑ
Τι συμβαίνει στο κύτταρο όταν το DMT ενεργοποιεί τον Sig1R; Ορισμένες απαντήσεις προέρχονται από την έρευνα σε κυτταροκαλλιέργειες. Πρόσφατες μελέτες έχουν βρει ένα ρόλο για το DMT, τόσο στην ανοσολογική απόκριση όσο και στην απόκριση κατά του στρες μεμονωμένων ανθρώπινων κυττάρων. Στα κύτταρα του ανοσοποιητικού, το DMT αποδείχθηκε ότι ενεργοποιεί την παραγωγή αντιφλεγμονωδών μορίων.13
Σε μια παρόμοια μελέτη, ανθρώπινοι νευρώνες σε κυτταρική καλλιέργεια στερήθηκαν οξυγόνου. Οι νευρώνες πεθαίνουν γρήγορα όταν δεν έχουν αρκετό οξυγόνο, αλλά η επώαση με DMT και η επακόλουθη ενεργοποίηση του Sig1R επέτρεψε σε περισσότερους από αυτούς να επιβιώσουν.14 Αυτό το εύρημα προσφέρει μια σύνδεση πίσω στον Rick Strassman: Εάν το DMT βοηθά τα κύτταρα που βρίσκονται σε στρες, θα μπορούσε επίσης να βοηθά ολόκληρους οργανισμούς σε καταστάσεις στρες – όταν βρίσκονται κοντά στο θάνατο και έχουν σοβαρή έλλειψη οξυγόνου; Αν και είναι δελεαστικό να κάνουμε εικασίες, είναι σημαντικό να έχουμε κατά νου, ότι οι νευρώνες στον εγκέφαλο λειτουργούν με έναν πολύπλοκο, πλαισιο-εξαρτώμενο τρόπο. Η παρατήρηση μεμονωμένων νευρώνων σε καλλιέργεια δείχνει στους επιστήμονες τι συμβαίνει στο εσωτερικό τους, αλλά λέει ελάχιστα για το πώς αλληλεπιδρούν μεταξύ τους σε έναν ζωντανό, τρισδιάστατο εγκέφαλο.
Επί του παρόντος, το κενό αυτό δεν έχει ακόμη γεφυρωθεί. Οι ερευνητές δεν έχουν εξετάσει τη δραστηριότητα του Sig1R σε άθικτους εγκεφάλους που υποβάλλονται σε υποξία ή σε άλλους τύπους φυσιολογικού στρες. Σε έναν ετοιμοθάνατο εγκέφαλο, το DMT μπορεί να βοηθά τους νευρώνες να επιβιώσουν – αλλά η επιβίωση από μόνη της δεν μας λέει τι κάνουν αυτοί οι νευρώνες ή πώς η δραστηριότητά τους μπορεί να δημιουργεί τα οράματα που χαρακτηρίζουν τις εμπειρίες κοντά στο θάνατο. Ελλείψει άμεσων αποδείξεων, μπορούμε να πάρουμε κάποιες ενδείξεις από τις μελέτες απεικόνισης του εγκεφάλου και να προσπαθήσουμε να τις συνδέσουμε με τους γνωστούς μηχανισμούς του Sig1R.
Εξετάζοντας τους εγκεφάλους των ανθρώπων υπό την επήρεια DMT και αγιαχουάσκα, οι ερευνητές παρατηρούν μεταβαλλόμενη δραστηριότητα στα οπτικά και ακουστικά κέντρα του εγκεφάλου, καθώς και σε περιοχές που σχετίζονται με τη μνήμη. Αυτές περιλαμβάνουν κέντρα για την αντίληψη και την επεξεργασία αρνητικών συναισθημάτων και θλιβερών αναμνήσεων, κέντρα ανάκτησης μνήμης και την αμυγδαλή (μια περιοχή του εγκεφάλου που συνδέεται συνήθως με την κοινωνική και συναισθηματική επεξεργασία, συμπεριλαμβανομένου του φόβου, του άγχους και της επιθετικότητας).15,16
Ο Δρ. Antonio Inserra, ερευνητής από το Πανεπιστήμιο Flinders στην Αδελαΐδα, προσπάθησε να συμφιλιώσει τις μοριακές και τις ολοεγκεφαλικές προοπτικές και διατύπωσε μια ενδιαφέρουσα υπόθεση σχετικά με τους ρόλους που θα μπορούσε να διαδραματίσει ο Sig1R σε αυτές τις εγκεφαλικές δραστηριότητες.7 Η ανάλυσή του επικεντρώνεται ειδικά στο ρόλο του DMT στην επεξεργασία του τραύματος, ένα φαινόμενο που συγκέντρωσε το ενδιαφέρον του, λόγω ανεπίσημων αναφορών από ασθενείς με PTSD, των οποίων τα συμπτώματα μειώθηκαν μετά από συνεδρίες αγιαχουάσκα. Υποθέτει ότι ο Sig1R μπορεί να σχηματίζει σύμπλοκα με άλλους υποδοχείς και να ενισχύει τη μετάδοση σήματος και τη συναπτική πλαστικότητα στα κέντρα μνήμης, γεγονός που θα μπορούσε να βοηθήσει στην ανάκτηση και την επαναεπεξεργασία τραυματικών αναμνήσεων. Επισημαίνει ακόμη, ότι ο Sig1R στον πυρήνα λειτουργεί ως επιγενετικός ρυθμιστής,9 που σημαίνει ότι επιστρατεύει ένζυμα που προσθέτουν διαφορετικές «ετικέτες» στο DNA και στις ιστόνες (τις πρωτεΐνες γύρω από τις οποίες συσπειρώνεται το DNA στο κύτταρο) προκειμένου να ενεργοποιούνται και να απενεργοποιούνται τα γονίδια. Από καιρό έχει γίνει κατανοητό ότι οι επιγενετικοί μηχανισμοί διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο σε όλες τις πτυχές του σχηματισμού και της αναδιαμόρφωσης της μνήμης. Βάσει αυτού, ο Inserra προτείνει ότι ορισμένοι από τους μηχανισμούς μέσω των οποίων η αγιαχουάσκα θεραπεύει το τραύμα, μπορεί να διαμεσολαβούνται από την επιγενετική επίδραση του Sig1R στα κέντρα μνήμης του εγκεφάλου.
ΠΙΣΩ ΣΤΟ ΑΜΑΖΟΝΙΟ: ΘΑ ΓΕΦΥΡΩΣΕΙ ΤΟ ΧΑΣΜΑ Η ΝΕΑ ΕΡΕΥΝΑ;
Μια νέα μελέτη του Δρ. Simon Ruffell, επιστημονικού συνεργάτη στο King’s College του Λονδίνου, συνδέει επίσης το DMT, τον Sig1R και την επιγενετική ρύθμιση. Η ομάδα του, υπό την εποπτεία της καθηγήτριας Celia Morgan (Πανεπιστήμιο του Exeter), παρακολούθησε τους συμμετέχοντες σε τελετές αγιαχουάσκα στον Αμαζόνιο για να διερευνήσει πώς αυτές οι εμπειρίες επηρέασαν τις τραυματικές αναμνήσεις τους. Οι συμμετέχοντες ανέφεραν σημαντική, μακροχρόνια μείωση της κατάθλιψης, του άγχους και της γενικής δυσφορίας. Προκειμένου να ανακαλύψει το γιατί, η ομάδα του Ruffell συνέλεξε δείγματα σάλιου από αυτούς και ανέλυσε τις επιγενετικές τροποποιήσεις του DNA τους. Ανακάλυψαν ότι το γονίδιο Sig1R είναι επιγενετικά τροποποιημένο σε ορισμένους συμμετέχοντες (αδημοσίευτα αποτελέσματα που παρουσιάστηκαν στο συνέδριο ICPR2020). Δεδομένου ότι γνωρίζουμε ότι ο ίδιος ο υποδοχέας εμπλέκεται στην επιγενετική ρύθμιση, αυτό μπορεί να είναι μόνο η αρχή. Ποια άλλα γονίδια βλέπουμε να τροποποιούνται επιγενετικά μετά από συνεδρίες αγιαχουάσκα; Η επιγενετική έρευνα του Ruffell μπορεί να προσφέρει περισσότερες ενδείξεις, όχι μόνο για το πώς το DMT συνεργάζεται με τον Sig1R σε επιγενετικό επίπεδο, αλλά και για την ίδια την επιγενετική της μνήμης καθαυτή. Ανεξάρτητα από το ποια άλλα αποτελέσματα θα προκύψουν από αυτή τη μελέτη, αποτελεί ήδη μια σημαντική γέφυρα μεταξύ του εργαστηρίου και της τελετής – μεταξύ του κυττάρου, του εγκεφάλου και της εμπειρίας.
Η τρέχουσα κατάσταση της έρευνας για το DMT μοιάζει με αποσπασματικά κομμάτια παζλ. Αν και υπάρχουν αρκετές ενδείξεις ότι το DMT μπορεί να απαντάται φυσιολογικά στον ανθρώπινο εγκέφαλο, το πού και το πώς λειτουργεί παραμένουν ασύλληπτα. Υπάρχουν περισσότερα δεδομένα σχετικά με το πώς λειτουργεί η αγιαχουάσκα και το εξωγενές DMT, τόσο στο κύτταρο όσο και στον εγκέφαλο, αλλά δεν μπορούμε ακόμη να δικαιολογήσουμε την εξαγωγή των ρόλων του ενδογενούς DMT από αυτά τα ευρήματα.
Παρ’ όλα αυτά, πρόσφατα έχουν αναδυθεί διάφορες εικαστικές θεωρίες. Ενώ ορισμένοι ερευνητές εστιάζουν στον πιθανό αντιφλεγμονώδη και νευροπροστατευτικό ρόλο του DMT, άλλοι εξετάζουν τις μελέτες απεικόνισης του εγκεφάλου και του τραύματος και επισημαίνουν τις πιθανές επιδράσεις του στην αναδιαμόρφωση της μνήμης. Και τα δύο μπορεί να αποδειχθούν αληθινά, και τα δύο μπορούν να τοποθετηθούν στο πλαίσιο της θεωρίας του Rick Strassman ότι το DMT υπάρχει στους ανθρώπινους εγκεφάλους για να μετριάσει τις επιπτώσεις του μαζικού φυσιολογικού στρες, όπως στους νευρώνες που στερούνται οξυγόνου κατά τη διάρκεια εμπειριών κοντά στο θάνατο. Θα μπορούσε ο ετοιμοθάνατος εγκέφαλος να απελευθερώνει ενδογενές DMT για να κρατηθεί ζωντανός όσο το δυνατόν περισσότερο; Αν είναι έτσι, τα χαρακτηριστικά που συνήθως αναφέρονται στις εμπειρίες κοντά στο θάνατο- συμπεριλαμβανομένων των οραμάτων και της «ζωής που περνάει μπροστά από τα μάτια μας» – μπορεί να είναι απλώς παρενέργειες. Στις περιπτώσεις της επιβίωσης των νευρώνων και της επεξεργασίας της μνήμης, η μέχρι στιγμής έρευνα δείχνει ότι ο πολυλειτουργικός, μυστηριώδης Sig1R υποδοχέας αποτελεί βασικό παράγοντα σε αυτές τις διαδικασίες.
Αν και οι περιπλοκές των μοριακών μηχανισμών του δεν έχουν ακόμη περιγραφεί πλήρως, ο πολυλειτουργικός Sig1 υποδοχέας έχει πλέον ξεκάθαρα καθιερωθεί ως στόχος του DMT και αυτό ανοίγει νέες γραμμές έρευνας. Ίσως η πιο συναρπαστική νέα έρευνα θα περιλαμβάνει έρευνες για το πώς το DMT και ο Sig1R επηρεάζουν την επιγενετική ρύθμιση. Πληροφορίες σχετικά με το ποια γονίδια ενεργοποιούν ή απενεργοποιούν θα μπορούσαν να θέσουν τα ευρήματα, από την έρευνα σε κυτταροκαλλιέργειες, στο πλαίσιο ολόκληρων οργανισμών. Οι επιγενετικοί μηχανισμοί βρίσκονται στα θεμέλια των δυναμικών αλληλεπιδράσεών μας με τον κόσμο και με το ίδιο μας το νου. Η κατανόηση του τρόπου με τον οποίο αυτοί οι μηχανισμοί συμβάλλουν στην αποθήκευση και αναδιαμόρφωση των αναμνήσεων μπορεί να μας βοηθήσει να διαμορφώσουμε ένα συνεκτικό βιολογικό μοντέλο των θεραπευτικών επιδράσεων της ψυχεδελικής εμπειρίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου